ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ

ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ

Τρίτη 28 Αυγούστου 2012

«Λάθος μπορεί να είναι για τους άλλους… σημασία έχει τι είναι σωστό για σένα….»


 
 
 
ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ Ο  ΚΟΣΜΟΣ ΜΟΥ …
 

Το ‘χουν στο αίμα τους  βρε παιδί μου κάποιοι…

Να προσπαθούν σε φορτώσουν με τύψεις…

Κι άλλες φορές τους στέλνεις από εκεί που ήρθαν κι άλλες φορές  λες…. 
«Μήπως είχαν δίκιο;»…

Βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι θα σε βάλουν να παλέψεις με τα «θέλω» ΣΟΥ και τα «πρέπει» ΤΟΥΣ

Κάποτε στη ζωή μου άκουγα πολύ τους άλλους… Όχι τους ξένους…
Όχι αυτούς που λέμε «ο κόσμος»… Τους δικούς μου…

Από αγάπη και θέλοντας να με προστατέψουν ή νομίζοντας πως με προστατεύουν με συμβούλευαν στην ουσία να μην είμαι ο εαυτός μου…

Βλέπετε εμένα δεν με ενδιέφερε το τι θα πει ο κόσμος, αλλά το τι θα πει ο κόσμος ΜΟΥ…

Όμως στην πορεία κουράστηκα να κυνηγώ την αποδοχή των δικών μου ανθρώπων, ήθελα να με αγαπούν έτσι όπως είμαι και γι’ αυτό που είμαι…

Όταν έφτιαξα την ΚΛΕΨΥΔΡΑ δεν ρώτησα κανέναν, δεν συμβουλεύτηκα κανέναν…

Απλά έφτιαξα ένα blog με στόχο, όχι να μάθει ο κόσμος την προσωπική μου ζωή, (μεταξύ μας όλοι έχουμε προβλήματα και πολλοί  άνθρωποι, πιο μεγάλα από τα δικά μου…) αλλά να δείξω στους ανθρώπους ότι δεν είναι κακό να ξέρουν οι άλλοι ποιοι ήμαστε στ’ αλήθεια…

Ότι μπορεί πίσω από ένα χαμόγελο να κρύβεται μια πίκρα… Ότι δεν είναι κακό να την βγάλει κάποιος αυτή την πίκρα και να την ακουμπήσει πάνω σε ένα χαρτί… Να ξαλαφρώσει η ψυχούλα του…
Και να κάνει κάποιον άλλο άνθρωπο που πιθανόν να ένιωσε την ίδια πίκρα,να μην νιώσει μόνος...

Θέλει δύναμη να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν μέρες… υπάρχουν στιγμές… που δεν ήμαστε αρκετά δυνατοί…

Δεν πειράζει αν δεν ήμαστε δυνατοί… Δεν πειράζει αν κάποια στιγμή της ζωής μας φανήκαμε αδύναμοι…

Αρκεί που ήμαστε ο εαυτός μας…

Κι όποιος μας αγαπάει μας δέχεται, έτσι όπως ήμαστε….

Κι όπως λέει κι αντρούλις μου:

«Λάθος μπορεί να είναι για τους άλλους… σημασία έχει τι είναι σωστό για σένα….»
 
Να περνάτε καλά και να μην αφήνεται κανέναν να σας πληγώνει...
Ποπη!!!

ΕΓΩ ΞΕΦΥΓΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΗ ΣΧΕΣΗ... ΕΣΥ;


Η ιστορία μιας κοπέλας που είχε τη δύναμη και ξέφυγε απο μια αρρωστημένη σχέση και που εγω προσωπικά παρα το νεαρό της ηλικίας της, εκτιμώ πολύ τη γνώμη της... Κάποιοι απο μας, αναγκάζονται να ενηλικιωθουν πολυ γρηγορα.... Κανείς μας δεν ξέρει πως θα αντιδρουσε σε αυτη την περίπτωση... Στη θεωρία όλοι θα φευγαμε, στην πράξη είναι λίγες οι κοπέλες που ξεφευγουν..
 
«ΤΟ ΟΧΙ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ»

 Από πολύ μικρή (όπως τα περισσότερα παιδιά πιστεύω) ήθελα να ανεξαρτητοποιηθώ…

Έλεγα αρκετά ψέματα στους δικούς μου (όπως και οι φίλες μου) ότι θα κοιμόμασταν η μια στην άλλη και βγαίναμε έξω στα club ως το πρωί και περιμέναμε σε κάποια παγκάκια να πάει 10 η ώρα για να γυρίσουμε σπίτι... Το θυμάμαι σαν χθες... Φεύγαμε από το σπίτι με φόρμες και τις πιο μεγάλες  τσάντες που είχαμε... Βάζαμε τα βραδινά μας ρούχα μέσα και δίναμε ραντεβού σε κάποιες δημόσιες τουαλέτες, αλλάζαμε ,βαφόμασταν και βγαίναμε… Τότε ήταν κατόρθωμα για μας αλλά οι περισσότερες ήδη το έχουν μετανιώσει!

 Έτσι ένιωθα ελεύθερη και ανεξάρτητη..!

 Ήθελα να φύγω από το σπίτι, να ησυχάσω από τον κέρβερο του σπιτιού..! Φυσικά ο κέρβερος δεν ήταν ο μπαμπάς μου αλλά η μάνα μου... Πάντα με το όχι στο στόμα…  Ότι και αν ζητούσες ότι και αν ρωτούσες ήξερες ότι το όχι θα ήταν η μοναδική απάντησή της… Τώρα μπορώ να καταλάβω τους λόγους που το έκανε και ήταν πολύ και τελικά δίκαιοι….  

Στα 16 μου μετά από 6 μήνες σχέσης αποφάσισα να κάνω το πολυπόθητο βήμα… Να εγκαταλείψω το σπίτι μου και να πάω στον αγαπημένο μου, να μείνω μαζί του, να ζήσω τη ζωή μου..!! Φυσικά η αντίδραση των γονιών μου δεν ήταν και η καλύτερη, αλλά μετά από 4 μήνες που δεν είχαμε επαφές το πήραν απόφαση ότι είχα κατασταλάξει...

Ή έτσι νόμιζα εγώ…!

Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο βιβλίο από της εμπειρίες μόνο αυτής της σχέσης... Αλλά θα προσπαθήσω να γίνω πιο συνοπτική…

Όταν είσαι ερωτευμένος τυφλώνεσαι... Πιστεύεις ότι όλοι γύρω σου θέλουν να σου κάνουν κακό εκτός από τον αγαπημένο σου... Δέχεσαι τα πάντα από αυτόν, δέχεσαι το ψέμα σαν γλυκόλογο ,δέχεσαι το ξύλο σαν χάδι ….

Και εγώ…  Δέχτηκα αρκετά γλυκόλογα και τέτοια χάδια...

Τότε δεν είχα μυαλό…

Ήμουνα παιδί!

Και αυτό δεν είναι δικαιολογία είναι πραγματικότητα…!

Τότε δεν με ένοιαζε... Ήμουν ανεξάρτητη... Στην αρχή ήταν σαν παιχνίδι για μένα... Όλα ήταν εύκολα... Αναγκάστηκα και έμαθα να μαγειρεύω και να κάνω τις απαραίτητες δουλειές για το καινούργιο μου σπίτι..!

Μετά από λίγο καιρό άρχισαν τα μαλώματα, οι φωνές, το ξύλο... Από την μια στιγμή στην άλλη έγινα γυναίκα…

Από τα 17 μου κιόλας ένιωσα 40 χρονών... Τόσο καταπονημένη ψυχολογικά…. Έπειτα από 3 χρόνια σχέσης χωρίσαμε….

Δεν θυμάμαι τον λόγο αλλά, έπειτα από έναν τρομερό τσακωμό τα μάζεψα και έφυγα….

Δεν είχα που να πάω…. Δεν ήθελα να γυρίσω στους γονείς μου γιατί ντρεπόμουνα…. Δεν ήθελα να ξέρουν ότι δεν τα κατάφερα και ότι είχα και πάλι την ανάγκη τους… Δεν ήθελα γιατί ήμουν σχεδόν 19 και έπρεπε να μάθω να αυτοσυντηρούμαι... Το πρώτο βράδυ τριγυρνούσα μέσα στην πόλη… Δεν είχα καταλάβει πότε ξημέρωσε...

Αποφάσισα να επιστρέψω στους γονείς μου... Με δέχτηκαν ... Μου συμπαραστάθηκαν και ας μην ήξεραν το τι κουβαλούσα μέσα μου… Την επόμενη κιόλας βρήκα δουλειά... Επι 1 χρόνο δούλευα ασταμάτητα πολλές φορές και 2πλες βάρδιες για να ξεχαστώ… Σχεδόν κάθε βράδυ μετά την δουλειά έβγαινα... Έκανα ότι δεν είχα κάνει τα τελευταία 3 χρόνια… Διασκέδαζα ,έκανα εύκολο σεξ... Μόνο και μόνο για να ξέρει ότι είμαι καλά ... Τον μισούσα που μου στέρησε την εφηβεία μου… Που δεν μου επέτρεπε να διαβάσω και πάτωσα στις πανελλήνιες.. Που ξεπούλησα την ζωή μου για έναν @#$$%@...!

Ήθελα να ξεχάσω τα λάθη μου… Να ξεχάσω τον άνθρωπο που αγαπούσα όσο τίποτε άλλο και με έκανε να τον μισήσω... Αυτός ο χρόνος ήταν λυτρωτικός για μένα...

Γνώρισα την μάνα μου πραγματικά...!

Κατάλαβα ότι το όχι της με προστάτευε! Το έκανε επειδή με αγαπούσε...! Αλλά και πάλι δεν έφτασε για να με σώσει... Μόλις πέρασε αυτός ο χρόνος τυχαία βρεθήκαμε σε ένα μπαράκι... Τον κοιτούσα, με κοιτούσε... Εκείνο το βράδυ ήπια πολύ… Κακώς... Γιατί σκάλισα την στάχτη... Ήθελα να μάθω αν αισθάνεται κάτι για μένα ακόμα... Δυστυχώς το έμαθα... Προσπαθήσαμε  ξανά αλλά αυτή τη φορά δεν έκανα το λάθος να αφήσω την πραγματική μου οικογένεια!

Δεν πήγε πολύ... Στην αρχή έδειχνε ότι είχε αλλάξει, αλλά ότι λάμπει δεν είναι σίγουρα χρυσός!

Στην πρώτη μου αμφιβολία απομακρύνθηκα ολοκληρωτικά…

 Ελάχιστες μέρες μετά γνώρισα τον άνθρωπο που έχω δίπλα μου τώρα... Ήταν η αυτοάμυνα μου απέναντι στον πρώην... Προσπάθησα να κάνω μια καινούργια αρχή με τον πρώτο άνθρωπο που βρέθηκε μπροστά μου…

Πολύ γρήγορα και πάλι άφησα την οικογένεια μου και τον ακολούθησα στην πόλη όπου και βρισκόμαστε τώρα… Δεν το μετανιώνω... Μετά από 1,5 χρόνο μπορώ να πω ότι μέχρι στιγμής μου φέρεται άψογα… Παρ’ όλο που απορώ πως με ανέχεται ακόμα... Μετά από αυτήν την εμπειρία μου έγινα πολύ επιφυλακτική ,πολύ σκληρή και ανένδοτη πολλές φορές...!

Είχα πάρει απόφαση πως δεν θα άφηνα κανέναν να με πληγώσει ,να με ταπεινώσει και να με κάνει να ντρέπομαι τον ίδιο μου εαυτό...

Και μέχρι στιγμής το έχω καταφέρει..! Για αύριο δεν ξέρω... Κανείς  δεν ξέρει τι μπορεί να συμβεί…

Αισθάνομαι περήφανη για το εαυτό μου που τα κατάφερα και σηκώθηκα όσες φορές και αν έπεσα... Νιώθω περήφανη που παρά το νεαρό της ηλικίας μου είμαι περισσότερο γυναίκα από πολλές μεγαλύτερες που γνωρίζω...

 Έγινα πιο δυνατή,  πιο σίγουρη για τον εαυτό μου...!!!

Και αυτό το χρωστάω σε σένα... Σε σένα που με χτυπούσες επειδή έσπαγα ένα πιάτο, επειδή δεν ήθελα να κάνω έρωτα μαζί σου και κάποιες φορές επειδή ήσουν εγωιστής και για πολλά ακόμα επειδή..!

Πραγματικά μου έκανες καλό όμως...

Σε ευχαριστώ,  γιατί αν δεν ήσουν εσύ δεν θα μπορούσα να εκτιμήσω την πραγματική μου οικογένεια και την μαμά μου που πλέον την υπεραγαπώ πιο πάνω και από μένα..

Αν δεν ήσουν εσύ δεν θα ήμουν με έναν υπέροχο άνθρωπο που με νοιάζεται και κάθε φορά που με κοιτάει βλέπω την ευτυχία στα μάτια του!

 

ΑΝ ΔΕΝ ΗΣΟΥΝ ΕΣΥ...ΔΕΝ ΘΑ ΗΜΟΥΝ ΕΔΩ...ΔΥΝΑΤΗ,ΗΡΕΜΗ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ...

 Παρ’ όλο που δεν μπορώ να σταματήσω να κλαίω... Αλλά είναι δάκρυα χαράς...

Δάκρυα λύτρωσης!!!!

 

Συγχωρέστε με αν σας κούρασα... Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα πολύ μικρό δείγμα (πιστέψτε με) για να μην νιώσετε ποτέ κακές μάνες όταν λέτε όχι...!

ΤΟ ΟΧΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΑΝ…

Δευτέρα 27 Αυγούστου 2012

Η ΑΓΙΑ ΜΟΥ....Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΟΥ!!!!!

 
 
 
Η ιστορία της δικιάς μας Πέννης...
 
 
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΛΑ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ...
 
Λοιπόν...
 Η μητέρα μου γεννήθηκε στην Γερμανία 26/07 της Αγίας Παρασκευής, αλλά λόγω μετανάστευσης για δουλειά και πολύ φόρτου εργασίας η γιαγιά μου δεν το ήξερε….
Έτσι την ονόμασε Κωνσταντίνα και αυτό μάλλον δεν άρεσε στην Αγία μου…
 
16 χρονών η μαμά μου ήταν έγκυος και μέχρι 17 Ιουλίου έπρεπε να με γεννήσει αλλά μάλλον η Αγία μου περιμενε...25 Ιουλίου μια μέρα πριν τα γενέθλια της είδε στον ύπνο της την Αγία Παρασκευή να κάθετε στο σαλόνι μας και να κρατάει ένα μωράκι με μια ροζ κορδέλα και να το παίζει.. Σημειωτέων η μάνα μου δεν ήξερε το φύλο.
Μόλις ξύπνησε της έσπασαν τα νερά...
Πάει να γεννήσει και εγώ  είχα πρόβλημα… Κατέβαινα με τον ποπό...
Οι γιατροί δεν μπορούσαν να κάνουν πολλά και μόλις κατάλαβε η μάνα ότι κάτι συμβαίνει κοίταξε το εικονοστάσι και είπε…
«Αγία μου Παρασκευή  μην μου το πάρεις.. Αν μου το δώσεις θα στο τάξω και θα το βαφτίσω και στο μοναστήρι σου...»
Και έτσι γεννηθηκα.26/7 …. Ταμένη από γέννα… Η πεθερά της μαμάς μου αμέσως έκανε φασαρία για το όνομα.. Ήμουν και το πρώτο εγγόνι… Με την μάνα μου δεν μιλούσαν 1 χρόνο.. Μετά μας πήρε τηλέφωνο και μας είπε ότι η Αγία την βασάνιζε στα όνειρα της και ότι  χτίστηκε Αγία Παρασκευή απέναντι από το σπίτι της... Έτσι ξαναμίλησαν και όλα μια χαρά...
Μερικά  χρόνια αργότερα η γιαγιά μου παρουσίασε καρκίνο στην μήτρα και ετοιμαζόταν για εγχείρηση και την προηγούμενη νύχτα είδε η μαμά μου την Αγία Παρασκευή να είναι στο σπίτι στον κήπο μας και να κόβει τα ξερά χόρτα και λουλούδια..
Η μάνα μου ξύπνησε και ήξερε ότι όλα θα πάνε καλά.. Έτσι και έγινε… Όλα πήγαν τέλεια..
Εγώ συνέλαβα τον Δημητράκη μου 25-26-27 Ιουλίου...
Αγία μου σε ευχαριστώ για το υπέροχο και ανεκτίμητο δώρο σου!!!
Όταν  μπαίνω στο μοναστήρι που βαφτίστηκα νιώθω σαν το σπίτι μου και ακόμα πιο ωραία!!!
Από  τότε ξέρω ότι είναι μαζί μου… Πως ότι και να μου συμβεί είναι εκεί ..
Έχω δει το παιδί μου να πέφτει από μεγάλο ύψος και πριν πέσει κάτω άσχημα να τον βλέπω να προσγειώνετε σαν σε μαξιλάρι!!!!!
Την αγαπάω και της χρωστάω την ζωή μου....
 
Αγία μου πάντα να είσαι δίπλα μου και σε όλους αυτούς που αγαπώ!!!!
 
 

Τετάρτη 22 Αυγούστου 2012

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ


 
 
 
ΤΟ ΡΟΛΟΙ ΓΥΡΙΖΕΙ ΠΙΣΩ ....... 31 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΤΟΥ 2009
 

Έχουν περάσει 3 χρόνια… Δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στο γεγονός…

Τα συναισθήματα τα ίδια… Τελικά, τίποτα δεν αλλάζει με το χρόνο…

Η καθημερινότητα μόνο… Γίνεται πιο άδεια… και η ζωή συνεχίζεται…

Tον γνώριζα 13 χρόνια…  Ήταν ο πατέρας του άντρα μου… Τα τελευταία χρόνια μπορούσαμε να επικοινωνούμε και σαν ενήλικες… Μου άρεσε που με άκουγε…

Ατελείωτα βράδια στην αυλή να μιλάμε για τη ζωή, τις δυσκολίες… Να μας λέει ιστορίες από το παρελθόν… Για το πόσες όμορφες στιγμές είχαν κάποτε, για τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν και για το πώς τελικά τα κατάφεραν και επιβίωσαν…

Όχι, όχι δεν συμφωνούσαμε πάντα..

Εδώ καλά καλά δεν συμφωνώ πάντα με τον ίδιο μου τον εαυτό θα συμφωνώ με έναν άλλο άνθρωπο… Αδύνατο…

Έτσι είναι οι σχέσεις των ανθρώπων…

Αυτό που δεν θέλω να σβήσω με τίποτα από τη μνήμη μου, ήταν το Καλοκαίρι του 2008…

Αποφάσισα ως κληρονομιά να κρατήσω αυτή την ανάμνηση…

Ήταν το διάστημα που για μια ακόμη φορά ο σύζυγος θα έπρεπε να λείπει με τους μήνες, λόγο δουλειάς… Έτσι κι εγώ, έμεινα στο Κιλκίς με το παιδί…

Κάθε βράδυ καθόμασταν στην αυλή και λέγαμε ιστορίες… Το τι γέλια κάναμε μπορεί να σας το πιστοποιήσει η γειτονιά… Ήρθε και η τρελή η συννυφάδα και έδεσε το γλυκό… Βραδιές ούζου ή τσίπουρου, να την ποτίζει και τα πειράγματα να δίνουν και να παίρνουν…

Τα υπόλοιπα τα κρατάω φυλαγμένα στην καρδία….

Ας ήταν όλα μας τα Καλοκαίρια έτσι…

Το επόμενο Καλοκαίρι ήρθαμε με μετάθεση… Με βοήθησε με το φορτηγό, με το ξεφόρτωμα, τα κανόνισε όλα εκείνος, εφόσον το παιδί του έλειπε… Ερχόταν στο σπίτι και έστηναν με τον Αλέξη τα έπιπλα ΙΚΕΑ και χμμμμ….  Έκανε στη ζούλα και από κανένα τσιγαράκι…. Σαν μικρό παιδί που θέλει να κρυφτεί μην τον μαλώσουν…

30 Αυγούστου στη γιορτή του Αλέξη ήρθαν σπίτι μας… Μπήκε χλωμός… Είπε πως δεν ένιωθε καλά… Του έδωσα μερικές ελιές… Είπαμε να τον πάμε στο νοσοκομείο, μόνο να του μετρήσουν την πίεση…  Επιμέναμε… Πήγανε με τον Αλέξη σε ένα φαρμακείο, γιατί κι εκείνου του πόναγε το κεφάλι, να τους πάρουν την πίεση… Δεν ξέρω τι έγινε, αλλά σε εμάς είπαν όλα καλά….

Έφυγαν και πήραν και τον μικρό μας μαζί τους…

Την άλλη μέρα… Έφυγε…
Ναι αυτό θέλω να πιστεύω ότι έφυγε…

Η καρδιά του τον πρόδωσε… Δεν άντεξε…

Τα υπόλοιπα απλά δεν περιγράφονται…

Όλοι εμείς που μας πρόσφερε τόσα πολλά, δεν είχαμε  την ευκαιρία να του το ανταποδώσουμε…  Έφυγε χωρίς να γίνει βάρος σε κανέναν… Έφυγε όρθιος, περήφανος… Μόνος…

Κι εμείς μείναμε πίσω να αναρωτιόμαστε «γιατί» και τι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει για να προλάβουμε το κακό…

Νομίζω πως δεν θα ήθελε άλλο τέλος από αυτό… Δεν θα του ταίριαζε άλλο τέλος…

Όταν κάποια βράδια πέφτω για ύπνο λυπημένη και θέλω κάτι όμορφο να σκεφτώ… Σκέφτομαι εκείνο το Καλοκαίρι του 2008… Νομίζω πως ξεχνάω τη φωνή του, αλλά ακόμη ακούω το γέλιο του…

Από τότε και κάθε Καλοκαίρι η αυλή είναι άδεια… Μόνο εμείς μείναμε πίσω να θυμόμαστε και να ξεχνιόμαστε με καινούρια αστεία… Όμως ποτέ…. Ποτέ δεν θα είναι ίδια τα Καλοκαίρια…

Τι να πω…
 Ότι μας λείπεις…;;;; 
 Ότι σε έχουμε ανάγκη…;;;;

Δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψουν πια τα συναισθήματα  μας…

Μόνο αναμνήσεις και μερικά ξεχασμένα δάκρυα…

Ο χρόνος λένε είναι ο καλύτερος γιατρός… απαλύνει τον πόνο, τον κάνει πιο γλυκό…

Κι όσοι έχουν χάσει κάποιον δικό τους το ξέρουν…
 
Να είστε καλά.... Πόπη.....

 

 

Τρίτη 21 Αυγούστου 2012

ΘΑ ΓΙΝΩ ΚΑΛΗΤΕΡΗ ΜΑΝΟΥΛΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΑΠ' ΟΤΙ ΕΣΥ...


Αυτή είναι η ιστορία της Ντίνας…  Έτσι όπως τη βίωσε, με τα συναισθήματα που ένιωσε…  Είναι άλλη μια μανούλα που της «βγάζω το καπέλο»…
Γιατί το μόνο που τη νοιάζει πια είναι να κάνει μια ευτυχισμένη οικογένεια… Και είναι τόσο δυνατή, που τα έχει καταφέρει…

Τα λόγια της χείμαρρος, τα συναισθήματά της αποτυπώνονται σχεδόν ανέγγιχτα απο μένα….



Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ ΖΩΗ

Ο παππούς Ιταλός… Η γιαγιά μου ελληνίδα…  Γνωρίστηκαν στον πόλεμο και κλέφτηκαν….

Η μόνη χώρα που μπορούσε τότε να τους δεχτεί ,μιας και ο παππούς λιποτάκτης, ήταν η Γαλλία.

Παντρεύτηκαν και έκαναν μια ευτυχισμένη οικογένεια που αριθμούσε στο σύνολο μαζί με τους γονείς 13 άτομα (8 αγόρια και 3 κορίτσια). Κάποια στιγμή η γιαγιά θέλησε, μετά από χρόνια, να επισκεφτεί  τους συγγενείς της στην Ελλάδα…. Ο παππούς συμφώνησε και πήραν μαζί τους, λόγω εξόδων μιας και η οικογένεια ήταν μεγάλη,  την μια τους την κόρη, την μαμά μου.

Η μαμά στο χωριό γνώρισε τον μπαμπά μου, ΕΡΩΤΑΣ ΚΕΡΑΥΝΟΒΟΛΟΣ.Η μαμά έφυγε στας Γαλλίας μετά την λήξη των διακοπών και ο μπαμπάς άρχισε τότε τα ερωτικά γράμματα.

Κάποια στιγμή ο μπαμπάς πήγε στην Γαλλία και την ζήτησε σε γάμο…. Ο παππούς αρνήθηκε και έτσι ο μπαμπάς μου την έκλεψε υπό την απειλή όπλου.. χαχα..

 Γύρισαν στο χωριό και έκαναν τέσσερα παιδιά, τον Γιώργο (1977) την Ελένη (1979) την Κωνσταντίνα (1983) και την Σοφία (1986)..όλα κυλούσαν ήρεμα και είχαμε μια τρισευτυχισμένη οικογένεια.

Ο μπαμπάς την νύχτα πήγαινε για ψάρεμα και το πρωί που γυρνούσε αφού πουλούσε την ψαριά του επέστρεφε στο μίνι μάρκετ που διατηρούσε μαζί με τη μαμά. Από οικονομικής άποψης  τα πράγματα ήταν τέλεια…  Γενικά όλα κυλούσαν ήρεμα και όμορφα….  Αγάπη και ευτυχία…. ‘Ώσπου μια μέρα, ύστερα από κάτι πόνους που είχε ο μπαμπάς στην πλάτη του, αποφάσισε να πάει σε νοσοκομείο να δει τι γίνεται… Διαγνώστηκε ΚΑΡΚΙΝΟΣ του πνεύμονα σε προχωρημένο στάδιο, κεραυνός στο σπίτι…

Χρονιά 1991..8 χρονών εγώ τότε, ο μπαμπάς 44 μόνο!

 Άρχισαν οι χημειοθεραπείες, οι συχνότερες επισκέψεις στο νοσοκομείο και ξαφνικά βλέπω τον μπαμπά χωρίς μαλλιά και με πατερίτσες στα χέρια ..είχε περάσει ένας χρόνος και ο μπαμπάς τότε λύγισε αλλά περπατούσε για να μην δείξει σε κανέναν ότι πονάει…

Χρονιά 1992…

….ξαφνικά μας παίρνουν από το σπίτι μες τη νύχτα και μας βάζουν να κοιμηθούμε σε κάποιο γειτονικό (να μην κολλήσουν τα παιδιά έλεγαν οι θείες). Ο μπαμπάς εκείνη την νύχτα την 10 Φεβρουαρίου έσβησε, έφυγε από κοντά μας ολομόναχος. Αυτό που θυμάμαι είναι τον μπαμπά την επόμενη μέρα σε φέρετρο με ένα άσπρο μαντήλι στο κεφάλι ... Αυτήν την εικόνα θέλω να την σβήσω, αλλά τίποτα, δεν φεύγει από μέσα μου…  Αυτή την εικόνα  την κουβαλώ κάθε μέρα...  Κάθε μέρα πήγαινα στο νεκροταφείο, έπλενα τον τάφο και άναβα το καντήλι…  9 χρονών αλλά δεν μπορούσα να το δεχτώ ότι είχε πεθάνει, ευχόμουν και έβαζα στο μυαλό μου ότι μας παράτησε και ότι ζει κάπου αλλού και το πίστευα και το ήθελα…. Αρκεί να ζούσε…

Η μαμά ξαφνικά μετά από 2 χρόνια μας φέρνει στο σπίτι να γνωρίσουμε ένα κύριο που ήταν 28 χρονών… Εκείνη ήταν 37 τότε, όλο το χωριό είχε βουίξει « η χήρα βρήκε γκόμενο 2 χρόνια μετά τον θάνατο του μακαρίτη…»

Οι συγγενείς έτρεχαν στα δικαστήρια για να πάρουν την επιμέλεια… Εμείς μπαλάκια από εδώ και από εκεί… Η μάνα σου είναι «……….» μου έλεγαν, εγώ παιδάκι μικρό τι να πω.. Να πλακώνονται στο ξύλο στα σκαλιά και εμείς να μην ξέρουμε τι να κάνουμε. Τρελά σκηνικά αλλά η μαμά ανένδοτη, τον «τύπο» και τα μάτια της…  Εμείς να έχουμε μέρες να φάμε και η μαμά με τον «τύπο»…..  να μην υπάρχει τίποτα στο ψυγείο, ούτε γάλα...  Όλα τα ντουλάπια άδεια αλλά εκείνη περνούσε καλά…

Και μια μέρα….  έρχεται ένα τρελόπαιδο του χωριού και μου λέει «άντε καλέ και εσύ  σαν την μάνα σου θα γίνεις που είναι και γκαστρωμένη…»

Η μαμά έγκυος και ο «τύπος»  λούης.. Την έκανε με ελαφρά που λένε..

 Το 1996 γεννιέται ο μικρότερος αδερφός ο Θανασάκης, ο «τύπος» άφαντος και η μαμά με εκβίαζε να πάω με το μηχανάκι που είχε αγοράσει τότε, να δω εάν είναι στο σπίτι του και να τον παρακολουθήσω…  Εγώ τότε 13 χρονών… Εάν δεν πήγαινα γινόταν χαμός, ξύλο με την ζώνη, καθόλου έξω και δουλειές όλη μέρα..

ΜΗΠΩΣ ΑΠΟΡΕΙΤΕ ΠΟΥ ΤΗΝ ΓΡΑΦΩ ΑΚΟΜΗ ΜΑΜΑ..ΕΙΝΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΤΟ ΑΙΣΘΑΝΟΜΟΥΝ  ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΚΑΜΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ…. ΓΕΝΝΗΣΑ!!!

Ο «τύπος» μετά από πολλές πιέσεις δέχτηκε να κάνει την αναγνώριση του παιδιού αλλά όταν πήγαν στην Αθήνα να κάνουν εξέταση αποδείχθηκε ότι το παιδί δεν ήταν δικό του.. Ποιου όμως ήταν???

Μετά από χρόνια λοιπόν κατάλαβα ότι αυτή η γυναίκα δεν είχε αφήσει άντρα για άντρα και ότι παράτησε τα παιδιά της για να περνάει εκείνη καλά…

 Αυτό το παιδί όμως που δεν ξέρει ποιος είναι ο πατέρας του και ούτε θα μάθει ποτέ σε τι φταίει?

Ποιον πείραξε?

Εγώ τον υπεραγαπάω, αλλά εκείνη τον έχει κάνει σαν εκείνη, καλοπερασάκια…. Ο Θανασάκης είναι τώρα 16 χρονών και το μόνο που τον νοιάζει είναι να έχει την τελευταία κυκλοφορία σε κινητό, λάπτοπ και ψώνια ...  

Χρήματα δεν υπάρχουν στο σπίτι, έχουν υποθηκεύσει τα πάντα και μας έβαλαν με πλαστογραφία σαν εγγυητές μιας και η κληρονομιά είναι σε ποσοστά και όλοι έχουμε μερίδιο… Χρωστάνε μαζί με τον μεγάλο μου αδερφό πολλά λεφτά… Κι εκείνος, μία από τα ίδια… Όλη μέρα κάθεται και δεν αγχώνεται καθόλου.. Δεν τους νοιάζει, απλά.. Η μικρή μου αδερφή που είναι τώρα 26 αν και ελεύθερη έφυγε από το σπίτι και μένει μόνη της… Δεν άντεχε άλλο αυτή την κατάσταση… Την κλεψιά μέσα στο ίδιο της το σπίτι….  Εμάς δεν το συζητώ…  Οι τράπεζες μας έχουν στον Τηρεσία και κάθε τρεις και λίγο μας στέλνουν εξώδικα.

 Εγώ βρίσκομαι στην Αλεξανδρούπολη, πέρασα στον στρατό το 2009 και εκείνη τη χρονιά γνώρισα τον άνδρα μου, έχουμε τον σποράκο μας και τον υπεραγαπάω…

Θέλω και άλλο παιδάκι σύντομα  και έχω ξεκαθαρίσει με τον εαυτό μου ότι εγώ θα σταθώ βράχος μπροστά σε όποιον πάει να πειράξει  την οικογένεια μου…. Εγώ τα παιδιά μου θα τα μεγαλώσω αξιοπρεπώς και δεν πρόκειται ποτέ να κάνω αυτά τα τραγικά λάθη που έκανε η ‘’μαμά’’ η δικιά μου….

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ..Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΠΑΝΩ ΑΠ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΑ..

Με την μαμά δεν έχω σχέσεις, ένα τυπικό τηλεφώνημα μια φορά τον μήνα και αυτό έτσι για κάνα δίλεπτο.. ’’τι κάνει το μωρό καλά? ναι όλα καλά.. γεια τώρα’’…  Δεν την αισθάνομαι μαμά μου, αισθάνομαι ότι μεγάλωσα μόνη μου και έτσι είναι στην τελική…  Δεν μου έχει λείψει καθόλου, ενώ πάντα παρακαλούσα τον Θεούλι από μικρή να την πάρει και να φέρει τον ΜΠΑΜΠΑ ΜΟΥ πίσω...

 Δεν είχα ποτέ μαμά και ούτε θα έχω, αλλά αυτό με κάνει ακόμη πιο δυνατή.

Τα παιδιά μου δεν θέλω να βιώσουν τίποτα ανάλογο…

Σε αυτό το κείμενο είναι μόνο τα μισά από όσα έχω βιώσει...





Σας ευχαριστώ  για τον χρόνο που αφιερώσατε , Ντινα…..

Κυριακή 19 Αυγούστου 2012

ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΟΤΑΝ ΜΙΑ ΚΟΡΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΑΝΑ.... ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΝΟΥΛΑ ΤΗΣ...





ΣΕ ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ ΜΑΝΟΥΛΑ ΜΟΥ….

Δεν θα μιλήσω για την δικιά μου την μαμά, θα μιλήσω για κάποια άλλη μάμα…

 Όχι γιατί είμαι ειδικός ή μου αρέσει να κάνω κριτική σε άλλες μαμάδες, αλλά γιατί έλαβα ένα μήνυμα από μια μανούλα που είναι πολύ πληγωμένη από την δική της την… μανούλα!!!

Αυτή είναι η ιστορία της Αννούλας…. :

Από πολύ νωρίς μου έγινε κατανοητό ότι η γέννηση μου, για την μαμά μου, ήταν ένα λάθος… Τα παιδικά μου χρόνια άσχημα, άδικα…  Ήμουν ένα μπαλάκι που με πετούσαν από εδώ κι από εκεί…

Σε κάθε τσακωμό μου υπενθύμιζε ότι εγώ φταίω και ότι της κατέστρεψα τη ζωή…

Μα πως μπορεί ένα παιδί, που δεν διάλεξε καν να γεννηθεί, να καταστρέψει μια ζωή…

Ποιο παιδί δεν έχει ανάγκη από την ασφάλεια της αγκαλιάς της μαμάς του, ποιο παιδί δεν θέλει να κρυφτεί  σ’ αυτήν την αγκαλιά, να νιώσει ότι όλα θα πάνε καλά σε μια δύσκολη στιγμή….

Κι εγώ ένιωθα ξεκρέμαστη, μόνη και αβοήθητη…

Ένα ωραίο Καλοκαιρινό πρωινό μάζεψε τα πράγματά της και αποχαιρετώντας μας τη ρωτήσαμε «Εμείς τι θα γίνουμε τώρα»…

Η απάντηση της ακόμη ηχεί στ’ αφτιά μου: « Αν δεν σας θέλουν να σας κλείσουν σε ίδρυμα»

Ήμουν 11 χρονών…

Έφυγε και κάναμε 3 χρόνια να την δούμε. Εγώ ήδη ήμουν μια δύσκολη έφηβη μπλεγμένη με διαφορά και ένα πολύ κακό παιδί που είχα φτάσει στον πάτο!!!!

Δεν είχα ποτέ καθοδήγηση, δεν είχα ποτέ ούτε μια συμβουλή…. Το μόνο που ήξεραν ήταν κάθε μέρα να μου δίνουν και περισσότερα λεφτά δείχνοντας έτσι την αγάπη τους…

Κι εγώ ακόμη να πέφτω…..

Να κάνω μέρες να γυρίσω σπίτι κ να μην με ψάχνει κανείς να με βρει…

Να βλέπουν ότι καταστρέφομαι και  να μην μου δίνουν ένα χέρι να τραβηχτώ…

Κοιτούσαν την πάρτη τους…

Όπως είπα…. είμαι το λάθος τους…. Τίποτα άλλο!!!

Ζήλευα της φίλες μου που είχαν μια μάνα να ενδιαφέρεται και εγώ δεν είχα κανέναν να με ψάξει…

Κάποιον στο προσκεφάλι μου όταν ήμουν άρρωστη….

Δεν είχα κανέναν στις χαρές, στις λύπες μου…

Όλοι πίστευαν πως ήμουν η πιο δυνατή από όλους, αλλά δεν ήταν κανένας πραγματικά δίπλα μου για να το καταλάβει, ότι ένιωθα η πιο αδύναμη!!!

Κάποια στιγμή είχα ένα σοβαρό τροχαίο και έφτασα πολύ κοντά στο να τελειώσει  η  ζωή μου, αλλά και  να πάρω στο λαιμό μου 2 ακόμη ανθρώπους !!!

Όλη μου η ζωή, όλη μου η θεωρία για την ζωή μου, άλλαξε..

Από εκεί που ένιωθα κατεστραμμένη, υπήρξε ένα αόρατο χέρι που με τράβηξε από τον πάτο που είχα φτάσει…

Το χέρι του Θεού…

Συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν  μόνη μου….  Από παιδί ένιωθα ότι υπάρχει κάποιος που με προστατεύει…

  Ήταν δίπλα μου κι εγώ δεν Τον έβλεπα…

 ….με αυτό που έγινε μου έδειξε ότι η ζωή είναι μικρή και ότι με αυτά  που κάνω την καταστρέφω…. για χάρη των άλλων….. για λάθη των άλλων!!!

Ήταν δύσκολο να ορθοποδήσω,  αλλά τα κατάφερα… Τελικά, ίσως και να μην ήμουν τόσο αδύναμη όσο πίστευα…

Η μάνα μου αποφάσισε να ενδιαφερθεί όταν ήμουν ήδη 15, αλλά εγώ δεν ήθελα να την βλέπω, την μισούσα…. Εκείνη όμως επέμενε…

Βαθειά μέσα μου την είχα  μεγάλη ανάγκη, μου έλειπε….  Ποιος δεν έχει ανάγκη από τη μανούλα του…

Μπορεί  οι σχέσεις μας να έχουν γίνει πολύ καλύτερες απ’ ότι ήταν, αλλά μέχρι και σήμερα νιώθω ότι έχω ένα τεράστιο κενό μέσα μου…. Πονάω για τα χρόνια που χάθηκαν και δεν γυρίζουν πίσω…

Μου λείπει η αίσθηση της μάνας, την έχω ακόμη και τώρα ανάγκη… Τώρα που είμαι κι εγώ μανούλα…

Κι όμως ακόμη δεν το έχει καταλάβει…

Θα δώσω στο παιδί μου και αργότερα στα παιδιά μου, όση αγάπη δεν μου έδωσαν…

Θα είμαι για εκείνα η μάνα που θα ήθελα να είναι και η δικιά μου μάνα…

Και θα τους μάθω ότι η αγάπη δεν μετριέται σε ευρώ ή δραχμές, αλλά σε όμορφες στιγμές…

Ευχαριστώ για το χρόνο σας Άννα….

Παρασκευή 17 Αυγούστου 2012

ΣΥΝΔΡΟΜΟ ANGELMAN


ΣΥΝΔΡΟΜΟ ANGELMAN

Στις αμέσως επόμενες γραμμές θα προσπαθήσω να σας κάνω  γνωστό το σύνδρομο με απλά λόγια…

Υπάρχουν πάνω από 3500 γενετικά σύνδρομα, τα περισσότερα πολύ σπάνια…. Επειδή υπάρχουν τόσα πολλά σύνδρομα, στις εξετάσεις (amniocentisis κλπ) περιλαμβάνονται μόνο  λίγα από αυτά και όχι το angelman

Το σύνδρομο angelman  σχετίζεται άμεσα με τη νοητική υστέρηση. Με δυσκολία ανιχνεύεται κατά τη γέννηση, καθώς τα περισσότερα χαρακτηριστικά του αφορούν την ανάπτυξη. Ανιχνεύεται περίπου στην ηλικία των 4-7 ετών.

Ανακαλύφτηκε τη δεκαετία του '60 από κάποιον Άγγλο ονόματι Angelman…

97% δεν είναι κληρονομική και  3% είναι…

Η διαταραχή  μεταφέρεται από μητέρα προς παιδί. Η αντίστοιχη γενετική ανωμαλία από πατέρα προς παιδί προκαλεί ένα άλλο σύνδρομο, το ονομαζόμενο Prader-Willi.

Μερικά από τα γενικά  χαρακτηριστικά:

- Νοητική υστέρηση (μπορεί να κυμαίνεται από ελαφριά έως βαριά)

 - Διαταραχές του λόγου (από χρήση απλών μεμονωμένων λέξεων έως παντελή απουσία λόγου)

 - Τρέμουλο των άκρων

 - Αταξία βαδίσματος και δυσκολία κίνησης (το βάδισμα ξεκινά στην ηλικία των 4 ετών και χαρακτηρίζεται από τάση εμπρόσθιας κλίσης, δυσκαμψία ή τρέμουλο ποδιών, που παραμένουν ανοιχτά και σε απόσταση μεταξύ τους)

 - Υπερκινητικότητα

 - Μικρό εύρος προσοχής κ.α.

Ειδικότερα χαρακτηριστικά:

- Διαταραχές στην ανάπτυξη του μεγέθους της κεφαλής (μικροκεφαλία)

 - Κυρίαρχο και έντονο γέλιο ή χαμόγελο

 - Εμφανής ευχάριστη διάθεση

 - Κρίσεις (κυμαίνονται από άβουλη κίνηση μυώνων μέχρι κρίση γελαστικής επιληψίας (έντονο γέλιο) και λήθαργο)

 - Στραβισμό



Για τις έντονες κρίσεις, οι οποίες, σημειωτέον, μερικές φορές είναι δύσκολο να διακριθούν από τις κινητικές ανωμαλίες που προκαλούνται από το σύνδρομο , χορηγείται φαρμακευτική αγωγή . Η φυσιοθεραπεία βοηθά πολύ στα προβλήματα βάδισης και, σε μερικές περιπτώσεις κρίνεται σκόπιμη και χειρουργική επέμβαση. Το προσδόκιμο επιβίωσης δεν είναι πολύ διαφορετικό από του γενικού πληθυσμού (περί τα 60 χρόνια).

ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΣΕ ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ

Η Γενική Γραμματεία Επικοινωνίας - Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης, ανταποκρινόμενη στο αίτημα της έδρας της UNESCO του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, προχώρησε στην έκδοση αυτού του σύντομου οδηγού στην ελληνική γλώσσα. Περιέχει δεκαοκτώ κανόνες συμπεριφοράς καθημερινής επικοινωνίας με άτομα με αναπηρία.



Το κείμενο αποτελεί μετάφραση από τα αγγλικά της αντίστοιχης έκδοσης της Κροατικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία. Η ορθότητα των όρων που χρησιμοποιούνται έχει ελεγχθεί από την Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία (ΕΣΑμεΑ).



1.       Αν κρίνετε ότι υπάρχει ανάγκη να βοηθήσετε ένα άτομο με αναπηρία, ρωτήστε τον/την ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να το κάνετε.

2.       Όταν συστήνεστε σε ένα άτομο με τεχνητό ή ακρωτηριασμένο χέρι, μην αποφεύγετε να του δώσετε το χέρι σας. Δώστε το αριστερό σας χέρι ή αγγίξτε τον/την με μια φιλική χειρονομία.

3.       Μιλήστε απευθείας στο άτομο με αναπηρία παρά μέσω γονέα, συνεργάτη, συνοδού ή διερμηνέα.

4.       Μιλήστε φυσιολογικά, χρησιμοποιώντας κοινές εκφράσεις όπως «τα λέμε», «πρέπει να προλάβω», «θα έχεις νέα μου σύντομα» - ανεξάρτητα από την αναπηρία που έχει το άτομο αυτό. Μη φοβάστε να χρησιμοποιήσετε λάθος λέξεις.

5.       Αν μιλάτε για λίγο με άτομο σε αναπηρικό καρότσι προσπαθήστε να χαμηλώσετε στο ύψος του, ώστε να αποκτήσετε οπτική επαφή.

6.       Επικεντρώστε την προσοχή σας σε άτομο με προβλήματα ομιλίας. Αν δεν καταλαβαίνετε τι λέει το άτομο αυτό, ζητήστε του/της να το επαναλάβει. Μην προσποιείστε ότι καταλάβατε.

7.       Μιλάτε αργά και καθαρά σε ένα άτομο με προβλήματα ακοής. Μη φωνάζετε και μη μιλάτε μέσα στο αυτί του/της. Οι εκφράσεις του προσώπου σας και οι κινήσεις των χειλιών σας βοηθάνε το άτομο με προβλήματα ακοής να σας καταλάβει. Αν εξακολουθείτε να μην είστε σίγουροι ότι σας κατάλαβε, σημειώστε ό,τι θέλετε να πείτε.

8.       Όταν χαιρετάτε ένα τυφλό άτομο ή άτομο με μειωμένη όραση, πείτε του/ της το όνομά σας. Αν του/της προσφέρετε βοήθεια στο περπάτημα, αφήστε τον/την να ακουμπήσει στο βραχίονά σας.

9.       Ατομα με προβλήματα ακοής ή όρασης μπορούν να επικοινωνήσουν επίσης και μέσω της αίσθησης της αφής. Αν συναντήσετε ένα τέτοιο άτομο, μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του σχηματίζοντας κεφαλαία γράμματα στην παλάμη του/της.

10.   Αν δεν έχετε οικειότητα με ένα άτομο με αναπηρία αποφύγετε να τον/ την ρωτήσετε για την αναπηρία του/της ή τις αιτίες της.

11.   Να είστε διακριτικός και υπομονετικός, ένα άτομο με αναπηρία μπορεί να χρειαστεί περισσότερο χρόνο για να κάνει κάτι.

12.   Μην επαινείτε υπερβολικά ένα άτομο με αναπηρία που εκτελεί φυσιολογικές καθημερινές εργασίες.

13.   Ενώ περιμένετε στη γραμμή, παραχωρήστε τη θέση σας σε ένα άτομο με αναπηρία ή μεσολαβήστε ώστε το άτομο αυτό να προχωρήσει μπροστά στη σειρά και μην στέκεστε ακριβώς μπροστά του σε πολύ κοντινή απόσταση.

14.   Όταν χρησιμοποιείτε μέσα μαζικής μεταφοράς προσφέρετε τη θέση σας στο άτομο με αναπηρία. Βοηθήστε το να επιβιβαστεί ή να αποβιβαστεί από το λεωφορείο, το τραμ ή το αεροπλάνο, αφού πρώτα ρωτήσετε με ποιόν τρόπο μπορείτε να βοηθήσετε καλύτερα.

15.   Μην αγγίζετε τα ορθοπεδικά βοηθήματα (πατερίτσες, μπαστούνι, αναπηρικό καροτσάκι), παρά μόνο αν σας έχει ζητηθεί. Μη στηρίζεστε σε αναπηρικό καρότσι, είναι μέρος του προσωπικού χώρου του ατόμου που το χρησιμοποιεί. Όταν συνοδεύετε άτομο σε αναπηρικό αμαξίδιο, μη κρεμάτε στο αμαξίδιο του/της την τσάντα σας ή σακούλες με ψώνια προκειμένου να ελαφρώσετε τα χέρια σας. Το αναπηρικό αμαξίδιο και τα λοιπά τεχνικά βοηθήματα θεωρούνται ως «προέκταση του σώματος» του ατόμου με αναπηρία και αντικαθιστούν τη λειτουργία των μελών του σώματος που δεν λειτουργούν.

16.   Μη χαϊδεύετε ένα σκύλο-βοηθό ατόμου με αναπηρία ενόσω «εργάζεται». Ζητήστε άδεια από τον ιδιοκτήτη.

17.   Προσέξτε τους οδηγούς αυτοκινήτων που φέρουν το αναπηρικό σήμα. Όταν βλέπετε ένα αυτοκίνητο που φέρει το αυτοκόλλητο με την αναπηρική καρέκλα στο μπροστινό ή πίσω τζάμι, αυξήστε την απόσταση, χαμηλώστε ταχύτητα και να είστε πιο προσεκτικοί. Θυμηθείτε ότι ένα άτομο με αναπηρία μπορεί να αργεί να εκτελέσει μερικές ενέργειες. Μην παρκάρετε σε μέρη που είναι καθορισμένα με τα σήματα πρόσβασης αναπηρικού καροτσιού και μπροστά σε ράμπες πρόσβασης σε πεζοδρόμια ή σε καταστήματα.

18.   Μη δείχνετε οίκτο σε άτομα με αναπηρία. Συμπεριφερθείτε τους σαν ίσους, γιατί αυτό είναι. Όταν συνοδεύετε ένα παιδί που λόγω αθώας περιέργειας ρωτήσει για τον άνθρωπο με αναπηρία που τυγχάνει να είναι δίπλα σας, εξηγείστε του όσο πιο απλά μπορείτε ό,τι γνωρίζετε για το συγκεκριμένο είδος αναπηρίας. Μην αποτρέπετε το παιδί από το να κοιτάζει τον άνθρωπο με αναπηρία ή να σας ρωτήσει σχετικά.







και μαρτυρίες μαμάδων…


Δευτέρα 13 Αυγούστου 2012

ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΜΙΑΣ ΜΑΝΟΥΛΑΣ ΠΟΥ ΖΕΙ Μ' ΕΝΑΝ ΑΓΓΕΛΟ









"Don't desert me, don't ignore
I need friends now more than I ever did before
Show compassion but please don't pity me
I'm a parent just like you, it's true
But I have special needs"

Το παρακάτω κείμενο δεν είναι δικό μου, είναι μιας μανούλας που θα μπορούσε να είναι μία απο εμάς... 
Εφη Πασχαλιδου
 σ' ευχαριστώ μέσα απο την καρδία μου που μου κάνεις την τιμή να μιλήσεις, μέσα απο το blog μου, για τα συναισθήματα σου και τον άγγελό σου, την κορούλα σου...

 

"Με τον άνδρα μου θέλαμε ένα παιδί όσο τίποτε άλλο στον κόσμο. Μετά από 2χρόνια προσπαθειών επιτέλους το τεστ εγκυμοσύνης έδειξε τη σωστή γραμμούλα. Χοροπηδούσα στο σπίτι σαν την τρελή και έλεγα στον άνδρα μου, είναι η σωστή γραμμή έτσι δεν είναι, κοίτα είναι η σωστή γραμμή! Η χαρά μας απερίγραπτη! Αρχίζει το όνειρό μας να γίνεται πραγματικότητα.


Κι όμως δε κράτησε για πολύ. Τα προβλήματα άρχισαν πολύ γρήγορα. Αιμορραγίες, συσπάσεις, απ’ τον 6ο μήνα να μην ακούω το μωρό μου, προωρότητα. Μια εγκυμοσύνη γεμάτη αγωνίες και κλάμα. Αλλά ήμουν ευτυχισμένη. Έλεγα συνέχεια στον άνδρα μου αν το παιδί μας έχει το οτιδήποτε εμείς θα το αγαπάμε, θα το λατρεύουμε.



Επιτέλους, το κρατήσαμε μετά από ένα ατέλειωτο διάστημα στη θερμοκοιτίδα. Η παιδίατρος και η δικιά μας και απ’ το νοσοκομείο μας έλεγε ότι το μωρό μας είναι μια χαρά, απλώς πάει λίγο πίσω λόγο προωρότητας. Κάτι όμως μ’ έτρωγε. Φοβόμουνα ότι κάτι τρέχει. Αλλά παρ’ όλα αυτά αισθανόμουνα ότι ήμουνα ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Είχα μια υπέροχη οικογένεια και ένα “υγιέστατο” μωρό. “Υγιέστατο”……..μεγάλη κουβέντα! Ήταν η τελευταία φορά που είπα ότι είμαι ευτυχισμένη! Φοβάμαι να το πω! Φοβάμαι να κάνω όνειρα!



5μηνών άρχισε το τρέμουλο στα χέρια. Ενημερώνω κατευθείαν την παιδίατρο. Με καθησύχασε ότι δεν είναι κάτι ανησυχητικό. Είναι επειδή προσπαθεί να πιάσει τα παιχνίδια της. Καλοκαίρι, εκεί που το μωρό έκανε κάποια πράγματα, σταμάτησε να κάνει το οτιδήποτε. Όπου την άφηνα εκεί έμενε. Ούτε γελούσε, ούτε βλεμματική επαφή είχε. Μιλάω με την παιδίατρο, μου λέει ότι τα πρόωρα πάνε λίγο πίσω και όταν ξαναρχίζουν τα κάνουν όλα μαζί. Σαν να τους έκλεισε τα μάτια ένα μαύρο πέπλο και δε βλέπανε το πρόβλημα του παιδιού μου. Κάτι όμως, κάτι μ’ έτρωγε, απλώς ήθελα λίγο ώθηση. Και ήρθε. Παραμονή 15Αύγουστου. Μια γνωστή μας νοσοκόμα μόλις είδε το μωρό μας είπε ότι κάτι δεν πάει καλά. Να πάμε να την δει παιδονευρολόγος. Και από εκεί αρχίζει ο Γολγοθάς μας. Νοσοκομείο, μαγνητική και εξετάσεις στις εξετάσεις. Διάγνωση, Υποτονία, Ψυχοκινητική Καθυστέρηση. Πρέπει ν’ αρχίσετε φυσιοθεραπεία για παιδιά και θα παρακολουθούμε την εξέλιξή του. Όροι άγνωστοι! Είμασταν σαν χαμένοι! Να πάμε που, να ψάξουμε τι, πως μπορούμε να βοηθήσουμε με τον καλύτερο τρόπο το παιδί μας! Πήγαμε σε όλους τους γιατρούς που υπήρχαν. Ακούσαμε διάφορα, όχι φυσικά λόγια παρηγοριάς, αλλά λόγια σκληρά, λόγια απάνθρωπα. Εγώ να κλαίω απ’ το πρωί ως το βράδυ, να θέλω να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο, να πάρω το παιδί μου και να εξαφανιστώ απ’ όλους. Και πολλά αναπάντητα γιατί Θεέ μου που με βασανίζουν μέχρι και τώρα. Στήριγμά μου ο άνδρας μου και η μητέρα μου!



Έπρεπε όμως να σηκωθώ, να συνέλθω για το παιδί μου.


Δεν άντεχα να το βλέπω να κλαίει στις θεραπείες, αλλά έπρεπε να σφίξω τα δόντια για το παιδί μου.
Δεν άντεχα να το βλέπω να είναι σαν φυτό στο κρεβάτι του αλλά όταν το αγκάλιαζα ήταν όλη μου η ζωή. Όταν γελούσε έλιωνα.
Δεν άντεχα να βλέπω μανούλες ξένοιαστες στο δρόμο να κρατούν τα μωρά τους αγκαλιά και εγώ να πρέπει να τρέχω να προλάβω τις θεραπείες της.
Δεν άντεχα αντί να σκέφτομαι σε ποια παιδική χαρά να την πάω να παίξει, να ψάχνω να βρω τους καλύτερους γιατρούς και θεραπευτές.
Δεν άντεχα να ακούω τα κατορθώματα των άλλων παιδιών απ’ τους γονείς τους.


Αλλά τελικά κατάλαβα ότι τα κατορθώματα της κόρης μου είναι τα μεγαλύτερα κατορθώματα.
Για κάποιους κάποια πράγματα είναι δεδομένα, για εμάς έπρεπε να δουλέψουμε πολύ σκληρά για να τα επιτύχουμε.

“Δε μπορείς να χαρείς κάτι πολύ αν το έχεις καταφέρει εύκολα”!

 Και όταν το καταφέρνει ο άγγελός μας είναι σαν να έχει κατακτήσει τον κόσμο όλο.
Αυτές οι ευτυχισμένες στιγμές δίνουν νόημα στην ζωή μας και μας δίνουν δύναμη να συνεχίζουμε. Είναι η Ανάσταση μας στον Γολγοθά μας.


Το κείμενο αυτό δε το έγραψα ούτε για να μας λυπηθείτε, ούτε για να μας συμπονέσετε.

Θέλω να δείξω ότι και εμείς είμαστε γονείς σαν εσάς, και τα παιδιά μας σαν τα παιδιά σας.
 Η αναπηρία δε κολλάει.
Τα άτομα με αναπηρία είναι πραγματικοί αγωνιστές της ζωής.
Το μόνο που ζητάμε είναι η αποδοχή του κόσμου.
Όταν δείτε κάποιο ιδιαίτερα χαρισματικό παιδάκι, μην γυρίσετε το βλέμμα σας αλλού, μη πάρετε το παιδί σας από κοντά του στο σχολείο ή στην παιδική χαρά, αφήστε το να παίξει μαζί του.
Μη το διώξετε.

Μπορείς να μάθεις πολλά απ’ τα άτομα με αναπηρία.

Μπορείς να μάθεις τι έχει πραγματικά νόημα στη ζωή.



ΠΙΣΤΕΥΑ ΟΤΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΑΘΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, ΤΩΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ!



Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας! "