ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΜΠΑΜΠΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ ΝΩΡΙΣ....

Ενα κειμενο απο τη φιλη μας Τζουλια....

Γιατί σε νιώθω ακόμη κοντά μου.........................................................

13/06/1998, Ξημερώνει η χειρότερη μέρα της ζωής μου, εγώ όμως δεν το γνωρίζω αυτό.

                Θυμάμαι ότι εκείνη την ημέρα ήμουν παρα πολύ χαρούμενη και ο λόγος, η γιορτή που θα κάναμε στο σχολείο, λόγω έναρξης των καλοκαιρινών  διακοπών, έκτη δημοτικού τότε και μόλις δώδεκα ετων, τι μπορεί να έχει ένα παιδάκι στο μυαλό του σε αυτή την ηλικία, τι μπορεί να έχει βιώσει σε αυτη την τρυφερή ηλικία. ΤΙΠΟΤΑ!!!!
                Η μοίρα όμως είχε άλλα σχέδια και μου επιφύλασσε ένα άσχημο παιχνίδι, ο καλός θεούλης είχε αποφασίσει να μου στερήσει ένα σημαντικό άνθρωπο από την ζωή μου, ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ!!! Στα 37 του χρόνια θα φύγει απο την ζωή απο ανακοπή καρδιάς, την ώρα του μεσημεριανού του ύπνου,το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι δεν πόνεσε και δεν υπέφερε. Ακόμη ακούω τον ήχος της φωνής της μητέρας μου να μου το ανακοινώνει απο το τηλέφωνο και να μου λέει "Πρόσεχε την αδερφή σου, την αδερφή σου και τα μάτια σου" δεν θα τα ξεχάσω ποτε αυτά τα λόγια της, η αδερφή μου 6 ετών τότε, θυμάμαι οτι την έβαλα μέσα στην αγκαλιά μου και άρχισα να κλαίω και με κοιτούσε με απορία, εκεί ένιωσα ότι πρέπει να είμαι δυνατή για να παλέψουμε και οι τρεις σαν μια γροθιά. Και ρωτάω πόση δύναμη μπορεί να έχει ένας άνθρωπος μέσα του;

                Ο πατέρας μου, ένας άνθρωπος με Α κεφαλαίο, όπως μου λεει όλος ο κόσμος, αφού εγω δεν πρόλαβα να τον ζήσω "ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ ΝΑ ΣΕ ΓΝΩΡΙΣΩ Μ'ΑΚΟΥΣ?"

                Ψαχνω μέσα στο μυαλό μου αναμνήσεις, όμως όλα είναι πολύ θαμπά, κάποια στιγμή σε μία βιντεοκασετα ανακαλύπτω ότι υπάρχει η κίνηση του σώματός του, και ο ήχος της φωνής του την οποία μέχρι τότε είχα πολύ αχνά στο μυαλό μου.Με το που βλέπω αυτη την εικόνα τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα, πολλα δάκρυα, απο την μία χαράς γιατί τον βλέπω έστω και απο εκεί μέσα ,και απο την άλλη λύπης γιατί δεν είναι εδώ μαζί μου στις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μου, που πέρασαν αλλά και σε αυτές που θα έρθουν.
                Πονάω τόσο πολύ που όσα χρόναι και εαν περάσουν, ο πόνος παραμένει ίδιος, ένα αγκάθι που καρφώθηκε. Θέλω να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ στην μαμα μου, που πάλεψε και μας μεγάλωσε με αξιοπρέπεια, αλλα το κενο παραμένει ΚΕΝΟ!!

                Θέλω να ελπίζω μέσα μου ότι κάποια μέρα θα συναντηθούμε γιατί θέλω να του πώ πολλά, εγω πάντως τον νιώθω κοντά μου συνέχεια.

                ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕ ΒΛΕΠΕΙΣ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΨΗΛΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΜΕ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙΣ,ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ............................................