ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙ!!!!

Το πρώτο μου παραμύθι είναι γεγονός!
Θα το βρείτε από εμένα με αφιέρωση ( konalpop@yahoo.gr), εντός των ημερών στα  public,  στο site των public και σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία.
Στη Μυτιλήνη πωλείται από το βιβλιοπωλείο Book ant Art, όπου θα κάνω και την πρώτη μου βιβλιοπαρουσίαση το Σάββατο 6 Ιουνίου στις 12 .

Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ!!!!

Τι  να γράψω και πως να ξεκινήσω!!!! Σβήνω γράφω...

Για εκείνα τα τηλέφωνα θέλω να πω... που από την άλλη άκρη της γραμμής κάποιος "χάνεται"!!!!!

Πάλι και πάλι και πάλι και σταματημό δεν θα έχει!!!!

Έτσι είναι η ζωή, άνθρωποι "φεύγουν" άνθρωποι "έρχονται". Το μόνο δεδομένο είναι το φευγιό μας. 

Μετά την πρώτη φορά πιστεύεις πως την επόμενη θα είσαι πιο δυνατός πιο έτοιμος, πιο αναίσθητος!!!!

Κι όμως η κάθε επόμενη φορά πονάει πιο πολύ, και νιώθεις πως βουλιάζεις!

Ανήμπορος να δεχτείς και να καταλάβεις τι γίνεται γύρω σου και πως ο κόσμος σου θα είναι με έναν άνθρωπο λιγότερο!!!! Με έναν ακόμη... κι έναν ακόμη... 

Η φωτογραφία αδειάζει!!!!

Αυτή τη φορά όμως δεν ήταν σαν τις άλλες

Είναι η πρώτη φορά που νιώθω αυτόν τον πόνο. Συμπόνεσα ανθρώπους που αγαπώ, συμπαραστάθηκα σε δύσκολες στιγμές και απώλειες, όμως αυτό δε συγκρίνεται. Σκίζονται τα σωθικά μου, ενστερνίζομαι τον τρέμουλο που νιώθει το σώμα τους, τα δάκρυα τους τρέχουν από τα μάτια μου!!!!!! Δε συγκρίνεται αυτό το συναίσθημα με κανένα άλλο! Πονάω για την απώλεια, μνήμες γυρίζουν στο μυαλό μου, παιδικές στιγμές ατελείωτες.  Και είναι αυτή η ριμάδα η απόσταση που κρατάει την αγκαλιά μου μακριά τους και δε με αφήνει αν τους ανακουφίσω!!!!

Ξανά κουλουριάζω στο κρεβάτι μου γύρω στις 4, προσεύχομαι να αναπαυθεί η ψυχή που έφυγε και κλείνω τα μάτια μου!!!! 

Το πρωί πρέπει να σηκωθώ να φροντίσω τα παιδιά μου. Γιατί όπως είπε και μια ψυχή... στα σπίτια μας έχουμε γιατρούς... άλλοι 1, άλλοι 2 και άλλοι 3. Τα παιδιά μας!!!!!

Καλό ταξίδι θείε μου!!!!

Βασίλισσα Πούπη!!!

ΣΥΝΤΟΜΑ ΣΤΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ!!!!

Το μαγικό βιβλίο

Το μήνυμα ότι την ελπίδα δεν πρέπει ποτέ να την εγκαταλείπουμε γιατί ούτε και η ελπίδα μας εγκαταλείπει, στέλνει η Πόπη Δαμιανίδου με το παραμύθι της «Το μαγικό βιβλίο» που κυκλοφορεί με εικονογράφηση της Πόπης Αυγουστάκη από τις εκδόσεις Λυκόφως.

Πρωταγωνιστής σε αυτό το ιδιαίτερο παραμύθι ένας πορτοκαλί δράκος, ο οποίος κάνει δώρο ένα μαγικό βιβλίο σε μια μανούλα που έχει ανάγκη να ελπίζει για το παιδάκι της. Η μανούλα γίνεται χάδι και πείσμα για τις υπόλοιπες μανούλες, αλλά το κυριότερο γίνεται μια αγκαλιά που αλαφρώνει τον πόνο των παιδιών στο προαύλιο ενός νοσοκομείου…

Το μαγικό βιβλίο είναι το κίνητρο που χρειαζόμαστε εμείς οι μεγάλοι για να βγούμε νικητές μέσα από κάθε μάχη, ακόμη κι όταν φαίνεται χαμένη. Ή μήπως το κίνητρο είναι τα ίδια τα παιδιά και η αγάπη προς αυτά;

Η ΛΙΜΝΗ ΤΩΝ ΚΥΚΝΩΝ!!!!!!!!

Έθαβε μέσα της τις πουέντ που κάποτε της πλήγωναν τα πόδια.
Είχε ξεχάσει πόσο πολύ την πόναγαν, αυτές οι πληγές είχαν επουλωθεί εδώ και καιρό. Πόσο εύκολο είναι να ξυπνήσουν άσχημες μνήμες.

Τις ξαναείδε τυχαία όταν κάποιον άνοιξε το μπαουλάκι του χρόνου. Πήρε βαθιά ανάσα, έκλεισε τα μάτια και προσπάθησε να σκεφτεί την τούτου της και μερικά παιδικά βήματα δίχως τις πουέντ. Είπε πως το ξεπέρασε, πως το άντεχε. Ας έμενε ανοιχτό αυτό το μπαούλο, "δεν πειράζει" είπε. "Είναι όμορφο" , σκέφτηκε , " να ξαναθυμηθώ τις μπαλαρίνες που τότε χορεύαμε μαζί". Θα είχαν άλλωστε τόσες πολλά να πουν από την μετέπειτα ζωή τους.

Και τότε εισέβαλε βίαια ο μαύρος κύκνος και με το ζόρι σκάλισε την πληγή, είχαν μείνει μόνο μερικά σημάδια, μπούσουλας για να ανοίξουν σωστά  οι ίδιες πληγές.

Πόσο εύκολα ανοίγει κάποιος το στόμα του και μιλάει για πράγματα που δεν ξέρει! Πόσο βολικά από τον καναπέ του σπιτιού τους. Το ίδιο είχε κάνει και εκείνη στο παρελθόν, λάθη της νιότης!

Έβαλε το χέρι στο μπαούλο και τις έβγαλε. Τις κράτησε στα χέρια και της μάτωναν την ψυχή το ίδιο με τότε.

Ποιο είναι το πρόβλημα; Η λέξη "παραιτούμε";

Φυσικά και πρέπει να παλεύεις. Να περνάς μέσα από θάλασσες και να αντιμετωπίζεις κύματα δυσανάλογα του μεγέθους σου. Να είσαι αποφασισμένος οτι θα κατακτήσεις αυτό που θέλεις! Να παλεύεις για αυτά που αγαπάς, γι' αυτά που σε κάνουν ευτυχισμένη, γι' αυτά που σου χαρίζουν μέρα νύχτα χαμόγελα, για τα Ο ΝΕΙ ΡΑ ΣΟΥ!

ΣΟΥ.... ΣΟΥ... ΣΟΥ....

Αν προσπαθήσεις να διώξεις κάθε τι που σε κάνει δυστυχισμένη δεν είναι πάντα εφικτή η εξαφάνιση του. Γιατί κάποιες καταστάσεις  ορθώνονται πιο δυνατές μπροστά σου. Και σε πονάνε.

Ποιος είπε πως πειράζει να φεύγεις, από αυτά που σε πονάνε;
Ποιος σου είπε πως πρέπει, να πληρώσεις και με την ίδια σου τη ζωή, γι' αυτά που σε γονατίζουν, σε μειώνουν;

Όχι καλή μου! Για κάθε άνθρωπο υπάρχει ένα ταίρι. Μια αγκαλιά τουλάχιστον, στην οποία έχεις το δικαίωμα να κρυφτείς όταν τα πράγματα όσο και να τα παλεύεις δεν αλλάζουν. Γιατί υπάρχουν κάποια γεγονότα που δεν μπορείς να τα αντιμετωπίσεις μόνος σου!

Γιατί υπάρχουν κάποια πράγματα στα οποία δεν πρέπει να σε εκθέτουν οι άνθρωποι που σε αγαπούν, και δεν σου αξίζει να τα ζεις.
Σε κανέναν δεν αξίζει αυτή η βια!!!!!!!!
Εμπιστοσύνη, λέξη κλειδί...

Ωχ Θεέ μου!!!

Έτρεξε στο δωμάτιο της κόρης της! Είχε ξαπλώσει από ώρα. Τράβηξε ελαφρά το πάπλωμα... είδε τις ίδιες πληγές στα πόδια! Τις ίδιες ακριβώς πληγές!

Την επόμενη μέρα η μικρή βρήκε τις πουεντ της, κρεμασμένες σε ένα καρφάκι στον τοίχο! Πάνω υπήρχε ένα σημείωμα:

" ΜΗΝ ΤΙΣ ΑΓΓΙΞΕΙΣ! 

ΕΚΤΟΣ ΚΑΙ ΕΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΈΝΗ!

ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΝΑ ΤΙΣ ΠΑΡΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΠΑΛΕΥΕΙΣ ΓΙ' ΑΥΤΕΣ!

ΚΑΙ ΟΠΟΤΕ ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ ΣΟΥ ΣΕ ΠΟΝΑΝΕ, ΝΑ ΕΡΧΕΣΕ ΣΕ ΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΘΑ ΣΟΥ ΔΕΙΞΩ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΤΙΣ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙΣ

ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ, ΜΑΖΙ ΣΟΥ"

Αγκάλιασε τη μαμά της και ήταν η πιο  λυτρωτική αγκαλιά του κόσμου!

Δε θα σας πω τι έγινε μετά... δεν θα σας πω εαν τελικά ξεκρεμάστηκαν οι πουεντ ή οχι! Μπορώ όμως να σας πω οτι ένα κοριτσάκι έγινε ευτυχισμένο!

Να περνάτε καλά και να μην ξεχνάτε να δίνεται πολλές λυτρωτικές αγκαλιές!

 Βασίλισσα Πούπη

ΠΕΡΙ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ Ο ΛΟΓΟΣ ΜΕΡΟΣ 2ο

... το παραμύθι είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση έκδοσης. Είναι σαν το ταγκό... χρειάζονται δύο!
Στάθηκα τυχερή, πάρα πολύ τυχερή, που η συνοδοιπόρος μου σε αυτό το ταξίδι κοίταγε όπου και εγώ. Έδωσε στο παραμύθι μου σάρκα και οστά. Αυτό που απλά εγώ φανταζόμουν, πήρε σχήμα και χρώμα μπροστά μου.
Άφησα την Πόπη Αυγουστάκη (https://www.facebook.com/groups/471463836234122/)  να μου δείξει μέσα από τα σχέδια της πως εκείνη φανταζόταν το παραμύθι μου!
Και δεν έχασα. Η Πόπη μετέφερε το παραμύθι στην εποχή που έπρεπε. Ένας δράκος δεν θα μπορούσε να αναπνεύσει καυσαέριο, ένας μάγος δεν θα μπορούσε να ζει μακριά από ένα δάσος, η Ελπίδα δεν θα μπορούσε να έχει άλλο χρώμα παρά πράσινο και τα παιδιά δεν θα μπορούσαν να ζουν χωρίς την παρουσία της. Ούτε και οι μεγάλοι...

Τους τελευταίους δύο μήνες οι μέρες μου περνούσαν μπροστά στον υπολογιστή περιμένοντας ένα καινούριο σχέδιο, ένα καινούριο δισέλιδο, ώσπου φτάσαμε σιγά σιγά στο τέλος. Χθες το βράδυ είδα και τις τελευταίες εικόνες του παραμυθιού μου. Εξώφυλλο - οπισθόφυλλο και εσωτερικές λεπτομέρειες.
Δεν το πίστευα πως τελειώσαμε. Ήθελα να κλάψω από λύπη που τελειώνει αυτό το ταξίδι κι ας ξεκινάει ένα μεγαλύτερο.

Δεν κρύβω πως έχω μια μικρή αγωνία για το τι με περιμένει μετά. αλλά και μια λαχτάρα να πιάσω στα χέρια μου το πρώτο δοκίμιο... το δεύτερο και τελικά το ίδιο μου το παραμύθι!

Πόπη μου σε ευχαριστώ πολύ για την συνεργασία μας! Την απόλαυσα από την αρχή έως τώρα που φτάσαμε στο τέλος.  Δεν πλησίασες απλά τις προσδοκίες μου τις ξεπέρασες!!!!!

Συνεχίζεται...

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ANGELMAN.

Τι είναι η Παγκόσμια Ημέρα Angelman;

Παγκόσμια Ημέρα Angelman (IAD) πραγματοποιείται κάθε χρόνο στις 15 Φεβρουαρίου με στόχο την ευαισθητοποίηση και παγκόσμια ενημέρωση του κοινού για την ύπαρξη του Σύνδρομο . Η ημερομηνία επιλέχθηκε σύμφωνα με το 15ο χρωμόσωμα όπου επηρεάζεται και ο Φεβρουάριος καθώς είναι ο παγκόσμιος μήνας των Σπάνιων Παθήσεων.
Ο σκοπό της Παγκόσμιας Ημέρας είναι :
* Η αύξηση της ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης παγκοσμίως για την ύπαρξη του Συνδρόμου
* Η κινητοποίηση και ενθάρρυνση του κόσμου, ώστε να συμμετέχουν σε δράσεις με σκοπό την συγκέντρωση κεφαλαίων για τον οργανισμό της κάθε χώρας
* Η προώθηση της έρευνας καθώς και των εκπαιδευτικών πόρων του οργανισμού της κάθε χώρας
* Η ανάμνηση των ατόμων με Σύνδρομο Angeman που έφυγαν από την ζωή

Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΜΕ ΕΝΑΝ ΑΓΓΕΛΟ

Με τον άνδρα μου θέλαμε ένα παιδί όσο τίποτε άλλο στον κόσμο. Mετά από δύο χρόνια προσπαθειών είδαμε την πολυπόθητη γραμμούλα στο τεστ εγκυμοσύνης. Η χαρά μας απερίγραπτη. Δυστυχώς, πολύ γρήγορα άρχισαν τα προβλήματα στην εγκυμοσύνη. Αποκόλληση, αιμορραγίες, συσπάσεις, από τον 6ο μήνα να μην ακούω το μωρό, προωρότητα. Λέγαμε ότι και να έχει το παιδί μας εμείς θα το λατρεύουμε. Επιτέλους, το κρατήσαμε στην αγκαλιά μας μετά από ένα ατέλειωτο διάστημα στη θερμοκοιτίδα. Η παιδίατρός μας και οι παιδίατροι του νοσοκομείου, μας έλεγαν ότι το μωρό μας είναι μια χαρά, απλώς πάει λίγο πίσω λόγω προωρότητας. Σαν να τους έκλεισε τα μάτια ένα μαύρο πέπλο και δε βλέπανε το πρόβλημα του παιδιού μας. 

Κάτι όμως μ’έτρωγε. Φοβόμουν ότι κάτι τρέχει. Άλλα παρ’ όλα αυτά αισθανόμουν ότι ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Είχα μια υπέροχη οικογένεια και ένα «υγιέστατο» μωρό. «Υγιέστατο»! Μεγάλη κουβέντα! Πιστεύαμε ότι ήμασταν οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στον κόσμο. Δε ξέρω αν είμαστε ευτυχισμένοι, σίγουρα ζούμε πολλές ευτυχισμένες στιγμές που μας χαρίζουν τα παιδιά μας, το καθένα με τον τρόπο του. Έχουμε ένα ακόμα κοριτσάκι 3χρονών που λατρεύει την αδερφούλα της.

 Ο Γολγοθάς μας ξεκίνησε πολύ γρήγορα, 7μηνών ήταν όταν έγινε η πρώτη διάγνωση. Το παιδί σας έχει ψυχοκινητική καθυστέρηση, υποτονία. Πρέπει να αρχίσετε φυσιοθεραπείες για παιδιά. Όροι άγνωστοι για μας. Να πάμε που, να ψάξουμε τι, πως μπορούμε να βοηθήσουμε με τον καλύτερο τρόπο το παιδί μας; Πήγαμε σε όλους τους γιατρούς, ακούσαμε διάφορα, όχι φυσικά λόγια παρηγοριάς. Εγώ να κλαίω από το πρωί ως το βράδυ, να θέλω να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο, να πάρω το παιδί μου και να εξαφανιστώ απ’ όλους.

 Και πολλά αναπάντητα «Γιατί Θεέ μου»! 

Έπρεπε όμως να συνέλθω για το παιδί μου. Δεν άντεχα να το βλέπω να κλαίει στις θεραπείες, αλλά έπρεπε να σφίξω τα δόντια. Δεν άντεχα να το βλέπω να είναι σαν φυτό στο κρεβάτι του, αλλά όταν το αγκάλιαζα ήταν όλη μου η ζωή. Όταν γελούσε έλιωνα. Δεν άντεχα να βλέπω μανούλες ξένοιαστες στο δρόμο να κρατούν τα μωρά τους αγκαλιά και εγώ να πρέπει να τρέχω να προλάβω τις θεραπείες της. Δεν άντεχα αντί να σκέφτομαι σε ποια παιδική χαρά να την πάω να παίξει, να ψάχνω να βρω τους καλύτερους γιατρούς και θεραπευτές. Δεν άντεχα να ακούω τα κατορθώματα των άλλων παιδιών απ’ τους γονείς τους. Αλλά τελικά κατάλαβα ότι τα κατορθώματα της κόρης μας είναι τα μεγαλύτερα κατορθώματα.

 Ιούνιος του 2010, ο άγγελός μας ήταν περίπου 2μιση χρονών, παίρνουμε τηλέφωνο τον παιδονευρολόγο για να μας πει τα αποτελέσματα από μία εξέταση που είχαμε κάνει. Ναι, βρέθηκε κάτι. Το κοριτσάκι σας έχει σύνδρομο Angelman. Ελάτε αύριο από το ιατρείο να το συζητήσουμε. Χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας. Αρχίσαμε να ψάχνουμε τι είναι αυτό το σύνδρομο. Κλαίγαμε καθώς διαβάζαμε. Δε το πιστεύαμε ότι μας έτυχε αυτός ο αριθμός του λαχείου. Την άλλη μέρα από τη δουλειά, παίρνω τηλέφωνο τον άνδρα μου και του λέω μετά τον γιατρό θέλω να βγούμε έξω και να περάσουμε καλά. 

Πρέπει να νιώθουμε τυχεροί που βρήκαμε τι έχει το παιδί μας. Δε θα κάτσουμε να κλαίμε όλη μέρα, τέρμα τα δάκρυα. 

Ξέρουμε τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε στη ζωή μας και θα κάνουμε τα πάντα για να το βοηθήσουμε. Έχουμε στη ζωή μας έναν άγγελο.Η κόρη μας είναι 7χρονών. Η καθημερινή της βελτίωση είναι αξιέπαινη. Κάθε φορά μας λένε οι δάσκαλοι από το σχολείο της και οι θεραπευτές της το πόσο βελτίωση έχει. Αυτό σου δίνει κουράγιο να συνεχίσεις. «Δε μπορείς να χαρείς κάτι πολύ αν το έχεις καταφέρει εύκολα»! Και όταν το καταφέρνει ο άγγελός μας είναι σαν να έχει κατακτήσει τον κόσμο όλο. 

Αυτές οι ευτυχισμένες στιγμές δίνουν νόημα στη ζωή μας και μας δίνουν δύναμη να συνεχίζουμε. Πολλοί θα αναριωτούνται πως είναι να ζεις και να μεγαλώνεις ένα χαρισματικό ιδιαίτερο παιδί. Ναι, είναι δύσκολο, πολλές φορές πάρα πολύ δύσκολο, ξεπερνάει τις δυνάμεις μας και τις αντοχές μας, αλλά δεν είναι ακατόρθωτο. Μέσα από τα μάτια και το χαμόγελο του παιδιού σου βρίσκεις το κουράγιο, τη δύναμη και την υπομονή για να συνεχίσεις. 

Πέφτεις, αλλά πάντα βρίσκεις τον τρόπο για να ξανασηκωθείς και να σταθείς στα πόδια σου. Η αναπηρία δε κολλάει. Τα άτομα με αναπηρία είναι πραγματικοί αγωνιστές της ζωής. Το μόνο που ζητάμε είναι η αποδοχή του κόσμου. Όταν δείτε κάποιο ιδιαίτερα χαρισματικό παιδάκι, μη γυρίσετε το βλέμμα σας αλλού, μη πάρετε το παιδί σας από κοντά του στο σχολείο ή στην παιδική χαρά, αφήστε το να παίξει μαζί του. Μη το διώξετε. Μπορείς να μάθεις πολλά από τα άτομα με αναπηρία. Μπορείς να μάθεις τι έχει πραγματικά νόημα στη ζωή. 

ΠΙΣΤΕΥΑ ΟΤΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΑΘΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜO ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, ΤΩΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ.

*Απο την μανούλα  Εφη Πασχαλιδου που έχει στη ζωή της έναν άγγελο!!!!!

ΠΕΡΙ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ ΚΑΙ ΕΚΔΟΣΗΣ Ο ΛΟΓΟΣ!!!! (Μέρος Α' )

Σου αρέσει να γράφεις! Φανταστικές ιστορίες, ποιήματα, παραμύθια.
Και σου γεννιέται η ιδέα της έκδοσης.
Ναι γιατί όχι, όλοι από κάπου ξεκίνησαν. Γιατί να μην δοκιμάσεις την τύχη σου.

Κάθεσαι λοιπόν, ξαναδιαβάζεις το γραπτό σου, γράφεις μια περίληψη, ένα βιογραφικό σου και ξεκινάς την αναζήτηση.

Πριν όμως από αυτό θα πρέπει να κάνεις κατοχύρωση πνευματικών δικαιωμάτων. Η κατοχύρωση γίνεται είτε σε συμβολαιογράφο, είτε αποστέλλοντας συστημένο γράμμα στον εαυτό σας με την ένδειξη "για κατοχύρωση πνευματικών δικαιωμάτων. Φυσικά δεν ανοίγεται το γράμμα παρά μόνο εάν χρειαστεί ποτέ σε δικαστήριο, για να αποδείξετε οτι το έργο είναι δικό σας.


Ξεκινάς λοιπόν και ψάχνεις τους εκδοτικούς οίκους. Κάποιοι θα σου ζητήσουν να αποστείλλεις το έργο με mail και άλλοι ταχυδρομικά.

Και έπειτα περιμένεις... 1... 2... 3 μήνες.... έναν χρόνο...
Ναι ναι, καλά αδιαβάσατε, έναν χρόνο. Εγώ περιμένω ακόμη την απάντηση ενός όχι και τοσο γνωστού εκδοτικού οίκου! Μην απογοητευτείς. Το καλό πράμα αργεί να γίνει. Ή και όχι.


" Ένα βιβλίο θέλει υπομονή...", μου είπε ο εκδότης μου...

Όλα καλά και όλα ωραία, όμως... κάτι στο γραπτό δεν είναι ολοκληρωμένο, το νιώθεις κάθε φορά που το διαβάζεις. Οι δικοί σου άνθρωποι θα σου πουν "πολύ ωραίο, πολύ καλή δουλειά". όμως ξέρεις καταβάθος πως πρέπει να του ρίξεις μια ματιά ακόμη. Σαν να πρέπει να ενώσεις μερικές σκέψεις.  Και έρχεται ένα μαγικό "μολύβι" και σου λέει την αλήθεια με τον πιο γλυκό τρόπο, τόσο γλυκό, που δεν σε θίγει, αλλά σε παρακινεί να γίνεις καλύτερος.

Το βάζεις λοιπόν κάτω και το ξαναδιαβάζεις, το φαντάζεσαι, του δίνεις αυτό που είναι για σένα σήμερα.
Νομίζω πως τώρα είναι καλύτερο από πριν!



Το πιο γρήγορο παραμύθι που έχω γράψει, το έχω γράψει για την Ονειρούπολη! Ανυπομωνώ να σας το γράψω, όμως δεν επιτρέπεται να το δημοσιεύσω μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα.

Το αρχικό κείμενο γράφτηκε μέσα σε 30 λεπτά και χρειάστηκε μόλις ένα απόγευμα για να γίνουν και οι επόμενες διορθώσεις. Μπήκε στο φάκελο και στάλθηκε.

Σε μια τυχαία αναζήτηση διαπίστωσα πως το παραμύθι έπρεπε να αναφέρεται στην Ονειρούπολη και στη Δράμα. Πω πω γκάφα. Με ακύρωσαν!!!!!!!!!!!!!!!

Για να δω, είναι μέχρι τις 9/1 προλαβαίνω να το ξαναστείλω διορθωμένο. Μέσα σε 20 λεπτά είχα έτοιμο το διορθωμένο κείμενο. Ουφ! Το παραμύθι στάλθηκε και τώρα αναμένουμε τα αποτελέσματα! Με πάρα πολύ αγωνία θα έλεγα.

Μην περιμένεις από τη συγγραφή να γίνεις πλούσιος. Τουλάχιστον όχι αμέσως. Ούτε να το δεις ως επάγγελμα. Πιστεύω πως όσο δίνεις ψυχή στα γραπτά σου, ο αναγνώστης ταυτίζεται με αυτά.




συνεχίζεται....

Το 2015 ήρθε!!!!!

Την τελευταία φορά που είχα ένα θετικό προαίσθημα για μια μεγάλη αλλαγή, ήταν η χρονιά που ο πρωθυπουργός μας μας ανακοίνωσε ότι μπαίνουμε στο μνημόνιο!!!!!

Δεν είμαι έγω για προ αισθήματα, σκέφτηκα!

Οχι , οχι δε θα σας μιλήσω για πολιτική. Για τον καινούριο χρόνο θέλω να σας πω. Εκείνον που έρχεται και μας γεμίζει με ελπίδα οτι όλα θα αλλάξουν. Θα μπορούσε να μοιάζει με πολιτικό σε προεκλογική εκστρατεία, όμως ποτέ δεν μας έταξε οτι η επόμενη χρονιά θα είναι η καλύτερη απο όλες. Έχουμε όμως πάντα την επιλογή να είναι απο τις καλύτερες!

Κάθε χρονιά που φεύγει ευχόμαστε η επόμενη να φέρει όλα όσα προσδοκούμε.Με  τις ευχές όμως μόνο, δεν βγαίνουν και πολλά.

Για να είναι λοιπόν η επόμενη χρονιά πραγματικά όμορφη μήπως πρέπει να βάλουμε και εμείς λίγο το χεράκι μας;

Ναι, συμφωνώ...  όλα δεν περνάνε από το χέρι μας, είναι και εκείνα της μοίρας τα γραμμένα που μας βρίσκουν χωρίς να μπορούμε να τα ελέγξουμε, να τα διώξουμε, να τα στείλουμε από εκεί που ήρθαν.

Είναι όμως και εκείνα που μπορούμε. Ας επικεντρωθούμε λοιπόν σε αυτά. Ας προσηλωθούμε στον στόχο μας. Να παλέψουμε για αυτόν, να μην απογοητευτούμε στην πρώτη σφαλιάρα. Όλα όσα ποθούμε, έρχονται την στιγμή που ήμαστε μέσα μας έτοιμοι να τα δεχτούμε.

Το 2015 με περιμένει κάτι όμορφο, κάτι πολύ όμορφο. Πώς  είμαι τόσο σίγουρη;

Γιατί ήδη έχω ξεκινήσει να δημιουργώ το σκηνικό της παράστασης. Κι αν πέσει κάποια λάμπα την ώρα της πρόβας δεν πειράζει θα βάλω άλλη. Μόνο θα παρακαλούσα να μην μου πάθει τίποτα ο βοηθός σεναριογράφου, γιατί χωρίς εκείνον δε μπορώ να τελειώσω το θεατρικό!!!!

Να έχετε μια όμορφη γεμάτη υγεία και δημιουργίες χρονιά

Βασίλισσα Πούπη