"Πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια..."

Πέρασαν 2 χρόνια απο τότε που ο πορτοκαλί μου δράκος άνοιξε τα φτερά του και ξεκίνησε το ταξίδι του. Μέσα στα δυο αυτά χρόνια άλλαξε η ζωή μου ολόκληρη. Ενα καινούριο μωρό, μια καινούρια πόλη για να ζω, επιτέλους δουλειά και ένα καινούριο σπίτι.
Ναι δουλειά. Όπως έχω ξαναγράψει η συγγραφή δεν είναι το βιοποριστικό μου επαγγελμά. Η συγγραφή είναι... Εγώ!!!
Δύσκολος καιρός για πριγκίπησες...
Και να 'μαι εδώ, με ένα κινητό στο χέρι να σας γράφω. Μιας και το να ανοίξω υπολογιστή ( ο υπολογιστής μου έχει χαλάσει εδω και χρόνια έτσι κι αλλιως) μοιάζει αδύνατο.
Πριν 20 χρονια τέτοιες μέρες έδινα κι εγώ πανελλήνιες. Φυσικά και δεν μπήκα ποτέ σε καμία σχολή. Μεταξύ μας δεν με σαγίνεψε καμία σχολή, εκτός την καλών τεχνών. Την οποία δε δήλωσα ποτέ...
Εν κατακλείδι και για να μην μακρυγορώ αγαπημένε φίλε, συμμαθητή, υποψήφιε στις πανελληνιες εξετάσεις... Πρώτα ψάξε.μέσα σου για το τι αγαπάς να κάνεις, για τί είσαι διατεθημένος να να ξενυχτήσεις. Με τι είσαι ερωτευμένος!!! Γιατί και η "δουλειά" έρωτας είναι ή μάλλον έρωτας θα έπρεπε να είναι!!!
Καλέ μου συμμαθητή... καλά και επιθυμητά αποτελέσματα!
Πούπη Βασίλισσα

ΑΡΙΑΔΝΗ

Γεννήθηκες μια Κυριακή ηλιόλουστη. Λες και ο Δεκέμβρης έφτιαξες μια μέρα ειδικά για σένα!

Ήρθες με έναν όσο πιο ήρεμο και φυσικό τρόπο γίνεται.


 Θα ήθελα να γεννήσω στην ησυχία του σπιτιού μου, αλλά δυστυχώς στην Ελλάδα του 2015 αυτό δεν είναι και τόσο απλό. Μέναμε Κομοτηνή και οι μαίες που αναλαμβάνουν γέννες στο σπίτι έρχονται από άλλη πόλη. Και το οικονομικό μας δεν μας επέτρεπε κάτι τέτοιο. Οπότε το νοσοκομείο είναι μονόδρομος.

Ήρθες στη ζωή με κάθε σεβασμό προς εκείνη την ιερή στιγμή, τη στιγμή μας!
Σε πήρα στην αγκαλιά μου ενώ ακόμη ήσουν δεμένη με το σώμα μου, θήλασες από τα πρώτα δευτερόλεπτα της ζωής σου!

Ήταν πραγματικά μια ηλιόλουστη μέρα, η πιο ηλιόλουστη μέρα του Δεκεμβρίου.

Θέλω να ξέρεις και να θυμάσαι πως δεν είχα τη δύναμη να μας προσφέρω έναν 100% φυσικό τοκετό,όμως θέλω να ξέρεις πως οτι ζήτησα δεν μου το αρνήθηκαν. Ένα προσωπικό που πρώτη φορά έβλεπα στη ζωή μου, με αγκάλιασε με σεβασμό. Και πίστεψέ με, τι στιγμή εκείνη που είχε ξεκινήσει ο τοκετός, το τελευταίο που είχα τη δύναμη να κάνω είναι να εξηγώ. Θέλω να θυμάσαι οτι προσπάθησα μέσα από ηρεμία και γαλήνη να γεννηθείς.

Δεν ήταν μόνο ηλιόλουστη εκείνη η Κυριακή ήταν και ήρεμη!

Θέλω να ξέρεις πως δεν είσαι μόνη. Είναι και άλλες γυναίκες στην ηλικία σου που οι μητέρες τους πάλεψαν για έναν φυσικό τοκετό, για να θηλάσουν, για να επαναθηλάσουν. Δεν έχει σημασία εαν το κατάφεραν ή όχι, σημασία έχει οτι δίδαξαν στις κόρες τους να παλεύουν για το δικαίωμα να γεννούν και να θηλάζουν όπως μας ορίζει η φύση.

Είσαι ο ήλιος στις "χειμωνίατικες" μέρες μας! 

Αυτό το άρθρο το γράφω για να το διαβάσεις όταν μεγαλώσεις... για όταν έρθει η ώρα να γίνεις εσύ μανούλα! Να θυμάσαι πως αν θέλεις κάτι πολύ και το ζητήσεις θα το έχεις!
Εύχομαι ο Θεός να μας έχει γερούς και να ήμαστε εκεί κοντά σου!!!!
Κι αν τολμήσει κανείς να σου χαλάσει εκείνη την ημέρα, εγώ θα είμαι εκεί να παλέψω για σένα!
Θέλω να ξέρεις πως... δεν είσαι μόνη σου!!!!!

Ευχαριστώ ιδιαίτερα την μαία Ρωξάνη που με στήριξε στην εγκυμοσύνη μου, σαν άγγελος που μου έστειλε ο Θεός, όλο το team των Ποντίων που εφημέρευαν εκείνη την ημέρα στο νοσοκομείο ΚΟμοτηνής και συγκεκριμένα την μαία ΜΟΥ Μαριφίλη, που δεν μου άφησε το χέρι μέχρι να αγκαλιάσω την κόρη μου,  τον γιατρό που έγινε ο γιατρός ΜΟΥ σε λίγες και για λίγες μόνο ώρες, Θεοδουλίδη Ιάκωβο, γιάτρε... κανε μου τη χάρη και μην αλλάξεις, μη σε χαλάσει το "σύστημα"... σε παρακαλώ....  σας ευχαριστώ για τον σεβασμό σε εμένα και στο παιδί μου!!!!

Βασιλισσα Πούπη

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙ!!!!

Το πρώτο μου παραμύθι είναι γεγονός!
Θα το βρείτε από εμένα με αφιέρωση ( konalpop@yahoo.gr), εντός των ημερών στα  public,  στο site των public και σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία.
Στη Μυτιλήνη πωλείται από το βιβλιοπωλείο Book ant Art, όπου θα κάνω και την πρώτη μου βιβλιοπαρουσίαση το Σάββατο 6 Ιουνίου στις 12 .

Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ!!!!

Τι  να γράψω και πως να ξεκινήσω!!!! Σβήνω γράφω...

Για εκείνα τα τηλέφωνα θέλω να πω... που από την άλλη άκρη της γραμμής κάποιος "χάνεται"!!!!!

Πάλι και πάλι και πάλι και σταματημό δεν θα έχει!!!!

Έτσι είναι η ζωή, άνθρωποι "φεύγουν" άνθρωποι "έρχονται". Το μόνο δεδομένο είναι το φευγιό μας. 

Μετά την πρώτη φορά πιστεύεις πως την επόμενη θα είσαι πιο δυνατός πιο έτοιμος, πιο αναίσθητος!!!!

Κι όμως η κάθε επόμενη φορά πονάει πιο πολύ, και νιώθεις πως βουλιάζεις!

Ανήμπορος να δεχτείς και να καταλάβεις τι γίνεται γύρω σου και πως ο κόσμος σου θα είναι με έναν άνθρωπο λιγότερο!!!! Με έναν ακόμη... κι έναν ακόμη... 

Η φωτογραφία αδειάζει!!!!

Αυτή τη φορά όμως δεν ήταν σαν τις άλλες

Είναι η πρώτη φορά που νιώθω αυτόν τον πόνο. Συμπόνεσα ανθρώπους που αγαπώ, συμπαραστάθηκα σε δύσκολες στιγμές και απώλειες, όμως αυτό δε συγκρίνεται. Σκίζονται τα σωθικά μου, ενστερνίζομαι τον τρέμουλο που νιώθει το σώμα τους, τα δάκρυα τους τρέχουν από τα μάτια μου!!!!!! Δε συγκρίνεται αυτό το συναίσθημα με κανένα άλλο! Πονάω για την απώλεια, μνήμες γυρίζουν στο μυαλό μου, παιδικές στιγμές ατελείωτες.  Και είναι αυτή η ριμάδα η απόσταση που κρατάει την αγκαλιά μου μακριά τους και δε με αφήνει αν τους ανακουφίσω!!!!

Ξανά κουλουριάζω στο κρεβάτι μου γύρω στις 4, προσεύχομαι να αναπαυθεί η ψυχή που έφυγε και κλείνω τα μάτια μου!!!! 

Το πρωί πρέπει να σηκωθώ να φροντίσω τα παιδιά μου. Γιατί όπως είπε και μια ψυχή... στα σπίτια μας έχουμε γιατρούς... άλλοι 1, άλλοι 2 και άλλοι 3. Τα παιδιά μας!!!!!

Καλό ταξίδι θείε μου!!!!

Βασίλισσα Πούπη!!!

ΣΥΝΤΟΜΑ ΣΤΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ!!!!

Το μαγικό βιβλίο

Το μήνυμα ότι την ελπίδα δεν πρέπει ποτέ να την εγκαταλείπουμε γιατί ούτε και η ελπίδα μας εγκαταλείπει, στέλνει η Πόπη Δαμιανίδου με το παραμύθι της «Το μαγικό βιβλίο» που κυκλοφορεί με εικονογράφηση της Πόπης Αυγουστάκη από τις εκδόσεις Λυκόφως.

Πρωταγωνιστής σε αυτό το ιδιαίτερο παραμύθι ένας πορτοκαλί δράκος, ο οποίος κάνει δώρο ένα μαγικό βιβλίο σε μια μανούλα που έχει ανάγκη να ελπίζει για το παιδάκι της. Η μανούλα γίνεται χάδι και πείσμα για τις υπόλοιπες μανούλες, αλλά το κυριότερο γίνεται μια αγκαλιά που αλαφρώνει τον πόνο των παιδιών στο προαύλιο ενός νοσοκομείου…

Το μαγικό βιβλίο είναι το κίνητρο που χρειαζόμαστε εμείς οι μεγάλοι για να βγούμε νικητές μέσα από κάθε μάχη, ακόμη κι όταν φαίνεται χαμένη. Ή μήπως το κίνητρο είναι τα ίδια τα παιδιά και η αγάπη προς αυτά;

Η ΛΙΜΝΗ ΤΩΝ ΚΥΚΝΩΝ!!!!!!!!

Έθαβε μέσα της τις πουέντ που κάποτε της πλήγωναν τα πόδια.
Είχε ξεχάσει πόσο πολύ την πόναγαν, αυτές οι πληγές είχαν επουλωθεί εδώ και καιρό. Πόσο εύκολο είναι να ξυπνήσουν άσχημες μνήμες.

Τις ξαναείδε τυχαία όταν κάποιον άνοιξε το μπαουλάκι του χρόνου. Πήρε βαθιά ανάσα, έκλεισε τα μάτια και προσπάθησε να σκεφτεί την τούτου της και μερικά παιδικά βήματα δίχως τις πουέντ. Είπε πως το ξεπέρασε, πως το άντεχε. Ας έμενε ανοιχτό αυτό το μπαούλο, "δεν πειράζει" είπε. "Είναι όμορφο" , σκέφτηκε , " να ξαναθυμηθώ τις μπαλαρίνες που τότε χορεύαμε μαζί". Θα είχαν άλλωστε τόσες πολλά να πουν από την μετέπειτα ζωή τους.

Και τότε εισέβαλε βίαια ο μαύρος κύκνος και με το ζόρι σκάλισε την πληγή, είχαν μείνει μόνο μερικά σημάδια, μπούσουλας για να ανοίξουν σωστά  οι ίδιες πληγές.

Πόσο εύκολα ανοίγει κάποιος το στόμα του και μιλάει για πράγματα που δεν ξέρει! Πόσο βολικά από τον καναπέ του σπιτιού τους. Το ίδιο είχε κάνει και εκείνη στο παρελθόν, λάθη της νιότης!

Έβαλε το χέρι στο μπαούλο και τις έβγαλε. Τις κράτησε στα χέρια και της μάτωναν την ψυχή το ίδιο με τότε.

Ποιο είναι το πρόβλημα; Η λέξη "παραιτούμε";

Φυσικά και πρέπει να παλεύεις. Να περνάς μέσα από θάλασσες και να αντιμετωπίζεις κύματα δυσανάλογα του μεγέθους σου. Να είσαι αποφασισμένος οτι θα κατακτήσεις αυτό που θέλεις! Να παλεύεις για αυτά που αγαπάς, γι' αυτά που σε κάνουν ευτυχισμένη, γι' αυτά που σου χαρίζουν μέρα νύχτα χαμόγελα, για τα Ο ΝΕΙ ΡΑ ΣΟΥ!

ΣΟΥ.... ΣΟΥ... ΣΟΥ....

Αν προσπαθήσεις να διώξεις κάθε τι που σε κάνει δυστυχισμένη δεν είναι πάντα εφικτή η εξαφάνιση του. Γιατί κάποιες καταστάσεις  ορθώνονται πιο δυνατές μπροστά σου. Και σε πονάνε.

Ποιος είπε πως πειράζει να φεύγεις, από αυτά που σε πονάνε;
Ποιος σου είπε πως πρέπει, να πληρώσεις και με την ίδια σου τη ζωή, γι' αυτά που σε γονατίζουν, σε μειώνουν;

Όχι καλή μου! Για κάθε άνθρωπο υπάρχει ένα ταίρι. Μια αγκαλιά τουλάχιστον, στην οποία έχεις το δικαίωμα να κρυφτείς όταν τα πράγματα όσο και να τα παλεύεις δεν αλλάζουν. Γιατί υπάρχουν κάποια γεγονότα που δεν μπορείς να τα αντιμετωπίσεις μόνος σου!

Γιατί υπάρχουν κάποια πράγματα στα οποία δεν πρέπει να σε εκθέτουν οι άνθρωποι που σε αγαπούν, και δεν σου αξίζει να τα ζεις.
Σε κανέναν δεν αξίζει αυτή η βια!!!!!!!!
Εμπιστοσύνη, λέξη κλειδί...

Ωχ Θεέ μου!!!

Έτρεξε στο δωμάτιο της κόρης της! Είχε ξαπλώσει από ώρα. Τράβηξε ελαφρά το πάπλωμα... είδε τις ίδιες πληγές στα πόδια! Τις ίδιες ακριβώς πληγές!

Την επόμενη μέρα η μικρή βρήκε τις πουεντ της, κρεμασμένες σε ένα καρφάκι στον τοίχο! Πάνω υπήρχε ένα σημείωμα:

" ΜΗΝ ΤΙΣ ΑΓΓΙΞΕΙΣ! 

ΕΚΤΟΣ ΚΑΙ ΕΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΈΝΗ!

ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΝΑ ΤΙΣ ΠΑΡΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΠΑΛΕΥΕΙΣ ΓΙ' ΑΥΤΕΣ!

ΚΑΙ ΟΠΟΤΕ ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ ΣΟΥ ΣΕ ΠΟΝΑΝΕ, ΝΑ ΕΡΧΕΣΕ ΣΕ ΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΘΑ ΣΟΥ ΔΕΙΞΩ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΤΙΣ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙΣ

ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ, ΜΑΖΙ ΣΟΥ"

Αγκάλιασε τη μαμά της και ήταν η πιο  λυτρωτική αγκαλιά του κόσμου!

Δε θα σας πω τι έγινε μετά... δεν θα σας πω εαν τελικά ξεκρεμάστηκαν οι πουεντ ή οχι! Μπορώ όμως να σας πω οτι ένα κοριτσάκι έγινε ευτυχισμένο!

Να περνάτε καλά και να μην ξεχνάτε να δίνεται πολλές λυτρωτικές αγκαλιές!

 Βασίλισσα Πούπη

ΠΕΡΙ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ Ο ΛΟΓΟΣ ΜΕΡΟΣ 2ο

... το παραμύθι είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση έκδοσης. Είναι σαν το ταγκό... χρειάζονται δύο!
Στάθηκα τυχερή, πάρα πολύ τυχερή, που η συνοδοιπόρος μου σε αυτό το ταξίδι κοίταγε όπου και εγώ. Έδωσε στο παραμύθι μου σάρκα και οστά. Αυτό που απλά εγώ φανταζόμουν, πήρε σχήμα και χρώμα μπροστά μου.
Άφησα την Πόπη Αυγουστάκη (https://www.facebook.com/groups/471463836234122/)  να μου δείξει μέσα από τα σχέδια της πως εκείνη φανταζόταν το παραμύθι μου!
Και δεν έχασα. Η Πόπη μετέφερε το παραμύθι στην εποχή που έπρεπε. Ένας δράκος δεν θα μπορούσε να αναπνεύσει καυσαέριο, ένας μάγος δεν θα μπορούσε να ζει μακριά από ένα δάσος, η Ελπίδα δεν θα μπορούσε να έχει άλλο χρώμα παρά πράσινο και τα παιδιά δεν θα μπορούσαν να ζουν χωρίς την παρουσία της. Ούτε και οι μεγάλοι...

Τους τελευταίους δύο μήνες οι μέρες μου περνούσαν μπροστά στον υπολογιστή περιμένοντας ένα καινούριο σχέδιο, ένα καινούριο δισέλιδο, ώσπου φτάσαμε σιγά σιγά στο τέλος. Χθες το βράδυ είδα και τις τελευταίες εικόνες του παραμυθιού μου. Εξώφυλλο - οπισθόφυλλο και εσωτερικές λεπτομέρειες.
Δεν το πίστευα πως τελειώσαμε. Ήθελα να κλάψω από λύπη που τελειώνει αυτό το ταξίδι κι ας ξεκινάει ένα μεγαλύτερο.

Δεν κρύβω πως έχω μια μικρή αγωνία για το τι με περιμένει μετά. αλλά και μια λαχτάρα να πιάσω στα χέρια μου το πρώτο δοκίμιο... το δεύτερο και τελικά το ίδιο μου το παραμύθι!

Πόπη μου σε ευχαριστώ πολύ για την συνεργασία μας! Την απόλαυσα από την αρχή έως τώρα που φτάσαμε στο τέλος.  Δεν πλησίασες απλά τις προσδοκίες μου τις ξεπέρασες!!!!!

Συνεχίζεται...