Πισω στο σπιτι...μια σειρα που φετος αντιγραφει την ζωη μου,τα συναισθηματα μου....
ειμαι για γελια και για κλαματα....
συγκατοικηση με το ζορι....σχεδια που ναυαγησαν...............
η ανεργεια ν αυξανεται.....μια δουλεια που δεν ηρθε οπως την πειρμενα η θα ηθελα...και εγω τσουπ μαζι με τον μπαμπα και την μαμα μου...μετα απο 3χρονια μονη μου με την δικια μου οικογενεια,πισω στο παιδικο μου δωματιο......που τωρα προσπαθει να το κανει δωματιο της η δικια μου κορη.....η οποια ψαχνει το δικο της χωροχωρις να εχει εμενα και την γιαγια πανω απο το κεφαλι της να την ενοχλουν....
τα νευρα ολων σπασμενα........η υπομονη χανεται σε δευτερολεπτο....η γιαγια να χωνει την μυτη της οσον αφορα την εγγονη της..εγωνα μαλωνω..εκεινη να χαιδευει....εγω να βαζω το δικο μου προγραμμα εκεινη να λεει τα δικα της...στην κουζιναδε αλλη τρελα...μαγειρευουμε εις διπλουν...γιανα μαστε ολοι ευχαριστημενοι,για να μην υπαρχει γκρινια για τα γουστα του καθενος........
και μετα εφτασε ο χειμωνας...........με τα χοντρα ρουχα που φοραμε να μην χωρανε πουθενα......να ψαχνω τροπο ..να κανω χωρο...και να μην ξερω που να τα καταχωνιασω,,,,να κλαιω απο νευρα.....και να νιωθω οτι ανεβαζω πιεση..να κανω μια ζημια και ν ακουω τοσα λογια........δεν ειμαι αχαριστη,ουτε αγνωμων.....παω να βοηθησω...και βρισκω τον μπελα μου...ευχαριστω που υπαρχει αυτο το σπιτι...και φιλοξενομαι...αλλα ποσο ευκολα ειναι να χωρεσουν δυο νοικοκυρια μεσ ασ ενα???οσο θεληση και αγαπη να υπαρχει δεν γινεται και οταν γινετα φερνει την δυσαρεσκεια,τον εκνευρισμο,χαλαν οι καρδιες,..................
και υστερα κανεις την συγκριση και σου λειεπει ο δικος σου ο χωρος,η ελευθερια κινησεων που ειχες....στο σπιτι σου....οπου νοικοκυρα ησουν εσυ....ευτυχως που υπαρχει και ο αντρας μου..μεγαλο στηριγμα,οσο μπορει κανει υπομονη περισσοτερη απο εμνα..αληθεια πως τα καταφερνει..μαλλον ειναι πιο συνηδειτοποιημενος...γι αυτον ειναι διπλα δυσκολα...εμενα ειναι οι γονεις μου....κι ομωςθελω να τσιριξω να φωναξω.....
ειναι στιγμες που η κουραση η ψυχικη κατακλυζει το κορμι...το μυαλο ζητα διαφυγη.. καρδια αγανακτα και κλαιει..πιεζομαι και προσπαθω να μην δινω σημασια...ψαχνω να βρω τροπο..να το δεχτω ολο ααυτην την κατασταση..και να ισορροπησω μεσα μου,με ηρεμιατα θελω και τα πρεπει της ασυγκατοικησης.....
δεν ξερω ποσο θα τραβηξει αυτοποτε θα γινει το θαυμα να βρω δουλεια..οταν ομως το βλεπεις τοσο μακρινο ονειρο...και δεν υπαρχει μια ημερομηνια,ενα στο τοτε δεν εχεις αποα καπου ν απιαστεις....να παρεις δυναμη..αλλα παλευω για την κορη μου ,για μενα ,για τον αντρα μου....σκεφτομαι θετικα και οχι στην τρελα που με πιανει..υστερα ταρακουνιεμαι ...βλεποντας τριγυρω....
και νιωθω τυχερη παρ ολα αυτα..........και να θα ξαναπω οτι το να κανει υπομονη ειναι χαρισμα......
που καποτε ανταμειβεσαι γι αυτο.......
ευχομαι να μπορεσουμε συντομα να κανουμε το δικο μας σπιτικο..και να ξεφυγω απο την τρελα που ζω.............
