Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΜΕ ΕΝΑΝ ΑΓΓΕΛΟ

Με τον άνδρα μου θέλαμε ένα παιδί όσο τίποτε άλλο στον κόσμο. Mετά από δύο χρόνια προσπαθειών είδαμε την πολυπόθητη γραμμούλα στο τεστ εγκυμοσύνης. Η χαρά μας απερίγραπτη. Δυστυχώς, πολύ γρήγορα άρχισαν τα προβλήματα στην εγκυμοσύνη. Αποκόλληση, αιμορραγίες, συσπάσεις, από τον 6ο μήνα να μην ακούω το μωρό, προωρότητα. Λέγαμε ότι και να έχει το παιδί μας εμείς θα το λατρεύουμε. Επιτέλους, το κρατήσαμε στην αγκαλιά μας μετά από ένα ατέλειωτο διάστημα στη θερμοκοιτίδα. Η παιδίατρός μας και οι παιδίατροι του νοσοκομείου, μας έλεγαν ότι το μωρό μας είναι μια χαρά, απλώς πάει λίγο πίσω λόγω προωρότητας. Σαν να τους έκλεισε τα μάτια ένα μαύρο πέπλο και δε βλέπανε το πρόβλημα του παιδιού μας. 

Κάτι όμως μ’έτρωγε. Φοβόμουν ότι κάτι τρέχει. Άλλα παρ’ όλα αυτά αισθανόμουν ότι ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Είχα μια υπέροχη οικογένεια και ένα «υγιέστατο» μωρό. «Υγιέστατο»! Μεγάλη κουβέντα! Πιστεύαμε ότι ήμασταν οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στον κόσμο. Δε ξέρω αν είμαστε ευτυχισμένοι, σίγουρα ζούμε πολλές ευτυχισμένες στιγμές που μας χαρίζουν τα παιδιά μας, το καθένα με τον τρόπο του. Έχουμε ένα ακόμα κοριτσάκι 3χρονών που λατρεύει την αδερφούλα της.

 Ο Γολγοθάς μας ξεκίνησε πολύ γρήγορα, 7μηνών ήταν όταν έγινε η πρώτη διάγνωση. Το παιδί σας έχει ψυχοκινητική καθυστέρηση, υποτονία. Πρέπει να αρχίσετε φυσιοθεραπείες για παιδιά. Όροι άγνωστοι για μας. Να πάμε που, να ψάξουμε τι, πως μπορούμε να βοηθήσουμε με τον καλύτερο τρόπο το παιδί μας; Πήγαμε σε όλους τους γιατρούς, ακούσαμε διάφορα, όχι φυσικά λόγια παρηγοριάς. Εγώ να κλαίω από το πρωί ως το βράδυ, να θέλω να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο, να πάρω το παιδί μου και να εξαφανιστώ απ’ όλους.

 Και πολλά αναπάντητα «Γιατί Θεέ μου»! 

Έπρεπε όμως να συνέλθω για το παιδί μου. Δεν άντεχα να το βλέπω να κλαίει στις θεραπείες, αλλά έπρεπε να σφίξω τα δόντια. Δεν άντεχα να το βλέπω να είναι σαν φυτό στο κρεβάτι του, αλλά όταν το αγκάλιαζα ήταν όλη μου η ζωή. Όταν γελούσε έλιωνα. Δεν άντεχα να βλέπω μανούλες ξένοιαστες στο δρόμο να κρατούν τα μωρά τους αγκαλιά και εγώ να πρέπει να τρέχω να προλάβω τις θεραπείες της. Δεν άντεχα αντί να σκέφτομαι σε ποια παιδική χαρά να την πάω να παίξει, να ψάχνω να βρω τους καλύτερους γιατρούς και θεραπευτές. Δεν άντεχα να ακούω τα κατορθώματα των άλλων παιδιών απ’ τους γονείς τους. Αλλά τελικά κατάλαβα ότι τα κατορθώματα της κόρης μας είναι τα μεγαλύτερα κατορθώματα.

 Ιούνιος του 2010, ο άγγελός μας ήταν περίπου 2μιση χρονών, παίρνουμε τηλέφωνο τον παιδονευρολόγο για να μας πει τα αποτελέσματα από μία εξέταση που είχαμε κάνει. Ναι, βρέθηκε κάτι. Το κοριτσάκι σας έχει σύνδρομο Angelman. Ελάτε αύριο από το ιατρείο να το συζητήσουμε. Χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας. Αρχίσαμε να ψάχνουμε τι είναι αυτό το σύνδρομο. Κλαίγαμε καθώς διαβάζαμε. Δε το πιστεύαμε ότι μας έτυχε αυτός ο αριθμός του λαχείου. Την άλλη μέρα από τη δουλειά, παίρνω τηλέφωνο τον άνδρα μου και του λέω μετά τον γιατρό θέλω να βγούμε έξω και να περάσουμε καλά. 

Πρέπει να νιώθουμε τυχεροί που βρήκαμε τι έχει το παιδί μας. Δε θα κάτσουμε να κλαίμε όλη μέρα, τέρμα τα δάκρυα. 

Ξέρουμε τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε στη ζωή μας και θα κάνουμε τα πάντα για να το βοηθήσουμε. Έχουμε στη ζωή μας έναν άγγελο.Η κόρη μας είναι 7χρονών. Η καθημερινή της βελτίωση είναι αξιέπαινη. Κάθε φορά μας λένε οι δάσκαλοι από το σχολείο της και οι θεραπευτές της το πόσο βελτίωση έχει. Αυτό σου δίνει κουράγιο να συνεχίσεις. «Δε μπορείς να χαρείς κάτι πολύ αν το έχεις καταφέρει εύκολα»! Και όταν το καταφέρνει ο άγγελός μας είναι σαν να έχει κατακτήσει τον κόσμο όλο. 

Αυτές οι ευτυχισμένες στιγμές δίνουν νόημα στη ζωή μας και μας δίνουν δύναμη να συνεχίζουμε. Πολλοί θα αναριωτούνται πως είναι να ζεις και να μεγαλώνεις ένα χαρισματικό ιδιαίτερο παιδί. Ναι, είναι δύσκολο, πολλές φορές πάρα πολύ δύσκολο, ξεπερνάει τις δυνάμεις μας και τις αντοχές μας, αλλά δεν είναι ακατόρθωτο. Μέσα από τα μάτια και το χαμόγελο του παιδιού σου βρίσκεις το κουράγιο, τη δύναμη και την υπομονή για να συνεχίσεις. 

Πέφτεις, αλλά πάντα βρίσκεις τον τρόπο για να ξανασηκωθείς και να σταθείς στα πόδια σου. Η αναπηρία δε κολλάει. Τα άτομα με αναπηρία είναι πραγματικοί αγωνιστές της ζωής. Το μόνο που ζητάμε είναι η αποδοχή του κόσμου. Όταν δείτε κάποιο ιδιαίτερα χαρισματικό παιδάκι, μη γυρίσετε το βλέμμα σας αλλού, μη πάρετε το παιδί σας από κοντά του στο σχολείο ή στην παιδική χαρά, αφήστε το να παίξει μαζί του. Μη το διώξετε. Μπορείς να μάθεις πολλά από τα άτομα με αναπηρία. Μπορείς να μάθεις τι έχει πραγματικά νόημα στη ζωή. 

ΠΙΣΤΕΥΑ ΟΤΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΑΘΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜO ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, ΤΩΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ.

*Απο την μανούλα  Εφη Πασχαλιδου που έχει στη ζωή της έναν άγγελο!!!!!

ΠΕΡΙ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ ΚΑΙ ΕΚΔΟΣΗΣ Ο ΛΟΓΟΣ!!!! (Μέρος Α' )

Σου αρέσει να γράφεις! Φανταστικές ιστορίες, ποιήματα, παραμύθια.
Και σου γεννιέται η ιδέα της έκδοσης.
Ναι γιατί όχι, όλοι από κάπου ξεκίνησαν. Γιατί να μην δοκιμάσεις την τύχη σου.

Κάθεσαι λοιπόν, ξαναδιαβάζεις το γραπτό σου, γράφεις μια περίληψη, ένα βιογραφικό σου και ξεκινάς την αναζήτηση.

Πριν όμως από αυτό θα πρέπει να κάνεις κατοχύρωση πνευματικών δικαιωμάτων. Η κατοχύρωση γίνεται είτε σε συμβολαιογράφο, είτε αποστέλλοντας συστημένο γράμμα στον εαυτό σας με την ένδειξη "για κατοχύρωση πνευματικών δικαιωμάτων. Φυσικά δεν ανοίγεται το γράμμα παρά μόνο εάν χρειαστεί ποτέ σε δικαστήριο, για να αποδείξετε οτι το έργο είναι δικό σας.


Ξεκινάς λοιπόν και ψάχνεις τους εκδοτικούς οίκους. Κάποιοι θα σου ζητήσουν να αποστείλλεις το έργο με mail και άλλοι ταχυδρομικά.

Και έπειτα περιμένεις... 1... 2... 3 μήνες.... έναν χρόνο...
Ναι ναι, καλά αδιαβάσατε, έναν χρόνο. Εγώ περιμένω ακόμη την απάντηση ενός όχι και τοσο γνωστού εκδοτικού οίκου! Μην απογοητευτείς. Το καλό πράμα αργεί να γίνει. Ή και όχι.


" Ένα βιβλίο θέλει υπομονή...", μου είπε ο εκδότης μου...

Όλα καλά και όλα ωραία, όμως... κάτι στο γραπτό δεν είναι ολοκληρωμένο, το νιώθεις κάθε φορά που το διαβάζεις. Οι δικοί σου άνθρωποι θα σου πουν "πολύ ωραίο, πολύ καλή δουλειά". όμως ξέρεις καταβάθος πως πρέπει να του ρίξεις μια ματιά ακόμη. Σαν να πρέπει να ενώσεις μερικές σκέψεις.  Και έρχεται ένα μαγικό "μολύβι" και σου λέει την αλήθεια με τον πιο γλυκό τρόπο, τόσο γλυκό, που δεν σε θίγει, αλλά σε παρακινεί να γίνεις καλύτερος.

Το βάζεις λοιπόν κάτω και το ξαναδιαβάζεις, το φαντάζεσαι, του δίνεις αυτό που είναι για σένα σήμερα.
Νομίζω πως τώρα είναι καλύτερο από πριν!



Το πιο γρήγορο παραμύθι που έχω γράψει, το έχω γράψει για την Ονειρούπολη! Ανυπομωνώ να σας το γράψω, όμως δεν επιτρέπεται να το δημοσιεύσω μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα.

Το αρχικό κείμενο γράφτηκε μέσα σε 30 λεπτά και χρειάστηκε μόλις ένα απόγευμα για να γίνουν και οι επόμενες διορθώσεις. Μπήκε στο φάκελο και στάλθηκε.

Σε μια τυχαία αναζήτηση διαπίστωσα πως το παραμύθι έπρεπε να αναφέρεται στην Ονειρούπολη και στη Δράμα. Πω πω γκάφα. Με ακύρωσαν!!!!!!!!!!!!!!!

Για να δω, είναι μέχρι τις 9/1 προλαβαίνω να το ξαναστείλω διορθωμένο. Μέσα σε 20 λεπτά είχα έτοιμο το διορθωμένο κείμενο. Ουφ! Το παραμύθι στάλθηκε και τώρα αναμένουμε τα αποτελέσματα! Με πάρα πολύ αγωνία θα έλεγα.

Μην περιμένεις από τη συγγραφή να γίνεις πλούσιος. Τουλάχιστον όχι αμέσως. Ούτε να το δεις ως επάγγελμα. Πιστεύω πως όσο δίνεις ψυχή στα γραπτά σου, ο αναγνώστης ταυτίζεται με αυτά.




συνεχίζεται....

Το 2015 ήρθε!!!!!

Την τελευταία φορά που είχα ένα θετικό προαίσθημα για μια μεγάλη αλλαγή, ήταν η χρονιά που ο πρωθυπουργός μας μας ανακοίνωσε ότι μπαίνουμε στο μνημόνιο!!!!!

Δεν είμαι έγω για προ αισθήματα, σκέφτηκα!

Οχι , οχι δε θα σας μιλήσω για πολιτική. Για τον καινούριο χρόνο θέλω να σας πω. Εκείνον που έρχεται και μας γεμίζει με ελπίδα οτι όλα θα αλλάξουν. Θα μπορούσε να μοιάζει με πολιτικό σε προεκλογική εκστρατεία, όμως ποτέ δεν μας έταξε οτι η επόμενη χρονιά θα είναι η καλύτερη απο όλες. Έχουμε όμως πάντα την επιλογή να είναι απο τις καλύτερες!

Κάθε χρονιά που φεύγει ευχόμαστε η επόμενη να φέρει όλα όσα προσδοκούμε.Με  τις ευχές όμως μόνο, δεν βγαίνουν και πολλά.

Για να είναι λοιπόν η επόμενη χρονιά πραγματικά όμορφη μήπως πρέπει να βάλουμε και εμείς λίγο το χεράκι μας;

Ναι, συμφωνώ...  όλα δεν περνάνε από το χέρι μας, είναι και εκείνα της μοίρας τα γραμμένα που μας βρίσκουν χωρίς να μπορούμε να τα ελέγξουμε, να τα διώξουμε, να τα στείλουμε από εκεί που ήρθαν.

Είναι όμως και εκείνα που μπορούμε. Ας επικεντρωθούμε λοιπόν σε αυτά. Ας προσηλωθούμε στον στόχο μας. Να παλέψουμε για αυτόν, να μην απογοητευτούμε στην πρώτη σφαλιάρα. Όλα όσα ποθούμε, έρχονται την στιγμή που ήμαστε μέσα μας έτοιμοι να τα δεχτούμε.

Το 2015 με περιμένει κάτι όμορφο, κάτι πολύ όμορφο. Πώς  είμαι τόσο σίγουρη;

Γιατί ήδη έχω ξεκινήσει να δημιουργώ το σκηνικό της παράστασης. Κι αν πέσει κάποια λάμπα την ώρα της πρόβας δεν πειράζει θα βάλω άλλη. Μόνο θα παρακαλούσα να μην μου πάθει τίποτα ο βοηθός σεναριογράφου, γιατί χωρίς εκείνον δε μπορώ να τελειώσω το θεατρικό!!!!

Να έχετε μια όμορφη γεμάτη υγεία και δημιουργίες χρονιά

Βασίλισσα Πούπη