ΠΑΙΔΙΚΟ ΠΑΡΤΥ ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΑ ΣΤΡΟΥΜΦΑΚΙΑ!!!!

Ένα ακόμη αγαπημένο θέμα, απο τα παιδικά μου χρόνια, είναι τα στρουμφάκια!

Οι φωτογραφίες που ακολουθούν είναι απο την ερασιτεχνική προσπάθεια του συζύγου και δική μου να κάνουμε ένα στρουμφοπάρτυ!

Προσκλητήρια χειροποίητα, από τα χεράκια μου φυσικά!

Η διακόσμηση της τούρτας ήταν επιμέλεια του συζύγου!

Αυτό το πάρτυ ήταν πιο οικογενειακό όμως περάσαμε εξίσου όμορφα και οι μεγάλοι και τα παιδιά!!!!

Βασίλισσα Πούπη!

ΠΑΡΤΥ ΠΑΙΔΙΚΟ ΘΕΜΑ ΑΕΡΟΠΛΑΝΑ!

Στις παρακάτω φωτογραφίες που θα ρίξεις μια ματιά δεν θα βρεις τίποτα το επαγγελματικό. Είναι απλές δημιουργίες μιας μαμάς και ενός μπαμπά.

Το θέμα που διάλεξε ο γιος μου για τα 8α γεννέθλιά  του ήταν τα αεροπλάνα.

Έτσι έφτιαξα στον υπολογιστή μια κάρτα επιβίβασης και την εκτύπωσα σε βιβλιοπωλείο.

 Τα εδέσματα ήταν από τα χεράκια μου.

Σφολιάτα με λίγη ζάχαρη ψημένη σε σχήμα έλικα, ένα μπουρεκάκι με γέμιση κρέμα για σώμα αεροπλάνου και για φτερά τριγωνάκια με τυρί κρέμα, ζαμπόν και κασέρι. Στο ποτηράκι έβαλα κρέμα πατισερί που περίσεψε απο την τούρτα για βάση μπισκότο τριμμένο και απο πάνω σαντιγύ και τρούφα.

Αλμυρά μάφιν!

Επειδή κάποια στιγμή θα φύγουμε σκέφτηκα πως θα ήταν όμορφο να έφτιαχνα ένα βιβλίο ευχών για τους συμμαθητές του μικρού.

Η τούρτα μας φτιάχτηκε σε συνεργασία με τον μπαμπά!!!!

 Και αντί για καπελάκια είχαμε κορώνες για τα κοριτσάκια και γυαλιά αεροπόρου για τα αγόρια!!!!

Τα παιδιά διασκέδασαν και ο γιος μου έμεινε κατευχαρηστημένος.

Και του χρόνου να ήμαστε γεροί.

Βασίλισσα Πούπη

ΕΝΑ ΑΤΕΛΕΙΩΤΟ ΤΑΞΙΔΙ!!!!

Παει πια ενα μιση χρονος απ' οταν εγραψα το "παραμυθι" μου. Εκεινο το παραμυθι που ήθελα να εκδοσω καποτε. Απο σαραντα κύματα πέρασε αλλα στο χαρτι δεν εκτυπώθηκε. 

Είναι απο εκείνα τα όνειρα που πρέπει να ωριμάσουν μέσα σου... Να παλέψεις γι΄αυτα, να σε πληγώσουν, να μείνουν σημάδια που θα σε κάνουν πιο δυνατό... Απο εκείνα τα όνειρα που θα γράψουν την δική τους ιστορία στη ζωή σου...

Μπήκε στο συρτάρι... Βγηκε και ξαναδιαβαστηκε... Υπο άλλες συνθήκες... 

Και ηρθε η αποκάλυψη... Πριν ξεκινήσω  να το γραφω είχα στο μυαλό μου καποιους  άνθρωπους... όταν ομως έπιασα το μολύβι και οι λέξεις άρχισαν να γινονται εικονες, έβγαιναν απο μέσα μου ολα οσα εκρυβα.. Ένιωθα... ο ηρωας ήταν δικό μου, ο δράκος ήταν δικός μου, το τέλος ήταν δικό μου...

Το παραμύθι ήμουν εγώ...

Ο εκδότης μου, οταν τον ρωτησα γιατι οι οικοι καθηστερουν τοσο να διαβασουν ενα παραμυθι  4 σελιδων Α4 και να δωσουν μια απαντηση στον συγγραφεα, μου ειπε αναμεσα στα άλλα, οτι ενα παραμύθι πρεπει να ωριμάσει μέσα μας σαν ιδεα... Διαβαζεται και ξαναδιαβαζεται...

Αυτό λοιπον μου είχε συμβεί... ωρίμασε μεσα μου το παραμυθι και μου ηταν πλεον ξεκαθαρο οτι καθε του κομματι δεν ειχε γραφτει για κανεναν αλλο εκτος απο εμενα και τον ηρωα της πραγματικης μου ζωης...

Οι άγκυρες ακόμη δεν σηκώθηκαν, αλλα γίνεται  ελεγχος εαν το καράβι πληρεί τις προυποθέσεις για ένα τοσο μακρινο ταξίδι...

Η συνέχεια επι του blog...

Να περνατε καλα και να κανετε ονειρα πολλα...

Βασιλισσα Πουπη!!!!!

Ο ΠΑΟΚ ΚΑΙ ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΟΜΑΔΕΣ...

Το πρώτο μου άρθρο σε αυτό το blog μίλαγε για τον εθελοντισμό. Μα πόσο πολύ ενθουσιασμένη ήμουν με τον ΝΗΡΕΑ, πόσο μου λείπει δεν περιγράφετε.

Στον ΝΗΡΕΑ λοιπόν εκτός απο τα βιωματικά σεμινάρια έκανα και σεμινάρια εθελοντισμού και μέσα απο αυτή την ομάδα δημιουργήθηκε η ομάδα ΓΚΟΥΦΥ.

Κάναμε δυο κύκλους με παραμύθια και δραστηριότητες για παιδιά και ήταν τόσο μα τόσο απολαυστική η ενασχόληση με τους μικρους μας φίλους.

Αυτό όμως που λάτρεψα πιο πολύ ήταν όταν μας προτάθηκε να μπούμε σε ομάδες εφήβων, να σταθούμε δίπλα στην ψυχολόγο και να βοηθήσουμε στον συντονισμό των συναντήσεων... Είναι πηγή για σκέψη και προβληματισμό οι σημερινοί έφηβοι!!!

Ο εθελοντισμός είναι κάτι που το κάνουμε και για εμάς με μόνο κέρδος την ικανοποίηση οτι βοηθήσαμε κάποιον με όποιο τρόπο...  Δεν το διατυμπανίζουμε, δεν το μοιραζόμαστε, δεν το περιγράφουμε... Για μένα είναι τρόπος ζωής...

Έτσι έμαθα, έτσι διδάχθηκα έτσι πορεύτηκα και πορεύομαι... σύμφωνα με τις αξίες που έμαθα στον ΝΗΡΕΑ...

Και τώρα κάπου εδώ θα μου πείτε που κολάει ο ΠΑΟΚ... μωρε θες πες τον ΠΑΟΚ θες πες τον ΑΡΗ όπως θέλεις πες τον... ένα ειναι το θέμα... πως...

"ΟΛΟΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΗΜΑΣΤΕ ΠΑΟΚ"

Ήταν μια πραγματική αποκάλυψη για μένα, όταν μου είπε η Ρωξάνη αυτή τη φράση, σε ένα ξέσπασμα μου για το οτι κάποιοι βλέπουν τον εθελοντισμό ως τρόπο για να ψαρέψουν πελάτες...

Ναι σίγουρα, δε μπορεί να συμφωνούμε όλοι σε όλα, όμως θεωρούσα πως μερικές αξίες δεν αμαυρώνονταν απο κανέναν...Ήταν ιερές... Μόνο στη σφαίρα της δικής μου φαντασίας απ' ότι φαίνεται...

Το θετικό στην όλη ιστορία είναι οτι μπορεί να μην γίνεται να ήμαστε όλοι "ΠΑΟΚ" αλλά ήμαστε αρκετοί...

Δεν είμαι μόνη μου...

Έχω μαζί μου ένα ολόκληρο δέντρο γεμάτα φύλλα δυνατά που όσο και αν ο άνεμος τα χτυπάει εκείνα στέκονται όρθια κολλημένα πάνω στα κλαδιά και τα κλαδιά στέκονται σφιχτά πάνω  στον κορμό... Έναν κορμό που χρόνο με τον χρόνο γίνεται και πιο ώριμος, πιο σταθερός...

Ρωξάνη κάθε φορά που κάποιος προσπαθεί να πληγώσει το δικό μου "φυλλαράκι" σκέφτομαι πως αυτός σίγουρα δεν είναι ΠΑΟΚ και χαμογελώ...

Σας ευχαριστώ μέσα απο την καρδιά μου για ολα οσα μου προσφέρατε και ας μην με έχετε γνωρίσει ποτε απο κοντα...

Όπως εν κατακλείδι καταλαβαίνετε δεν μιλάω για όσα προσφέρω εγώ, αλλά για όσα μου πρόσφεραν...

Να περνάτε καλα και να ήσαστε ο εαυτός σας με όποιο τίμημα 

Βασίλισσα Πουπη

ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ!!!!!!

Δεν θα μιλήσω για εκείνη την ημέρα. Ήταν όλα πραγματικά υπέροχα και οι φωτογραφίες μιλάνε από μόνες τους...

http://www.lesvoscalendar.gr/news/29-lesvoscalendar/431-dimosios-thilasmos-sti-mytilini

Η συγκίνηση ήταν διάχυτη μέσα μου και μόνο με δάκρυα θα μπορούσε να εκφραστεί...

Παραθέτω το δελτίο τύπου μας...

Απολογισμός Πανελλαδικού

Ταυτόχρονου Δημόσιου Θηλασμού 2014

“Θηλασμός: Οφέλη για μια ζωή!”

Στα πλαίσια του εορτασμού της Παγκόσμιας Εβδομάδας Μητρικού Θηλασμού*, το Πανελλήνιο Δίκτυο Εθελοντικών Ομάδων Υποστήριξης Μητρικού Θηλασμού και Μητρότητας, διοργάνωσε τον 5ο Πανελλαδικό Ταυτόχρονο Δημόσιο Θηλασμό σε 57 πόλεις της Ελλάδας. Το παρόν για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά έδωσε και η Ομάδα Εθελοντών και Υποστηρικτών Μητρικού Θηλασμού και Μητρότητας Μυτιλήνης. Οι ομάδες του Δικτύου, αποτελούνται από μητέρες που βοηθούν άλλες μητέρες, να μάθουν την μητρική τέχνη του θηλασμού, να ενημερώνονται, να έρχονται σε επαφή, να μοιράζονται τις αγωνίες, τις ανησυχίες και τις εμπειρίες τους, να αλληλοϋποστηρίζονται, να παίρνουν δύναμη και κουράγιο...

Σκοπός της εκδήλωσης - γιορτής είναι η απενοχοποίηση του δημόσιου θηλασμού και η εξοικείωση της κοινωνίας με την εικόνα της θηλάζουσας μητέρας.

Εξαιτίας της απομάκρυνσης των προηγούμενων γενεών από την πράξη του θηλασμού και της στέρησης, από την νέα γενιά, εικόνων θηλασμού, η σημερινή θηλάζουσα καλείται να αντιμετωπίσει μεταξύ άλλων και την προκατάληψη του δημόσιου θηλασμού...

Ο κατ' οίκον περιορισμός κατά την διάρκεια της γαλουχίας, οδηγεί συχνά στην σύντομη διακοπή του θηλασμού και στην απομάκρυνση των μητέρων από αυτόν. Ας μην ξεχνάμε πως η νέα γενιά είναι μια γενιά με έντονη επαγγελματική μα και κοινωνική δραστηριότητα. Η μητρότητα και ο θηλασμός δεν αποτελούν και δεν θα πρέπει να αποτελούν τροχοπέδη!

Η νέα γενιά μητέρων καλείται να αντεπεξέλθει σε πολυποίκιλους ρόλους. Με τον θηλασμό δίνουμε στο παιδί μας τη φυσική του τροφή, τη στοργή και την παρηγοριά που έχει ανάγκη σε κάθε στιγμή. Με την απενοχοποίηση του δημόσιου θηλασμού, η μητέρα δε χρειάζεται να απαρνηθεί την κοινωνική ζωή της ή να αποχωριστεί το παιδί της, προκειμένου να ανταποκριθεί στις κάθε είδους υποχρεώσεις της ή να συμμετάσχει σε προσωπικές δραστηριότητες

Με την εκδήλωση της 2ας Νοέμβρη 2014:

Φέραμε σε επαφή την κοινωνία με την εικόνα του θηλασμού, δείχνοντας πόσο τρυφερή, μαγική, αληθινά αγνή διαδικασία είναι, μα και συνάμα διακριτική!

Βοηθήσαμε τις μητέρες να απελευθερωθούν από την όποια συστολή τους, και τις καλέσαμε να συμπεριλάβουν τον θηλασμό στην καθημερινότητά τους, στη ρουτίνα της ζωής τους. Η επίτευξη αυτού του στόχου θα τις βοηθήσει στη συνέχιση του θηλασμού, για όσο περισσότερο το επιθυμεί η δυάδα μητέρας παιδιού.

Γιορτάσαμε, γιατί η βοήθεια από μητέρα προς μητέρα αποδίδει!!

Γιορτάσαμε, γιατί οι μητέρες ενωμένες σαν μια γροθιά, ενημερώνονται, αλληλοϋποστηρίζονται, καταφέρνουν όλο και περισσότερες το φυσικό και αυτονόητο, την θρέψη του παιδιού τους από το σώμα τους.

Φωνάξαμε για το ΔΙΚΑΙΩΜΑ των παιδιών μας στο δημόσιο θηλασμό. Τα παιδιά μας δεν θα θηλάσουν ΠΟΤΕ ξανά σε τουαλέτες, παρκινγκ, αυτοκίνητα, σα να ναι ντροπή! Τα παιδιά μας έχουν δικαίωμα να θηλάζουν ΟΠΟΥ και ΟΠΟΤΕ το ζητήσουν, σε εστιατόρια, σε καφέ, σε παγκάκια... ΕΛΕΥΘΕΡΑ κι ΑΝΕΜΠΟΔΙΣΤΑ!!

Φωνάξαμε πως ο δημόσιος θηλασμός για μια μητέρα και το παιδί της δεν είναι επίδειξη, είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑ!!

Την Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014, οι θηλάζουσες μητέρες της Μυτιλήνης, ενώθηκαν με τις υπόλοιπες μητέρες, σε κάθε γωνιά της χώρας, και συνολικά θήλασαν ταυτόχρονα περίπου2700 μητέρες-μέλη του πανελλήνιου δικτύου.

https://www.facebook.com/media/set/?set=a.827244847306352.1073741846.480862105277963&type=1

Η δράση του Πανελλαδικού Ταυτόχρονου Θηλασμού θα συμπεριληφθεί στις δράσεις της Παγκόσμιας Συμμαχίας για Δράσεις στον Θηλασμό (WABA). Σε αυτήν την τόσο δύσκολη περίοδο που υφίσταται η χώρα μας, οι εθελοντικές δράσεις αποτελούν φωτεινό οδηγό και δυναμώνουν τη ζωή μας.

Θέλουμε να ευχαριστήσουμε τον κόσμο για την στήριξή του και φυσικά τους πολύτιμους χορηγούς –αρωγούς στην προσπάθειά μας.

Ευχαριστούμε επίσης όλα τα ΜΜΕ (και blogs) της Μυτιλήνης για την προβολή των εκδηλώσεών μας.

Τέλος ένα ευχαριστώ στις φίλες/εθελόντριες/υποστηρίκτριες μας.

Οι διαχειρίστριες της Ομάδας Εθελοντών και Υποστηρικτών

Μητρικού Θηλασμού και Μητρότητας Μυτιλήνης

https://www.facebook.com/groups/lesvoso.s.m.th/

e-mai:  o_s_m_thilasmou@yahoo.gr

* To 1992 καθιερώνεται διεθνώς ο εορτασμός της Παγκόσμιας Εβδομάδας Μητρικού Θηλασμού από την WABA (Παγκόσμια Συμμαχία για Δράση στο Θηλασμό), τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) και τη UNICEF, στις 1-7 Αυγούστου. Στην Ελλάδα, η εβδομάδα αυτή εορτά

"Μη παρακαλώ σας μη τη λησμονάτε την χώρα μου...." *

* Οδυσσέας Ελύτης

 

 "Κλαίει απόψε η γειτονιά
μαζί με την καρδιά μου.
Πού είσαι, αγάπη μου γλυκιά,
να δεις τα δάκρυα μου;"

Β.Μαρινατος

Ανοίγει την πόρτα,  της χαμογελάει και ενώ της σκάει ένα φιλί 

ψάχνει με τα μάτια του τον μπόμπιρα. 

Κρύφτηκε κάτω από το τραπέζι που είναι στρωμένο με το μεσημεριανό.

- Που είμαι μπαμπά;

-Που είσαι αγάπη μου;

-Εδώ είμαι μπαμπά, του λέει και τρέχει στη  αγκαλιά του.

Τα μάτια του αστράφτουν σε κάθε χαμόγελο, σε κάθε αγκαλιά του.

-Θα φύγω το βράδυ... άσκηση ρουτίνας, της λέει

Του χαμογελάει δίχως δεύτερη σκέψη....

3 ώρες ξεκούραση, βάζει τις αρβύλες, τον μπερέ του και σηκώνεται...

"Πρέπει να φύγω"... πριν  κλείσει η πόρτα προλαβαίνει ένα φιλί του για καληνύχτα ...

Πόσες φορές επαναλαμβάνεται αυτή η σκηνή στα 12 χρόνια; 

Πολλές...

Ασκήσεις, φωτιές, νεροποντές... Εκείνος εκεί, μακριά τους, κοντά σε άλλες οικογένειες.

Και πάντα ένα "πρέπει να φύγω" μένει πίσω μόνο του να δικαιολογεί την μοναξιά τους...

Ένα "πρέπει να φύγω" που κλείνει μέσα του ένα "θα γυρίσω γρήγορα, μην ανησυχείς"...

Τον περιμένει όπως κάθε φορά στον καναπέ με τον μπόμπιρα να κοιμάται στα πόδια της... 

Περίμενε, αλλά δεν ήρθε...

Έβαλε το παιδί στο κρεβάτι, το φίλησε και περίμενε...

Και τα λεπτά μοιάζανε βουνό και οι ώρες κύμα που την έπνιξαν...

Αντίλαλουν στα αφτιά της οι λέξεις:

 "άσκηση ρουτίνας".... "πρέπει να φύγω"

Μόνο που το  "πρέπει να φύγω" αυτή τη φορά έκλεισε μέσα του ένα "αντίο" που δεν ειπώθηκε ποτέ...

Καλό ταξίδι...
Βασίλισσα Πουπη

ΤΟ ΤΕΤΡΑΦΩΝΟ!!!!

"To "tetrafono" δημιουργήθηκε από τέσσερις φίλους μουσικούς, οι οποίοι ύστερα από συνεργασία πολλών ετών σε νυχτερινά μαγαζιά, μουσικές σκηνές, συναυλίες ανά την Ελλάδα και συνεργασιών με πολιτιστικούς συλλόγους, απλά επισημαίνουν τη μουσική τους αυτή ομάδα.

 

Το "tetrafono" αποτελείται από το Γιώργο Χονδρογιάννη (μπουζούκι), Κώστα Φωστηρόπουλο (ακορντεόν, φωνητικά), Σάκη Βιντινή (κιθάρα, φωνητικά) και Γιάννη Χατζιδάκη (μπάσο, κόντρα μπάσο). Βέβαια, το σχήμα μπορεί να πλαισιωθεί κι από άλλους μουσικούς (δεύτερο μπουζούκι, βιολί, κλαρίνο, κανονάκι, σαντούρι γυναικεία φωνή κ.α.).

 

 

Με σεβασμό στην τέχνη της μουσικής μπορεί να σας χαρίσει αξέχαστες μουσικές βραδιές. Μπορεί να γίνει μία "εναλλακτική"  πρόταση της κοινωνικής σας εκδήλωσης. "

Τον Κωστα τον γνωρισα στο χωριο του πατερα μου οταν ακομη ημασταν παιδια και παιζαμε στο παρκο. Τα χρονια περασαν και οταν πλεον ξαναβρεθηκαμε, ειχαμε ο καθενας την οικογενεια του. Ειναι υπεροχο να συναντας ανθρωπους απο τα παιδικα σου χρονια και να τους βλεπεις να εξελισσονται. Να κανουν οικογενειες και στην περιπτωση του Κωστα να εξελισονται και επαγγελματικα. Το τρετραφωνο λοιπον εγω το γνωρισα λογο του Κωστα.  Αυτο που σιγουρα εχω να πω ειναι οτι το τετραφωνο ειναι φτιαγμενο μεσα απο την αγαπη για την μουσικη. Και αυτο κανει την διαφορα.

Επισκεφτειτε το site τους και ακουστε την μουσικη τους...

http://tetrafono.gr/

Να περνατε καλα και να πραγματοποιειτε καθε σας ονειρο... γιατι ποτε δεν ειναι αργα!!!!

Πουπη Βασιλισσα!

ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ!!!!!!

Απο prasino anhropaki
ΚΑΤΕΡΙΝΑ



"Νομίζεις πως ειναι καπου μακρια και δεν ακουν.
Νομιζεις πως ειναι απασχολημένα και δεν θα καταλαβουν.
Η μαμα γυρισε αργα απο τη δουλεια. Ειναι κουρασμενη. Κανει δουλειες και ειναι θυμωμενη....."

η συνεχεια εδω :
http://www.diaforetiko.gr/ego-fteo-axizi-na-diavasti-apo-olous-tous-gonis/

ΤΟ ΤΣΙΡΚΟ....

ΤΟ ΤΣΙΡΚΟ…

Κάποιες φορές νιώθω πως βρίσκομαι σ’ ένα τσίρκο….

Από την είσοδο ξεχωρίζω τους θεατές…

Αυτούς που κάθονται σε μια καρέκλα και γελούν με τα αστεία ή τρομάζουν με τα επικίνδυνα νούμερα …

Συμμετέχουν μόνο αν κάποιος τους απλώσει το χέρι και τους τραβήξει στο κέντρο του τσίρκου…

Πρώτοι θα ξεχωρίσουν οι γελοτοποιοί…  Θα κλέψουν τις καρδιές όλων με τα αστεία τους… Στο πρόσωπό τους πάντα ζωγραφισμέβο ένα χαμόγελο… Μα όταν στο τέλος βγει το μακιγιάζη θλίψη τους μπορεί και να τσακίσει κόκκαλα… Βλέπετε το να προκαλούν το γέλιο στους γύρω τους είναι η άμυνά τους…

Θα ακολουθήσουν οι μάγοι…. Έχουν την ικανότητα να εξαφανίζουν τα μαντήλια και να εμφανίζουν λουλούδια…

Οι θυριοδαμαστές είναι αυτοί που διαχάζουν. Άλλοι θαυμάζουν το θάρρος τους να τα βάζουν με τα λιοντάρια και άλλοι νιώθουν απέχθεια απέναντι σε αυτούς  που βασανίζουν τα αποδυναμωμένα αυτά ζώα…

Κάπου εκεί βρίσκονται και οι ακροβάτες… Είναι εκείνοι που ακροβατούν μεταξύ ειλικρίνιας και αγένειας… Μεταξύ της αλήθειάς ΤΟΥΣ  και του ψέματός ΤΟΥΣ…

Βλέπετε… είναι πολύ εύκολο να κρυβεσε πίσω από τη λέξη ειλικρίνια και να ανοίγεις το στόμα σου και να λές ότι σκέφτεσαι χωρίς να χρησιμοποιείς το μυαλό σου…  Η ειλικρίνια είναι αρετή όταν έχει στόχο το να βοηθήσει κάποιον και  όχι να τον προσβάλει…

Ο καθένας τους έχει λεναν ρόλο μες το τσίρκο…

Όμως κάποιες φορές ο μάγος μπορεί να γίνει ακροβάτης ή ο γελοτοποιός θυριοδαμαστής

Ένα όμως είναι σίγουρο… 

Τον ρόλο σου μες το τσίρκο εσύ τον επιλέγεις

Ο καθρέφτης μου με ξεγέλασε… !

Ο καθρέφτης μου με ξεγέλασε… !

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν ένα κοριτσάκι με καμπύλες… Στην εφηβεία μου κατέφευγα στο ψυγείο… Στην χαρά μου ή στην λύπη μου… Πολύ αργότερα έμαθα ότι αυτό που έκανα ονομάζεται διατροφική διαταραχή…

Κι αφού λοιπόν γέννησα τον υπέροχο γιό μου αποφασίσαμε με το σύζυγο να τον βαπτίσουμε νωρίς νωρίς… 2 μηνών και 2 ημερών για την ακρίβεια… Έτσι πριν καλά καλά σαραντίσω βγήκα στην αγορά για ρούχα.... Δεν είχα χάσει κιλά, ούτε είχα ξεπρηστεί… Φόρεμα βρήκα… Και ήμουν μια κούκλα στην βάπτιση… Πια μαμά άλλωστε δεν λάμπει στη βάπτιση του παιδιού της… Εγώ όμως δεν ένιωθα και πολύ καλά με μένα… Είχε έρθει η ώρα να κάνω κάτι… Όχι για τους άλλους, αλλά για μένα… Βρήκα έναν εξαίρετο διατροφολόγο, ο οποίος δεν με συμβούλευε απλά σε θέματα διατροφής, δεν μου έβγαζε απλά διατροφολόγιο, ήταν ο συμπαραστάτης και συνοδοιπόρος μου στο ταξίδι… Κοινός μου έκανε και λίγο ψυχανάλυση…

Εκείνο το διάστημα εργαζόμουν ως υποδιευθύντρια σε υποκατάστημα γνωστής αλυσίδας σουπερ μάρκετ… Οι απαιτήσεις μεγάλες… Και η αναζήτηση τροφής για να πνίξω το άγχος εμμονή… Δεν θα ξεχάσω μια φορά που πήγα στην καθιερωμένη εβδομαδιαία συνάντηση μας…. Ο διάλογος είχε ως εξής… Περίπου…

-Για πες πως τα πήγαμε αυτή την εβδομάδα; Πες μου τώρα πριν σε ζηγίσω… (γέλια και από τους δυο)

- Θανάση…. (παύση… ξεροκαταπίνω… παίρνω μια ανάσα και ομολογώ) έφαγα μια πίτσα…

-Εντάξει πόση πίτσα 2 … 3 κομμάτια… Ε, για μια φορά μετά από τόσους μήνες δεν πειράζει

- Όχι Θανάση δεν κατάλαβες… Έφαγα μία ολόκληρη οικογενειακή πίτσα….

- Τιιιιιιιιι ( εξωφρενών ο Θανάσης)! Πλάκα μου κάνεις…;

- Ήταν ελαφριά η πίτσα γι’ αυτό την «κατάφερα».

- Καμία πίτσα εκτός από αυτή που φτιάχνεις εσύ στο σπίτι δεν είναι υγιεινή και ελαφριά..  Για να μην τα πολύ λέω εκείνη την εβδομάδα έχασα μόνο 600γρ…. Αλλά έχασα…

Ξεκίνησα Νοέμβριο και τον Μάιο είχα καταφέρει να φτάσω από 87 στα 65 κιλά… Κοιταζόμουν στον καθρέφτη και πραγματικά με θαύμαζα… Κάθε πρωί που ξύπναγα έπιανα τη λεκάνη μου για να πιάσω τα κόκκαλα μου… Και χαμογέλαγα που έπιανα μόνο αυτά…  Μου είχε γίνει εμμονή το να γίνω πολύ αδύνατη… Αγόραζα ρούχα χωρίς να τα δοκιμάζω καν… Ήμουν σίγουρη ότι μου έκαναν… Δήλωνα μάλιστα σε γνωστούς και φίλους ότι το να χάσει κιλά κάποιος είναι θέμα απόφασης… Ναι, ακόμη το πιστεύω… Γενικά στη ζωή μου… όταν θέλουμε κάτι πραγματικά, το κατακτάμε… Αρκεί να το πάρουμε απόφαση…

Αυτό που δεν υπολόγιζα ήταν η αλαζονεία μου…

 Στα 65 κιλά ο Θανάσης  μου είπε: «φτάνει ως εδώ καλά ήμαστε»… Γνώριζα πλέον πως πρέπει να τρώω υγιεινά… Πριν φύγω από την τελευταία μας συνάντηση μου είπε «έκανες τόσο κόπο για να φτάσεις μέχρι εδώ, μην τα ξαναβάλεις». Εγώ όμως ήθελα να χάσω κι άλλο… Και συνέχισα μόνη μου… Μέχρι να χάσω τον έλεγχο…  Συνέχισα να χάνω και ο Θανάσης, σε μια τυχαία επίσκεψή μου στο γραφείο του, μου είπε να ξεκινήσω να τρώω  και να σταματήσω αυτό που έκανα… Ήταν αργά, όμως….

Εκείνο το Καλοκαίρι ήταν το Καλοκαίρι της ενηλικίωσης μου… Σταμάτησα να πηγαίνω στο Θανάση, όπως σταμάτησα και να τρώω σταδιακά…  Πόναγε συνέχεια το στομάχι μου και σιγά σιγά άρχισα να αφαιρώ τροφές με τη δικαιολογία ότι με πειράζουν στο στομάχι… Οι εμετοί και οι διάρροιες είχαν αρχίσει να γίνονται όλο και πιο συχνοί….  Επισκέφτηκα γαστρεντερολόγο με την προτροπή της αδερφής μου… Αφού έκανα μια σειρά από εξετάσεις μου είπε πως οι πόνοι στο στομάχι μου ήταν αποτέλεσμα ψυχολογικής πίεσης… Το στομάχι έκανε συσπάσεις κι εγώ  ή που δεν έτρωγα ή που ότι κι αν έτρωγα το έβγαζα…  Μου είπε ότι δεν είχε κάποιο φάρμακο να μου δώσει παρά μόνο αγχολυτικά… Α, ναι…. κι ότι η ζωή είναι ωραία… 

Η ζωή μου λοιπόν δεν ήταν και τόσο ιδανική…   Κι ας ζύγιζα 30 ολόκληρα κιλά λιγότερα...  

Ενάμιση μήνα μετά τη συνάντηση με τον γαστρεντερολόγο, οι πόνοι ξαναήρθαν κι εγώ, ενώ είχα πάρει λίγο τα πάνω μου όσο ήμουν στη μανούλα μου με άδεια, είχα αρχίσει να ξανακυλάω… Σε αυτή λοιπόν τη φάση κατάλαβα ότι κάτι έπρεπε να κάνω…

Μια Πέμπτη πρωί με βρίσκει στο γραφείο του ψυχίατρου του κέντρου ψυχικής υγείας του νησιού όπου κατοικούσα… (Ο σύζυγός μου είναι στρατιωτικός…)

«Γεια σας, ήρθα να μου δώσετε κάτι για να σταματήσει να πονάει το στομάχι μου… όχι όχι δεν είμαι τρελή ούτε έχω ψυχολογικά προβλήματα…». Μία πολύ καλή κυρία μου πήρε το ιστορικό το έδωσε στον ψυχίατρο κι εκείνος με τη σειρά του έβγαλε το πόρισμα…  Αρχές νευρογενούς ανορεξίας, χρόνια κατάθλιψη με διαταραχές ύπνου… Ένα μήνα αντικαταθλιπτικά και ηρεμιστικά για να κοιμάμαι… Δεν έφταιγε η διατροφή που έκανα ,το μυαλό μου ήθελε ξεκούραση…

Δεν τα πήρα… Άφησα τη δουλειά μου, πήρα το γιό μου και με τη σύμφωνη γνώμη του άντρα μου έφυγα πίσω στον τόπο μου, στη μαμά μου… Έμεινα περίπου 8 μήνες στο σύνολο… Έκανα ψυχανάλυση για περίπου 3 μήνες, πήρα το ecdl σε χρόνο ρεκόρ και ανακάλυψα πόσο πολύ αγαπάω το χορό… Τον πρώτο καιρό ήταν δύσκολα… Θυμάμαι τον γιο μου να με ταΐζει στο στόμα μακαρόνια σκέτα… Η αγάπη μου η γλυκιά, με φρόντιζε… Σιγά σιγά άρχισα να ξαναβρίσκω τον εαυτό μου… Την Πόπη που είχα χάσει… Το πραγματικό νόημα της ζωής μου… Αλλά αυτό που με έσωσε είναι η ενδομητρίωση… Ώ ναι, είχα ξεχάσει να κάνω υπέρηχο ενάμιση ολόκληρο χρόνο… Πήγα λοιπόν στο γιατρό και μου έδωσε θεραπεία με ορμόνες… Χάπια που μου άνοιξαν και πάλι την όρεξη…

Από τότε μέχρι τώρα πήρα κάποια κιλά πάλι πίσω… Κάθε φορά που είπα ότι θα κάνω από αύριο δίαιτα, την επόμενη μέρα ξύπναγα με πόνους στο στομάχι… Το σώμα έχει μνήμη τελικά…

Ο δικός μου ο καθρέφτης με ξεγέλασε…. Η ευτυχία είναι πολύ πιο βαθιά μέσα μας και ο καθρέφτης μας μπορεί να μας την δείξει μόνο αν κοιτάξουμε λίγο πιο ψηλά από την περιφέρεια μας… στα μάτια μας… Εκείνα δεν κρύβουν ποτέ την αλήθεια… Όποια απόφαση κι αν πάρετε σχετικά με το σώμα σας να θυμάστε ένα πράγμα… Να το αγαπάτε και να το σέβεστε…

Σε αυτό το κείμενο δεν αναφέρω τους λόγους που με οδήγησαν σε λάθος μονοπάτια, είναι πολλοί οι λόγοι και κάποια στιγμή ίσως να μου δοθεί η ευκαιρία να σας τα γράψω…

Να περνάτε καλά… Πόπη

ΤΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ

ΤΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ

Η ζωή μας είναι το σύνολο των αποφάσεών μας.. Ναι, ναι… Κάποια πράγματα περνάνε από το χέρι μας…

Η δυστυχία μας και η ευτυχία μας, ως ένα σημείο τουλάχιστον, είναι μια αλυσίδα δικών μας επιλογών ή απλά και μόνο, μία επιλογή….

Στη ζωή μου βρέθηκα πολλές φορές μπροστά σε ένα σταυροδρόμι …. Διάλεξα τον δρόμο και συνέχισα… Και μετά ξανά σταυροδρόμι…

Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές τι θα γινόταν αν διάλεγα τον άλλο δρόμο…

Πώς θα ήταν άραγε η ζωή μου, αν δεν είχα παρατήσει τα πάντα εκείνον τον Νοέμβρη για να φύγω με τον άντρα μου στη Σάμο;

Πώς θα ήταν η ζωή μου αν είχα αποφασίσει να μην κάνω παιδί αλλά να συνεχίσω να μάχομαι στο χώρο εργασίας μου για μια ανώτερη θέση;

Πώς θα ήταν η ζωή μου αν δεν αποφάσιζα εκείνον τον Οκτώβρη να παρατήσω τη  δουλειά μου για να μεγαλώσω εγώ το παιδί μου;

Μα δεν θα διάλεγα ποτέ τον άλλο δρόμο… Αν γύριζε πίσω ο χρόνος, πάλι ο ίδιος χαρακτήρας θα ήμουνα και τις ίδιες αποφάσεις θα έπαιρνα…

Πάντα μα πάντα, ο άλλος δρόμος μου φαίνεται λάθος… Και μετά μια μεγάλη αλυσίδα λαθών που θα με οδηγούσε στην δυστυχία…

Το κάθε κομμάτι δρόμου μου έδωσε και λίγη σοφία, που μαζί με τον χαρακτήρα μου, με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι σήμερα…

 Κάθε του κομμάτι είμαι εγώ…

Όταν απελπίζομαι, όταν  ο Θεός με δοκιμάζει και σκύβω το κεφάλι, αμέσως σκέφτομαι πως χωρίς τα δύσκολα της ζωής δεν θα ήμουν αυτή που είμαι σήμερα….

Οι  εύκολες στιγμές της ζωής, μας γεμίζουν χαμόγελο και ευτυχία…

 Οι δύσκολες…. Μας κάνουν να σεβόμαστε και να εκτιμάμε τις πρώτες…

Έτσι… Όταν ξαναβρεθώ μπροστά στο σταυροδρόμι, για ένα είμαι σίγουρη…

 Ότι θα διαλέξω τον σωστό για μένα δρόμο….

Να περνάτε καλά και να μην αφήνετε κανέναν να σας πληγώνει…

ΠΟΠΗ

«Λυπάμαι» αν με την εξωτερική μου εμφάνιση χαλάω την αισθητική κάποιον…

«Λυπάμαι» αν με την εξωτερική μου εμφάνιση χαλάω την αισθητική κάποιον…

Μπορώ να κλείσω τα μάτια μου και να σκεφτώ 3ης τουλάχιστον ανθρώπους που γνωρίζω και  εκτιμώ και θεωρώ ότι είναι αυτό που λέμε καλοί άνθρωποι… Ψυχούλες… Και οι τρεις είναι εύσωμοι… Όχι ότι με νοιάζει… Εμένα δεν με νοιάζει καθόλου… Δεν κρίνω έναν άνθρωπο για την εξωτερική του εμφάνιση… Ποια είμαι εγώ που θα το κάνει;

Όλες αυτές οι σκέψεις μου γεννήθηκαν όταν σε ένα οικογενειακό τραπέζι άκουσα από το στόμα γυναίκας να λέει πόσο την αηδιάζουν οι άνθρωποι που είναι χοντροί.................. Σε μια παλαιότερη συζήτηση αποκάλεσε μια άλλη κοπέλα «μοσχάρι»  λόγο των παραπανίσιων κιλών…

Αυτό που μου έμαθε η ζωή στα 32 μου χρόνια πια είναι ότι κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να κουβαλάει ο άλλος…. Στα 24 μου χρόνια ήμουν μια φυσιολογική κοπέλα εξωτερικά και όχι μόνο…. 1,71 ύψος με 70 κιλά ήμουν εξωτερικά φυσιολογική με τις καμπύλες μου να στέκουν όμορφα στο σώμα μου…. Αργότερα έμαθα πως  σημασία δεν έχει τι λέει η ζυγαριά, αλλά το τι βλέπω εγώ στον καθρέφτη μου… Μετά από μερικά τυχαία γεγονότα έμαθα πως έχω μια ωραιότατη κύστη άνω τον 6εκ διάμετρο και θα έπρεπε να υποβληθώ σε χειρουργείο για την αφαίρεση της…. Ήταν στην μία μου σάλπιγγα και όπως μας είπε ο γιατρός αργότερα είχε κολλήσει στα έντερά μου και είχε αρχίσει να διαβρώνει την σάλπιγγα (αυτά είναι λόγια του τότε γιατρού μου και δεν ξέρω κατά πόσο ευσταθούν, απλά μεταφέρω τα λόγια του)… Το χειρουργείο ορίστηκε 2 εβδομάδες μετά το γάμο μου… Περιττό να σας πω ότι στο γάμο μου διασκέδασα μέχρι τελικής πτώσης… Σαν να ήμουν μελλοθάνατη….

Το χειρουργείο έγινε και από τη βιοψία αποδείχτηκε ότι έπασχα από ενδομητρίωση…  Και βέβαια η συμβουλή του γιατρού να κάνω άμεσα παιδί γιατί ο χρόνος ήταν εχθρός μου… Οι κύστες μπορεί και να ξαναεμφανιζόντουσαν ( μαζί με την μεγάλη βρήκε και άλλες μικρές τις οποίες αφαίρεσε). Εκτός από το χειρουργείο έπρεπε να κάνω και κάποια θεραπεία…. Μια ένεση το μήνα για 4 μήνες…. Δεν είχα περίοδο για 6 μήνες και έβαλα 1 0 κιλά… Λίγο η ορμόνη που βομβάρδιζα το σώμα μου, λίγο το άγχος μου που με έριχνε στο φαί… Ναι έβαλα 10 ολόκληρα κιλά…. Κοιτάζω φωτογραφίες από το γαμήλιο ταξίδι μας (δεν πήγαμε μετά το γάμο που έγινε το Καλοκαίρι αλλά τα Χριστούγεννα) και νιώθω πολύ περίεργα με το σώμα μου, αλλά τότε δεν με ένοιαζε…. Το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν να τελειώνω με τη θεραπεία και να ξεκινήσουμε προσπάθειες για μωρό… Ήταν το ΜΟΝΟ που ένοιαζε…. Δε με ένοιαζε που στα 25 μου πια χρόνια χαλούσα την αισθητική κάποιον ανθρώπων…. Ήθελα ένα παιδί στη ζωή μου κι αν έπρεπε να το κάνω τώρα θα το έκανα…  Κι αν έπρεπε να πάρω 20 κιλά, θα τα έπαιρνα…

Αδιαθέτησα λοιπόν και μέσα σε 3 κύκλους οι κύστες έκαναν την εμφάνιση τους πάλι….  Ξανά θεραπεία… ξανά αγωνία…. Κατάφερα να μείνω έγκυος μετά από ένα χρόνο αφότου έκανα το χειρουργείο… 25 μισό πια…. Η εγκυμοσύνη με βρήκε 80 κιλά και πήρα άλλα 15 κατά τη διάρκειά της… Αλλά δεν με ένοιαζε… Δεν είχα καν χρόνο να δώ τον εαυτό μου στον καθρέφτη… Γιατί κοίταγα το γιο μου…. Ήταν εκεί και με κοίταγε και όλα τα άλλα δεν είχαν πια σημασία για μένα…

Που θέλω λοιπόν να καταλήξω; Για τον κάθε άνθρωπο είναι διαφορετικό το τι είναι σημαντικό και τι όχι, στην κάθε φάση της ζωής του…. Δεν με νοιάζει αν κάποιος έχει παραπάνω κιλά ή  αν είναι αδύνατος με νοιάζει να με σέβεται…  Δεν προσέχω καν την εξωτερική εμφάνιση των άλλων, προσέχω τον τρόπο που μιλάνε, αυτά που λένε…

Εγώ τα έχασα τα παραπάνω κιλά, αλλά αυτή την ιστορία θα σας την γράψω την επόμενη φορά… Γιατί κι αυτή η ιστορία μου δίδαξε πολλά… Να περνάτε καλά J

Η ΜΠΕΣΑΜΕΛ...

Η ΜΠΕΣΑΜΕΛ

Τον τελευταίο καιρό με έχει πιάσει μια μανία να παρακολουθώ τον Άκη στο «πρωινό μου» Όταν μαγειρεύει κάτι που μου αρέσει το φτιάχνω κι εγώ…

Γι’ αυτό όμως που είμαι πραγματικά περήφανη

είναι για την μπεσαμέλ που έμαθα να φτιάχνω..

Τα υλικά πολύ απλά …

Βούτυρο, αλεύρι και γάλα…

Το εντυπωσιακότερο όμως απ’ όλα είναι η παρασκευή του…

Το απίστευτο δέσιμο του βουτυροαλευριού με το γάλα που μπαίνει σιγά σιγά με έχει ενθουσιάσει απίστευτα…

Αν το γάλα δεν ανακατευτεί σωστά και με υπομονή, μπορεί και να σβολιάσει και

μέχρι να πω σαφράν (το κύμινο είναι πια ξεπερασμένο) πάει η μπεσαμέλ…

Η μπεσαμέλ  μου λοιπόν εξαρτάται από εμένα…

Από το αν θα ακολουθήσω σωστά τις οδηγίες του Άκη…

(Νομίζω ότι ο Αλέξης έχει αρχίσει να τον ζηλεύει. Όλο για εκείνον μιλάω…)

Στη μαγειρική δεν πρέπει να κάνεις του κεφαλιού σου, πρέπει να ακούς τον ΣΕΦ

( Άκη, όπως Σαααακηηηηηη)…

Και πρέπει να έχεις υπομονή…

Τώρα θα μου πείτε «γιατί τόσος ενθουσιασμός με μια  μπεσαμέλ»…

Μερικές φορές η ζωή μας γίνεται  σαν την μπεσαμέλ…

Τα υλικά μπορεί να είναι απλά ή και πιο πολύπλοκα, αλλά θέλει μεγάλη προσοχή στο πως θα τα δέσουμε…

 Δεν γίνεται να κάνουμε πάντα του κεφαλιού μας, πρέπει να σεβόμαστε κάποιους κανόνες και να τους ακολουθούμαι…

Τους κανόνες που μας έχει ορίσει ο «ΣΕΦ»…

Αν τους ακολουθήσουμε, στο τέλος θα ανταμειφτούμε από το αποτέλεσμα…

Να περνάτε καλά και να μην αφήνεται κανέναν να σας διαλύει τον ενθουσιασμό… ακόμη κι αν αυτός αφορά….. μια μπεσαμέλ.

Πόπη

ΠΩΣ ΣΒΗΝΕΙΣ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ....;;;;

Ο χρόνος περνάει δεν περιμένει... και στέκεσαι άτυχος μια, δυο, τρεις φορές... 

Πόσες φορές έπεσες και είπες δεν θα ξανασηκωθώ; Πολλές φορές... 

Αυτή τη φορά είσαι σχεδόν βέβαιη πως τελείωσε... Προσπάθησες, πάλεψες, αλλά δεν το έζησες...

"Οτι δεν ζήσαμε είναι οτι δεν ποθήσαμε αρκετά" λέει ο Καζαντζάκης...

Το πόθησες με όλη σου την καρδία και έκλεισες τα μάτια σου για να το δεις στα όνειρά σου... Και το είδες, το έζησες... όμως ήταν ένα όνειρο.... 

Που οσο περνάει ο καιρός ξεθωριάζει, γιατί έρχονται άλλα όνειρα πιο δυνατά και δεν χάνεις ευκαιρία να αφεθείς και να ξανανίωσεις το ίδιο πάθος...

Εγώ λέω, να το βάλεις στο συρτάρι... σε εκείνο το λαχανί συρτάρι που βάζουμε τα όνειρα που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν, αλλά ξεθώριασαν με τον χρόνο...

Το άνοιξα και δε χώραγε... μαζεύτηκαν πολλά και έπρεπε κάποιο απο αυτά να πετάξω για να κάνω μια θέση ακόμη... ή να το κρατήσω λίγο ακόμη έξω...

Μακάρι να ήξερα πως σβήνεις ένα όνειρο... θα ηταν λιγότερο επώδυνο ολο αυτό με μια αμνησία!!!

Να περνάτε καλά και να πραγματοποιείτε τα όνειρα σας πριν αυτά ξεθωριασουν...

Ποπη

ΜΕ ΜΙΑ ΒΑΛΙΤΣΑ ΣΤΟ ΧΕΡΙ...

Τα τελευταία 12 χρόνια θυμάμαι μονο αποχαιρετισμούς..

ΚΙΛΚΙΣ - ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Νύχτα ακόμη ταξιδεύοντας με το αυτοκίνητο για το αεροδρόμιο χαζεύω πάντα τα αστέρια και ρουφάω κάθε εικόνα κάθε μυρωδιά πριν φύγω, ποιος ξέρει για πόσο....
Αποχαιρετάω τους δικούς μου και περνάω τον έλεγχο δίχως να κοιτάξω πίσω... Τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα, αλλά δεν κοιτάζω ποτέ πίσω.. Εμείς οι Πόντιοι δεν λέμε ποτε ΑΝΤΙΟ... Ποτέ δεν φεύγουμε για πάντα απο έναν τόπο, πάντα ξαναγυρνάμε...

Τα τελευταία 12 χρόνια έχω αλλάξει πολλά σπίτια... Μαζεύω, πακετάρω και παράλληλα αποχαιρετάω κάθε γωνιά του σπιτιού... Εκεί ξέρω πως δεν θα ξαναγυρίσω ποτέ... Ανάμεσα στα χαρτοκιβώτια και στις ταινίες τρέχουν οι αναμνήσεις γύρω μου... Πότε μου γελάνε και πότε μου κλαίνε
Στο ένα σπίτι παντρεύτηκα, στο άλλο άκουσα τον γιο μου να λέει τις πρώτες του λέξεις, στο επόμενο είδα τον δεύτερο γιό μου να κάνει τα πρώτα του βήματα...

12 χρόνια και συνεχίζουμε... Με μια βαλίτσα στο χέρι γεμάτη αναμνήσεις και εμπειρίες...

ΟΙ ΜΟΝΑΧΙΚΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ!!!

Ποτε ως τωρα δεν σας εχω μιλήσει για τις γιορτες μιας οικογενειας που ο σηζηγος λείπει λόγο εργασίας!!!

Φετος όμως ένιωσα την ανάγκη να γραψω για κατι που δεν με πονάει πια...

Την πρώτη φορα που αναγκαστηκα να μεινω μόνη μου ήμουν 23 χρονων ( σχεδον)!!! Παραμονη Πρωτοχρονιας του 2003, σε ενα σπίτι μόνη μου δίχως να ξέρω κανέναν σε ολο το νησι, μιας και ειχα μονο ενα μήνα που είχα μετακομίσει μόνιμα.

Απο εκείνη την μουδιασμένη πρώτη φορα ακολούθησαν πολλές γιορτες μοναχικές. Πότε Χριστουγεννα, πότε Πάσχα.

Σιγα σιγα μαθαινεις οτι ο συζυγος σου αυτο που κανει  δεν ειναι απλα μια δουλεια.. Ειναι τρόπος ζωής...

Ενας τρόπος ζωης που θέλοντας και μη επιρεάζει και τη δική σου ζωη.

Δε συμβιβάζεσαι με το να σταματας να γκρινιάζεις για την μοναξια σου, αλλα βοηθας στο να απαλύνει η στεναχωρια του που ειναι μακρια απο την οικογενεια του αυτες τις μερες.

Εμεις λοιπον ως οικογενεια μεταφερουμε τις γιορτες κατα πως μας βολευει... Ετσι δεν χανουμε ποτε τα οικογενειακα τραπεζια για τα Χριστουγεννα, το Πασχα κλπ γιορτες... Απλα δεν τις γιορταζουμε οταν τις γιορταζουν οι υπολοιποι...

Ευχομαι καλη Ανασταση σε ολους!!!

Αφιερωμενο στις συζυγους εν στολων και μη που θα ειναι μονες τους την ημερα της Αναστασης ή του Πασχα!!!!

ΧΤΥΠΟΚΑΡΔΙΑ... ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ!!!

ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΙΚΑ ΝΕΥΡΑ ΠΟΥ ΧΑΝΟΥΝ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ... ΜΟΝΟ...

Δεν είναι κάτι σοβαρό...
Είναι μερικά νευρα μονο που χάνουν τον δρόμο τους...

Σαν ένα ταξίδι που κάνεις καθε μερα αλλα θα έρθει εκεινη η μοναδικη φορα που θα ξεχαστεις κοιτώντας τις βιτρίνες απο τα στολισμενα ανοιξιατικα καταστηματα.... και μόλις ξεμακρίνεις απο την πόλη θα αρχίσεις να χαζεύεις  την θαλασσα με τα καραβακια που ηρεμα αρμενιζουν...

Θα συναντησεις μερικα φαναρια μονο που δίνουν λαθος κοκκινο, λαθος πρασινο... Λίγο τα φαναρια λιγο η αφηρημάδα δημιουργειτε μια ανεξέλεγκτη κατασταση...

Ένα μπάχαλο που κανει την καρδια να τρεχει γρηγορα... Να προσπαθεί να φτασει καπου και σε κανει να τρομαζεις, να φοβασαι... Νιωθεις πως θα πεταξεις, πως χανεις καθε ελεγχο...

Μη φοβασαι... το πολυ πολυ να κλεισουν οι διακοπτες για λιγο και όταν ξανα ανοιξουν όλα θα αρχίσουν να κυλούν ομαλά οπως πριν...  όλοι οι οδηγοι θα γυρισουν το βλεμμα τους μπροστα... όλα τα φαναρια θα αρχισουν να δουλευουν πάλι σωστα....

Ειναι δύσκολο να το προλαβει  κανεις γιατι συμβαίνει, είναι ακομη πιο δυσκολο να το εξηγησει... Συμβαίνει όμως συχνα κάτι να χαλαει, κατι να μας αποσπασει την προσοχη και εκεινη την δεδομενη στιγμη να συμβει αυτο που θα μας ταρακουνησει...

Κατέβα απο το "αυτοκινητο", πάρε βαθια ανασα και συνέχισε ηρεμα με τα ποδια... απόλαυσε την όμορφη θεα, αφουγκρασου καθε ήχο της φύσης...

Μόνο σταματα αυτη την ξεφρενη πορεια.... Σταματα και χαμογελα... Η ζωη είναι μπροστα σου και σου κλεινει το ματι...

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

Γράμμα στὸν ἄνθρωπο τῆς πατρίδας μου

...Μὴν μὲ μαρτυρήσεις!
Καὶ προπαντὸς νὰ μὴν τοῦ πεῖς πὼς μ᾿ ἐγκατέλειψεν ἡ ἐλπίδα!
Καθὼς κοιτᾷς τὸν Ταΰγετο, σημείωσε τὰ φαράγγια
ποὺ πέρασα. Καὶ τὶς κορφὲς ποὺ πάτησα. Καὶ τὰ ἄστρα
ποὺ εἶδα. Πές τους ἀπὸ μένα, πές τους ἀπὸ τὰ δακρυά μου,
ὅτι ἐπιμένω ἀκόμη πὼς ὁ κόσμος
εἶναι ὄμορφος!