Ποτε ως τωρα δεν σας εχω μιλήσει για τις γιορτες μιας οικογενειας που ο σηζηγος λείπει λόγο εργασίας!!!
Φετος όμως ένιωσα την ανάγκη να γραψω για κατι που δεν με πονάει πια...
Την πρώτη φορα που αναγκαστηκα να μεινω μόνη μου ήμουν 23 χρονων ( σχεδον)!!! Παραμονη Πρωτοχρονιας του 2003, σε ενα σπίτι μόνη μου δίχως να ξέρω κανέναν σε ολο το νησι, μιας και ειχα μονο ενα μήνα που είχα μετακομίσει μόνιμα.
Απο εκείνη την μουδιασμένη πρώτη φορα ακολούθησαν πολλές γιορτες μοναχικές. Πότε Χριστουγεννα, πότε Πάσχα.
Σιγα σιγα μαθαινεις οτι ο συζυγος σου αυτο που κανει δεν ειναι απλα μια δουλεια.. Ειναι τρόπος ζωής...
Ενας τρόπος ζωης που θέλοντας και μη επιρεάζει και τη δική σου ζωη.
Δε συμβιβάζεσαι με το να σταματας να γκρινιάζεις για την μοναξια σου, αλλα βοηθας στο να απαλύνει η στεναχωρια του που ειναι μακρια απο την οικογενεια του αυτες τις μερες.
Εμεις λοιπον ως οικογενεια μεταφερουμε τις γιορτες κατα πως μας βολευει... Ετσι δεν χανουμε ποτε τα οικογενειακα τραπεζια για τα Χριστουγεννα, το Πασχα κλπ γιορτες... Απλα δεν τις γιορταζουμε οταν τις γιορταζουν οι υπολοιποι...
Ευχομαι καλη Ανασταση σε ολους!!!
Αφιερωμενο στις συζυγους εν στολων και μη που θα ειναι μονες τους την ημερα της Αναστασης ή του Πασχα!!!!
