Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ!!!!

Τι  να γράψω και πως να ξεκινήσω!!!! Σβήνω γράφω...

Για εκείνα τα τηλέφωνα θέλω να πω... που από την άλλη άκρη της γραμμής κάποιος "χάνεται"!!!!!

Πάλι και πάλι και πάλι και σταματημό δεν θα έχει!!!!

Έτσι είναι η ζωή, άνθρωποι "φεύγουν" άνθρωποι "έρχονται". Το μόνο δεδομένο είναι το φευγιό μας. 

Μετά την πρώτη φορά πιστεύεις πως την επόμενη θα είσαι πιο δυνατός πιο έτοιμος, πιο αναίσθητος!!!!

Κι όμως η κάθε επόμενη φορά πονάει πιο πολύ, και νιώθεις πως βουλιάζεις!

Ανήμπορος να δεχτείς και να καταλάβεις τι γίνεται γύρω σου και πως ο κόσμος σου θα είναι με έναν άνθρωπο λιγότερο!!!! Με έναν ακόμη... κι έναν ακόμη... 

Η φωτογραφία αδειάζει!!!!

Αυτή τη φορά όμως δεν ήταν σαν τις άλλες

Είναι η πρώτη φορά που νιώθω αυτόν τον πόνο. Συμπόνεσα ανθρώπους που αγαπώ, συμπαραστάθηκα σε δύσκολες στιγμές και απώλειες, όμως αυτό δε συγκρίνεται. Σκίζονται τα σωθικά μου, ενστερνίζομαι τον τρέμουλο που νιώθει το σώμα τους, τα δάκρυα τους τρέχουν από τα μάτια μου!!!!!! Δε συγκρίνεται αυτό το συναίσθημα με κανένα άλλο! Πονάω για την απώλεια, μνήμες γυρίζουν στο μυαλό μου, παιδικές στιγμές ατελείωτες.  Και είναι αυτή η ριμάδα η απόσταση που κρατάει την αγκαλιά μου μακριά τους και δε με αφήνει αν τους ανακουφίσω!!!!

Ξανά κουλουριάζω στο κρεβάτι μου γύρω στις 4, προσεύχομαι να αναπαυθεί η ψυχή που έφυγε και κλείνω τα μάτια μου!!!! 

Το πρωί πρέπει να σηκωθώ να φροντίσω τα παιδιά μου. Γιατί όπως είπε και μια ψυχή... στα σπίτια μας έχουμε γιατρούς... άλλοι 1, άλλοι 2 και άλλοι 3. Τα παιδιά μας!!!!!

Καλό ταξίδι θείε μου!!!!

Βασίλισσα Πούπη!!!