ΤΟ ΡΟΛΟΙ ΓΥΡΙΖΕΙ ΠΙΣΩ ....... 31 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΤΟΥ 2009
Έχουν περάσει 3
χρόνια… Δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στο γεγονός…
Τα συναισθήματα τα
ίδια… Τελικά, τίποτα δεν αλλάζει με το χρόνο…
Η καθημερινότητα
μόνο… Γίνεται πιο άδεια… και η ζωή συνεχίζεται…
Tον γνώριζα 13 χρόνια… Ήταν ο πατέρας του άντρα μου… Τα τελευταία
χρόνια μπορούσαμε να επικοινωνούμε και σαν ενήλικες… Μου άρεσε που με άκουγε…
Ατελείωτα βράδια στην
αυλή να μιλάμε για τη ζωή, τις δυσκολίες… Να μας λέει ιστορίες από το παρελθόν…
Για το πόσες όμορφες στιγμές είχαν κάποτε, για τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν
και για το πώς τελικά τα κατάφεραν και επιβίωσαν…
Όχι, όχι δεν
συμφωνούσαμε πάντα..
Εδώ καλά καλά δεν
συμφωνώ πάντα με τον ίδιο μου τον εαυτό θα συμφωνώ με έναν άλλο άνθρωπο…
Αδύνατο…
Έτσι είναι οι σχέσεις
των ανθρώπων…
Αυτό που δεν θέλω να
σβήσω με τίποτα από τη μνήμη μου, ήταν το Καλοκαίρι του 2008…
Αποφάσισα ως
κληρονομιά να κρατήσω αυτή την ανάμνηση…
Ήταν το διάστημα που
για μια ακόμη φορά ο σύζυγος θα έπρεπε να λείπει με τους μήνες, λόγο δουλειάς…
Έτσι κι εγώ, έμεινα στο Κιλκίς με το παιδί…
Κάθε βράδυ καθόμασταν
στην αυλή και λέγαμε ιστορίες… Το τι γέλια κάναμε μπορεί να σας το πιστοποιήσει
η γειτονιά… Ήρθε και η τρελή η συννυφάδα και έδεσε το γλυκό… Βραδιές ούζου ή
τσίπουρου, να την ποτίζει και τα πειράγματα να δίνουν και να παίρνουν…
Τα υπόλοιπα τα κρατάω
φυλαγμένα στην καρδία….
Ας ήταν όλα μας τα
Καλοκαίρια έτσι…
Το επόμενο Καλοκαίρι
ήρθαμε με μετάθεση… Με βοήθησε με το φορτηγό, με το ξεφόρτωμα, τα κανόνισε όλα
εκείνος, εφόσον το παιδί του έλειπε… Ερχόταν στο σπίτι και έστηναν με τον Αλέξη
τα έπιπλα ΙΚΕΑ και χμμμμ…. Έκανε στη
ζούλα και από κανένα τσιγαράκι…. Σαν μικρό παιδί που θέλει να κρυφτεί μην τον
μαλώσουν…
30 Αυγούστου στη
γιορτή του Αλέξη ήρθαν σπίτι μας… Μπήκε χλωμός… Είπε πως δεν ένιωθε καλά… Του
έδωσα μερικές ελιές… Είπαμε να τον πάμε στο νοσοκομείο, μόνο να του μετρήσουν
την πίεση… Επιμέναμε… Πήγανε με τον
Αλέξη σε ένα φαρμακείο, γιατί κι εκείνου του πόναγε το κεφάλι, να τους πάρουν
την πίεση… Δεν ξέρω τι έγινε, αλλά σε εμάς είπαν όλα καλά….
Έφυγαν και πήραν και
τον μικρό μας μαζί τους…
Την άλλη μέρα… Έφυγε…
Ναι αυτό θέλω να πιστεύω ότι έφυγε…
Η καρδιά του τον
πρόδωσε… Δεν άντεξε…
Τα υπόλοιπα απλά δεν
περιγράφονται…
Όλοι εμείς που μας
πρόσφερε τόσα πολλά, δεν είχαμε την
ευκαιρία να του το ανταποδώσουμε… Έφυγε
χωρίς να γίνει βάρος σε κανέναν… Έφυγε όρθιος, περήφανος… Μόνος…
Κι εμείς μείναμε πίσω
να αναρωτιόμαστε «γιατί» και τι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει για να προλάβουμε
το κακό…
Νομίζω πως δεν θα
ήθελε άλλο τέλος από αυτό… Δεν θα του ταίριαζε άλλο τέλος…
Όταν κάποια βράδια
πέφτω για ύπνο λυπημένη και θέλω κάτι όμορφο να σκεφτώ… Σκέφτομαι εκείνο το
Καλοκαίρι του 2008… Νομίζω πως ξεχνάω τη φωνή του, αλλά ακόμη ακούω το γέλιο
του…
Από τότε και κάθε
Καλοκαίρι η αυλή είναι άδεια… Μόνο εμείς μείναμε πίσω να θυμόμαστε και να
ξεχνιόμαστε με καινούρια αστεία… Όμως ποτέ…. Ποτέ δεν θα είναι ίδια τα
Καλοκαίρια…
Τι να πω…
Ότι μας
λείπεις…;;;;
Ότι σε έχουμε ανάγκη…;;;;
Δεν υπάρχουν λέξεις
να περιγράψουν πια τα συναισθήματα μας…
Μόνο αναμνήσεις και
μερικά ξεχασμένα δάκρυα…
Ο χρόνος λένε είναι ο
καλύτερος γιατρός… απαλύνει τον πόνο, τον κάνει πιο γλυκό…
Κι όσοι έχουν χάσει
κάποιον δικό τους το ξέρουν…
Να είστε καλά.... Πόπη.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου