"Μη παρακαλώ σας μη τη λησμονάτε την χώρα μου...." *

* Οδυσσέας Ελύτης

 

 "Κλαίει απόψε η γειτονιά
μαζί με την καρδιά μου.
Πού είσαι, αγάπη μου γλυκιά,
να δεις τα δάκρυα μου;"

Β.Μαρινατος

Ανοίγει την πόρτα,  της χαμογελάει και ενώ της σκάει ένα φιλί 

ψάχνει με τα μάτια του τον μπόμπιρα. 

Κρύφτηκε κάτω από το τραπέζι που είναι στρωμένο με το μεσημεριανό.

- Που είμαι μπαμπά;

-Που είσαι αγάπη μου;

-Εδώ είμαι μπαμπά, του λέει και τρέχει στη  αγκαλιά του.

Τα μάτια του αστράφτουν σε κάθε χαμόγελο, σε κάθε αγκαλιά του.

-Θα φύγω το βράδυ... άσκηση ρουτίνας, της λέει

Του χαμογελάει δίχως δεύτερη σκέψη....

3 ώρες ξεκούραση, βάζει τις αρβύλες, τον μπερέ του και σηκώνεται...

"Πρέπει να φύγω"... πριν  κλείσει η πόρτα προλαβαίνει ένα φιλί του για καληνύχτα ...

Πόσες φορές επαναλαμβάνεται αυτή η σκηνή στα 12 χρόνια; 

Πολλές...

Ασκήσεις, φωτιές, νεροποντές... Εκείνος εκεί, μακριά τους, κοντά σε άλλες οικογένειες.

Και πάντα ένα "πρέπει να φύγω" μένει πίσω μόνο του να δικαιολογεί την μοναξιά τους...

Ένα "πρέπει να φύγω" που κλείνει μέσα του ένα "θα γυρίσω γρήγορα, μην ανησυχείς"...

Τον περιμένει όπως κάθε φορά στον καναπέ με τον μπόμπιρα να κοιμάται στα πόδια της... 

Περίμενε, αλλά δεν ήρθε...

Έβαλε το παιδί στο κρεβάτι, το φίλησε και περίμενε...

Και τα λεπτά μοιάζανε βουνό και οι ώρες κύμα που την έπνιξαν...

Αντίλαλουν στα αφτιά της οι λέξεις:

 "άσκηση ρουτίνας".... "πρέπει να φύγω"

Μόνο που το  "πρέπει να φύγω" αυτή τη φορά έκλεισε μέσα του ένα "αντίο" που δεν ειπώθηκε ποτέ...

Καλό ταξίδι...
Βασίλισσα Πουπη