ΤΟ ΤΣΙΡΚΟ....

ΤΟ ΤΣΙΡΚΟ…

Κάποιες φορές νιώθω πως βρίσκομαι σ’ ένα τσίρκο….

Από την είσοδο ξεχωρίζω τους θεατές…

Αυτούς που κάθονται σε μια καρέκλα και γελούν με τα αστεία ή τρομάζουν με τα επικίνδυνα νούμερα …

Συμμετέχουν μόνο αν κάποιος τους απλώσει το χέρι και τους τραβήξει στο κέντρο του τσίρκου…

Πρώτοι θα ξεχωρίσουν οι γελοτοποιοί…  Θα κλέψουν τις καρδιές όλων με τα αστεία τους… Στο πρόσωπό τους πάντα ζωγραφισμέβο ένα χαμόγελο… Μα όταν στο τέλος βγει το μακιγιάζη θλίψη τους μπορεί και να τσακίσει κόκκαλα… Βλέπετε το να προκαλούν το γέλιο στους γύρω τους είναι η άμυνά τους…

Θα ακολουθήσουν οι μάγοι…. Έχουν την ικανότητα να εξαφανίζουν τα μαντήλια και να εμφανίζουν λουλούδια…

Οι θυριοδαμαστές είναι αυτοί που διαχάζουν. Άλλοι θαυμάζουν το θάρρος τους να τα βάζουν με τα λιοντάρια και άλλοι νιώθουν απέχθεια απέναντι σε αυτούς  που βασανίζουν τα αποδυναμωμένα αυτά ζώα…

Κάπου εκεί βρίσκονται και οι ακροβάτες… Είναι εκείνοι που ακροβατούν μεταξύ ειλικρίνιας και αγένειας… Μεταξύ της αλήθειάς ΤΟΥΣ  και του ψέματός ΤΟΥΣ…

Βλέπετε… είναι πολύ εύκολο να κρυβεσε πίσω από τη λέξη ειλικρίνια και να ανοίγεις το στόμα σου και να λές ότι σκέφτεσαι χωρίς να χρησιμοποιείς το μυαλό σου…  Η ειλικρίνια είναι αρετή όταν έχει στόχο το να βοηθήσει κάποιον και  όχι να τον προσβάλει…

Ο καθένας τους έχει λεναν ρόλο μες το τσίρκο…

Όμως κάποιες φορές ο μάγος μπορεί να γίνει ακροβάτης ή ο γελοτοποιός θυριοδαμαστής

Ένα όμως είναι σίγουρο… 

Τον ρόλο σου μες το τσίρκο εσύ τον επιλέγεις

Ο καθρέφτης μου με ξεγέλασε… !

Ο καθρέφτης μου με ξεγέλασε… !

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν ένα κοριτσάκι με καμπύλες… Στην εφηβεία μου κατέφευγα στο ψυγείο… Στην χαρά μου ή στην λύπη μου… Πολύ αργότερα έμαθα ότι αυτό που έκανα ονομάζεται διατροφική διαταραχή…

Κι αφού λοιπόν γέννησα τον υπέροχο γιό μου αποφασίσαμε με το σύζυγο να τον βαπτίσουμε νωρίς νωρίς… 2 μηνών και 2 ημερών για την ακρίβεια… Έτσι πριν καλά καλά σαραντίσω βγήκα στην αγορά για ρούχα.... Δεν είχα χάσει κιλά, ούτε είχα ξεπρηστεί… Φόρεμα βρήκα… Και ήμουν μια κούκλα στην βάπτιση… Πια μαμά άλλωστε δεν λάμπει στη βάπτιση του παιδιού της… Εγώ όμως δεν ένιωθα και πολύ καλά με μένα… Είχε έρθει η ώρα να κάνω κάτι… Όχι για τους άλλους, αλλά για μένα… Βρήκα έναν εξαίρετο διατροφολόγο, ο οποίος δεν με συμβούλευε απλά σε θέματα διατροφής, δεν μου έβγαζε απλά διατροφολόγιο, ήταν ο συμπαραστάτης και συνοδοιπόρος μου στο ταξίδι… Κοινός μου έκανε και λίγο ψυχανάλυση…

Εκείνο το διάστημα εργαζόμουν ως υποδιευθύντρια σε υποκατάστημα γνωστής αλυσίδας σουπερ μάρκετ… Οι απαιτήσεις μεγάλες… Και η αναζήτηση τροφής για να πνίξω το άγχος εμμονή… Δεν θα ξεχάσω μια φορά που πήγα στην καθιερωμένη εβδομαδιαία συνάντηση μας…. Ο διάλογος είχε ως εξής… Περίπου…

-Για πες πως τα πήγαμε αυτή την εβδομάδα; Πες μου τώρα πριν σε ζηγίσω… (γέλια και από τους δυο)

- Θανάση…. (παύση… ξεροκαταπίνω… παίρνω μια ανάσα και ομολογώ) έφαγα μια πίτσα…

-Εντάξει πόση πίτσα 2 … 3 κομμάτια… Ε, για μια φορά μετά από τόσους μήνες δεν πειράζει

- Όχι Θανάση δεν κατάλαβες… Έφαγα μία ολόκληρη οικογενειακή πίτσα….

- Τιιιιιιιιι ( εξωφρενών ο Θανάσης)! Πλάκα μου κάνεις…;

- Ήταν ελαφριά η πίτσα γι’ αυτό την «κατάφερα».

- Καμία πίτσα εκτός από αυτή που φτιάχνεις εσύ στο σπίτι δεν είναι υγιεινή και ελαφριά..  Για να μην τα πολύ λέω εκείνη την εβδομάδα έχασα μόνο 600γρ…. Αλλά έχασα…

Ξεκίνησα Νοέμβριο και τον Μάιο είχα καταφέρει να φτάσω από 87 στα 65 κιλά… Κοιταζόμουν στον καθρέφτη και πραγματικά με θαύμαζα… Κάθε πρωί που ξύπναγα έπιανα τη λεκάνη μου για να πιάσω τα κόκκαλα μου… Και χαμογέλαγα που έπιανα μόνο αυτά…  Μου είχε γίνει εμμονή το να γίνω πολύ αδύνατη… Αγόραζα ρούχα χωρίς να τα δοκιμάζω καν… Ήμουν σίγουρη ότι μου έκαναν… Δήλωνα μάλιστα σε γνωστούς και φίλους ότι το να χάσει κιλά κάποιος είναι θέμα απόφασης… Ναι, ακόμη το πιστεύω… Γενικά στη ζωή μου… όταν θέλουμε κάτι πραγματικά, το κατακτάμε… Αρκεί να το πάρουμε απόφαση…

Αυτό που δεν υπολόγιζα ήταν η αλαζονεία μου…

 Στα 65 κιλά ο Θανάσης  μου είπε: «φτάνει ως εδώ καλά ήμαστε»… Γνώριζα πλέον πως πρέπει να τρώω υγιεινά… Πριν φύγω από την τελευταία μας συνάντηση μου είπε «έκανες τόσο κόπο για να φτάσεις μέχρι εδώ, μην τα ξαναβάλεις». Εγώ όμως ήθελα να χάσω κι άλλο… Και συνέχισα μόνη μου… Μέχρι να χάσω τον έλεγχο…  Συνέχισα να χάνω και ο Θανάσης, σε μια τυχαία επίσκεψή μου στο γραφείο του, μου είπε να ξεκινήσω να τρώω  και να σταματήσω αυτό που έκανα… Ήταν αργά, όμως….

Εκείνο το Καλοκαίρι ήταν το Καλοκαίρι της ενηλικίωσης μου… Σταμάτησα να πηγαίνω στο Θανάση, όπως σταμάτησα και να τρώω σταδιακά…  Πόναγε συνέχεια το στομάχι μου και σιγά σιγά άρχισα να αφαιρώ τροφές με τη δικαιολογία ότι με πειράζουν στο στομάχι… Οι εμετοί και οι διάρροιες είχαν αρχίσει να γίνονται όλο και πιο συχνοί….  Επισκέφτηκα γαστρεντερολόγο με την προτροπή της αδερφής μου… Αφού έκανα μια σειρά από εξετάσεις μου είπε πως οι πόνοι στο στομάχι μου ήταν αποτέλεσμα ψυχολογικής πίεσης… Το στομάχι έκανε συσπάσεις κι εγώ  ή που δεν έτρωγα ή που ότι κι αν έτρωγα το έβγαζα…  Μου είπε ότι δεν είχε κάποιο φάρμακο να μου δώσει παρά μόνο αγχολυτικά… Α, ναι…. κι ότι η ζωή είναι ωραία… 

Η ζωή μου λοιπόν δεν ήταν και τόσο ιδανική…   Κι ας ζύγιζα 30 ολόκληρα κιλά λιγότερα...  

Ενάμιση μήνα μετά τη συνάντηση με τον γαστρεντερολόγο, οι πόνοι ξαναήρθαν κι εγώ, ενώ είχα πάρει λίγο τα πάνω μου όσο ήμουν στη μανούλα μου με άδεια, είχα αρχίσει να ξανακυλάω… Σε αυτή λοιπόν τη φάση κατάλαβα ότι κάτι έπρεπε να κάνω…

Μια Πέμπτη πρωί με βρίσκει στο γραφείο του ψυχίατρου του κέντρου ψυχικής υγείας του νησιού όπου κατοικούσα… (Ο σύζυγός μου είναι στρατιωτικός…)

«Γεια σας, ήρθα να μου δώσετε κάτι για να σταματήσει να πονάει το στομάχι μου… όχι όχι δεν είμαι τρελή ούτε έχω ψυχολογικά προβλήματα…». Μία πολύ καλή κυρία μου πήρε το ιστορικό το έδωσε στον ψυχίατρο κι εκείνος με τη σειρά του έβγαλε το πόρισμα…  Αρχές νευρογενούς ανορεξίας, χρόνια κατάθλιψη με διαταραχές ύπνου… Ένα μήνα αντικαταθλιπτικά και ηρεμιστικά για να κοιμάμαι… Δεν έφταιγε η διατροφή που έκανα ,το μυαλό μου ήθελε ξεκούραση…

Δεν τα πήρα… Άφησα τη δουλειά μου, πήρα το γιό μου και με τη σύμφωνη γνώμη του άντρα μου έφυγα πίσω στον τόπο μου, στη μαμά μου… Έμεινα περίπου 8 μήνες στο σύνολο… Έκανα ψυχανάλυση για περίπου 3 μήνες, πήρα το ecdl σε χρόνο ρεκόρ και ανακάλυψα πόσο πολύ αγαπάω το χορό… Τον πρώτο καιρό ήταν δύσκολα… Θυμάμαι τον γιο μου να με ταΐζει στο στόμα μακαρόνια σκέτα… Η αγάπη μου η γλυκιά, με φρόντιζε… Σιγά σιγά άρχισα να ξαναβρίσκω τον εαυτό μου… Την Πόπη που είχα χάσει… Το πραγματικό νόημα της ζωής μου… Αλλά αυτό που με έσωσε είναι η ενδομητρίωση… Ώ ναι, είχα ξεχάσει να κάνω υπέρηχο ενάμιση ολόκληρο χρόνο… Πήγα λοιπόν στο γιατρό και μου έδωσε θεραπεία με ορμόνες… Χάπια που μου άνοιξαν και πάλι την όρεξη…

Από τότε μέχρι τώρα πήρα κάποια κιλά πάλι πίσω… Κάθε φορά που είπα ότι θα κάνω από αύριο δίαιτα, την επόμενη μέρα ξύπναγα με πόνους στο στομάχι… Το σώμα έχει μνήμη τελικά…

Ο δικός μου ο καθρέφτης με ξεγέλασε…. Η ευτυχία είναι πολύ πιο βαθιά μέσα μας και ο καθρέφτης μας μπορεί να μας την δείξει μόνο αν κοιτάξουμε λίγο πιο ψηλά από την περιφέρεια μας… στα μάτια μας… Εκείνα δεν κρύβουν ποτέ την αλήθεια… Όποια απόφαση κι αν πάρετε σχετικά με το σώμα σας να θυμάστε ένα πράγμα… Να το αγαπάτε και να το σέβεστε…

Σε αυτό το κείμενο δεν αναφέρω τους λόγους που με οδήγησαν σε λάθος μονοπάτια, είναι πολλοί οι λόγοι και κάποια στιγμή ίσως να μου δοθεί η ευκαιρία να σας τα γράψω…

Να περνάτε καλά… Πόπη

ΤΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ

ΤΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ

Η ζωή μας είναι το σύνολο των αποφάσεών μας.. Ναι, ναι… Κάποια πράγματα περνάνε από το χέρι μας…

Η δυστυχία μας και η ευτυχία μας, ως ένα σημείο τουλάχιστον, είναι μια αλυσίδα δικών μας επιλογών ή απλά και μόνο, μία επιλογή….

Στη ζωή μου βρέθηκα πολλές φορές μπροστά σε ένα σταυροδρόμι …. Διάλεξα τον δρόμο και συνέχισα… Και μετά ξανά σταυροδρόμι…

Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές τι θα γινόταν αν διάλεγα τον άλλο δρόμο…

Πώς θα ήταν άραγε η ζωή μου, αν δεν είχα παρατήσει τα πάντα εκείνον τον Νοέμβρη για να φύγω με τον άντρα μου στη Σάμο;

Πώς θα ήταν η ζωή μου αν είχα αποφασίσει να μην κάνω παιδί αλλά να συνεχίσω να μάχομαι στο χώρο εργασίας μου για μια ανώτερη θέση;

Πώς θα ήταν η ζωή μου αν δεν αποφάσιζα εκείνον τον Οκτώβρη να παρατήσω τη  δουλειά μου για να μεγαλώσω εγώ το παιδί μου;

Μα δεν θα διάλεγα ποτέ τον άλλο δρόμο… Αν γύριζε πίσω ο χρόνος, πάλι ο ίδιος χαρακτήρας θα ήμουνα και τις ίδιες αποφάσεις θα έπαιρνα…

Πάντα μα πάντα, ο άλλος δρόμος μου φαίνεται λάθος… Και μετά μια μεγάλη αλυσίδα λαθών που θα με οδηγούσε στην δυστυχία…

Το κάθε κομμάτι δρόμου μου έδωσε και λίγη σοφία, που μαζί με τον χαρακτήρα μου, με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι σήμερα…

 Κάθε του κομμάτι είμαι εγώ…

Όταν απελπίζομαι, όταν  ο Θεός με δοκιμάζει και σκύβω το κεφάλι, αμέσως σκέφτομαι πως χωρίς τα δύσκολα της ζωής δεν θα ήμουν αυτή που είμαι σήμερα….

Οι  εύκολες στιγμές της ζωής, μας γεμίζουν χαμόγελο και ευτυχία…

 Οι δύσκολες…. Μας κάνουν να σεβόμαστε και να εκτιμάμε τις πρώτες…

Έτσι… Όταν ξαναβρεθώ μπροστά στο σταυροδρόμι, για ένα είμαι σίγουρη…

 Ότι θα διαλέξω τον σωστό για μένα δρόμο….

Να περνάτε καλά και να μην αφήνετε κανέναν να σας πληγώνει…

ΠΟΠΗ

«Λυπάμαι» αν με την εξωτερική μου εμφάνιση χαλάω την αισθητική κάποιον…

«Λυπάμαι» αν με την εξωτερική μου εμφάνιση χαλάω την αισθητική κάποιον…

Μπορώ να κλείσω τα μάτια μου και να σκεφτώ 3ης τουλάχιστον ανθρώπους που γνωρίζω και  εκτιμώ και θεωρώ ότι είναι αυτό που λέμε καλοί άνθρωποι… Ψυχούλες… Και οι τρεις είναι εύσωμοι… Όχι ότι με νοιάζει… Εμένα δεν με νοιάζει καθόλου… Δεν κρίνω έναν άνθρωπο για την εξωτερική του εμφάνιση… Ποια είμαι εγώ που θα το κάνει;

Όλες αυτές οι σκέψεις μου γεννήθηκαν όταν σε ένα οικογενειακό τραπέζι άκουσα από το στόμα γυναίκας να λέει πόσο την αηδιάζουν οι άνθρωποι που είναι χοντροί.................. Σε μια παλαιότερη συζήτηση αποκάλεσε μια άλλη κοπέλα «μοσχάρι»  λόγο των παραπανίσιων κιλών…

Αυτό που μου έμαθε η ζωή στα 32 μου χρόνια πια είναι ότι κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να κουβαλάει ο άλλος…. Στα 24 μου χρόνια ήμουν μια φυσιολογική κοπέλα εξωτερικά και όχι μόνο…. 1,71 ύψος με 70 κιλά ήμουν εξωτερικά φυσιολογική με τις καμπύλες μου να στέκουν όμορφα στο σώμα μου…. Αργότερα έμαθα πως  σημασία δεν έχει τι λέει η ζυγαριά, αλλά το τι βλέπω εγώ στον καθρέφτη μου… Μετά από μερικά τυχαία γεγονότα έμαθα πως έχω μια ωραιότατη κύστη άνω τον 6εκ διάμετρο και θα έπρεπε να υποβληθώ σε χειρουργείο για την αφαίρεση της…. Ήταν στην μία μου σάλπιγγα και όπως μας είπε ο γιατρός αργότερα είχε κολλήσει στα έντερά μου και είχε αρχίσει να διαβρώνει την σάλπιγγα (αυτά είναι λόγια του τότε γιατρού μου και δεν ξέρω κατά πόσο ευσταθούν, απλά μεταφέρω τα λόγια του)… Το χειρουργείο ορίστηκε 2 εβδομάδες μετά το γάμο μου… Περιττό να σας πω ότι στο γάμο μου διασκέδασα μέχρι τελικής πτώσης… Σαν να ήμουν μελλοθάνατη….

Το χειρουργείο έγινε και από τη βιοψία αποδείχτηκε ότι έπασχα από ενδομητρίωση…  Και βέβαια η συμβουλή του γιατρού να κάνω άμεσα παιδί γιατί ο χρόνος ήταν εχθρός μου… Οι κύστες μπορεί και να ξαναεμφανιζόντουσαν ( μαζί με την μεγάλη βρήκε και άλλες μικρές τις οποίες αφαίρεσε). Εκτός από το χειρουργείο έπρεπε να κάνω και κάποια θεραπεία…. Μια ένεση το μήνα για 4 μήνες…. Δεν είχα περίοδο για 6 μήνες και έβαλα 1 0 κιλά… Λίγο η ορμόνη που βομβάρδιζα το σώμα μου, λίγο το άγχος μου που με έριχνε στο φαί… Ναι έβαλα 10 ολόκληρα κιλά…. Κοιτάζω φωτογραφίες από το γαμήλιο ταξίδι μας (δεν πήγαμε μετά το γάμο που έγινε το Καλοκαίρι αλλά τα Χριστούγεννα) και νιώθω πολύ περίεργα με το σώμα μου, αλλά τότε δεν με ένοιαζε…. Το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν να τελειώνω με τη θεραπεία και να ξεκινήσουμε προσπάθειες για μωρό… Ήταν το ΜΟΝΟ που ένοιαζε…. Δε με ένοιαζε που στα 25 μου πια χρόνια χαλούσα την αισθητική κάποιον ανθρώπων…. Ήθελα ένα παιδί στη ζωή μου κι αν έπρεπε να το κάνω τώρα θα το έκανα…  Κι αν έπρεπε να πάρω 20 κιλά, θα τα έπαιρνα…

Αδιαθέτησα λοιπόν και μέσα σε 3 κύκλους οι κύστες έκαναν την εμφάνιση τους πάλι….  Ξανά θεραπεία… ξανά αγωνία…. Κατάφερα να μείνω έγκυος μετά από ένα χρόνο αφότου έκανα το χειρουργείο… 25 μισό πια…. Η εγκυμοσύνη με βρήκε 80 κιλά και πήρα άλλα 15 κατά τη διάρκειά της… Αλλά δεν με ένοιαζε… Δεν είχα καν χρόνο να δώ τον εαυτό μου στον καθρέφτη… Γιατί κοίταγα το γιο μου…. Ήταν εκεί και με κοίταγε και όλα τα άλλα δεν είχαν πια σημασία για μένα…

Που θέλω λοιπόν να καταλήξω; Για τον κάθε άνθρωπο είναι διαφορετικό το τι είναι σημαντικό και τι όχι, στην κάθε φάση της ζωής του…. Δεν με νοιάζει αν κάποιος έχει παραπάνω κιλά ή  αν είναι αδύνατος με νοιάζει να με σέβεται…  Δεν προσέχω καν την εξωτερική εμφάνιση των άλλων, προσέχω τον τρόπο που μιλάνε, αυτά που λένε…

Εγώ τα έχασα τα παραπάνω κιλά, αλλά αυτή την ιστορία θα σας την γράψω την επόμενη φορά… Γιατί κι αυτή η ιστορία μου δίδαξε πολλά… Να περνάτε καλά J

Η ΜΠΕΣΑΜΕΛ...

Η ΜΠΕΣΑΜΕΛ

Τον τελευταίο καιρό με έχει πιάσει μια μανία να παρακολουθώ τον Άκη στο «πρωινό μου» Όταν μαγειρεύει κάτι που μου αρέσει το φτιάχνω κι εγώ…

Γι’ αυτό όμως που είμαι πραγματικά περήφανη

είναι για την μπεσαμέλ που έμαθα να φτιάχνω..

Τα υλικά πολύ απλά …

Βούτυρο, αλεύρι και γάλα…

Το εντυπωσιακότερο όμως απ’ όλα είναι η παρασκευή του…

Το απίστευτο δέσιμο του βουτυροαλευριού με το γάλα που μπαίνει σιγά σιγά με έχει ενθουσιάσει απίστευτα…

Αν το γάλα δεν ανακατευτεί σωστά και με υπομονή, μπορεί και να σβολιάσει και

μέχρι να πω σαφράν (το κύμινο είναι πια ξεπερασμένο) πάει η μπεσαμέλ…

Η μπεσαμέλ  μου λοιπόν εξαρτάται από εμένα…

Από το αν θα ακολουθήσω σωστά τις οδηγίες του Άκη…

(Νομίζω ότι ο Αλέξης έχει αρχίσει να τον ζηλεύει. Όλο για εκείνον μιλάω…)

Στη μαγειρική δεν πρέπει να κάνεις του κεφαλιού σου, πρέπει να ακούς τον ΣΕΦ

( Άκη, όπως Σαααακηηηηηη)…

Και πρέπει να έχεις υπομονή…

Τώρα θα μου πείτε «γιατί τόσος ενθουσιασμός με μια  μπεσαμέλ»…

Μερικές φορές η ζωή μας γίνεται  σαν την μπεσαμέλ…

Τα υλικά μπορεί να είναι απλά ή και πιο πολύπλοκα, αλλά θέλει μεγάλη προσοχή στο πως θα τα δέσουμε…

 Δεν γίνεται να κάνουμε πάντα του κεφαλιού μας, πρέπει να σεβόμαστε κάποιους κανόνες και να τους ακολουθούμαι…

Τους κανόνες που μας έχει ορίσει ο «ΣΕΦ»…

Αν τους ακολουθήσουμε, στο τέλος θα ανταμειφτούμε από το αποτέλεσμα…

Να περνάτε καλά και να μην αφήνεται κανέναν να σας διαλύει τον ενθουσιασμό… ακόμη κι αν αυτός αφορά….. μια μπεσαμέλ.

Πόπη