... το παραμύθι είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση έκδοσης. Είναι σαν το ταγκό... χρειάζονται δύο!
Στάθηκα τυχερή, πάρα πολύ τυχερή, που η συνοδοιπόρος μου σε αυτό το ταξίδι κοίταγε όπου και εγώ. Έδωσε στο παραμύθι μου σάρκα και οστά. Αυτό που απλά εγώ φανταζόμουν, πήρε σχήμα και χρώμα μπροστά μου.
Άφησα την Πόπη Αυγουστάκη (https://www.facebook.com/groups/471463836234122/) να μου δείξει μέσα από τα σχέδια της πως εκείνη φανταζόταν το παραμύθι μου!
Και δεν έχασα. Η Πόπη μετέφερε το παραμύθι στην εποχή που έπρεπε. Ένας δράκος δεν θα μπορούσε να αναπνεύσει καυσαέριο, ένας μάγος δεν θα μπορούσε να ζει μακριά από ένα δάσος, η Ελπίδα δεν θα μπορούσε να έχει άλλο χρώμα παρά πράσινο και τα παιδιά δεν θα μπορούσαν να ζουν χωρίς την παρουσία της. Ούτε και οι μεγάλοι...
Τους τελευταίους δύο μήνες οι μέρες μου περνούσαν μπροστά στον υπολογιστή περιμένοντας ένα καινούριο σχέδιο, ένα καινούριο δισέλιδο, ώσπου φτάσαμε σιγά σιγά στο τέλος. Χθες το βράδυ είδα και τις τελευταίες εικόνες του παραμυθιού μου. Εξώφυλλο - οπισθόφυλλο και εσωτερικές λεπτομέρειες.
Δεν το πίστευα πως τελειώσαμε. Ήθελα να κλάψω από λύπη που τελειώνει αυτό το ταξίδι κι ας ξεκινάει ένα μεγαλύτερο.
Δεν κρύβω πως έχω μια μικρή αγωνία για το τι με περιμένει μετά. αλλά και μια λαχτάρα να πιάσω στα χέρια μου το πρώτο δοκίμιο... το δεύτερο και τελικά το ίδιο μου το παραμύθι!
Πόπη μου σε ευχαριστώ πολύ για την συνεργασία μας! Την απόλαυσα από την αρχή έως τώρα που φτάσαμε στο τέλος. Δεν πλησίασες απλά τις προσδοκίες μου τις ξεπέρασες!!!!!
Συνεχίζεται...
